“டிங் டாங்… டிங் டாங்…” காலை நேரத்தின் அமைதியைக் கிழித்துக்கொண்டு காலிங் பெல் அடிக்கவே, வயிற்றுப் பிள்ளைக்காரி லதா, படுக்கையை விட்டு மெதுவாக எழுந்து, தன் கனத்த உடலைச் சுமந்தபடி ஒரு நத்தையைப் போல ஹாலை நோக்கி நடந்து வந்தாள். காலிங் பெல் ஒரு தடவைக்குப் பதிலாக இரண்டு தடவை கேட்கவே, அவள் தனது வீட்டின் கதவைத் திறந்தாள்.
“மேடம், உங்க வீட்டுக்காரர் இல்லையா?”
“சார், அவர் பக்கத்தில் கடைக்குப் போயிருக்காரு. என்ன ஏதாச்சும் அவரிடம் சொல்ல வேண்டுமா?”
“பாருங்க, நேற்று இரவுதான் சம்ப் மோட்டார் போட்டுத் தண்ணீர் வழிந்தவுடன் மோட்டரை நிறுத்தியது. ஆனால், இப்போ தண்ணீர் டேங்கில் சுத்தமாக இல்லை, வறண்ட கிணற்றைப் போலக் காய்ந்து கிடக்கிறது.”
“எப்படிச் சார் இல்லாமல் போகும்? ஏதாவது லீக்கேஜ் இருக்கிறதா?”
“அதான் நாங்க இருவரும் ஒவ்வொரு வீடாகப் போய்ப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கிறோம். உங்க கணவர் வந்தவுடன் சொன்னால், நாங்க வந்து வீட்டில் ஏதாவது லீக்கேஜ் இருக்கிறதா என்று பார்ப்போம்,” என்றனர்.
***
“நீங்க அவருக்காகக் காத்திருக்க வேண்டாம், நீங்க வந்து பாருங்க,” என்றவுடன் வேம்புவும் குணாவும் வீட்டினுள் வந்தனர். வேம்பு அந்த அப்பார்ட்மென்ட் செயலாளர், குணா அங்கு குடியிருப்பில் உள்ள பிளம்பிங் வேலை செய்பவர். ஒவ்வொரு அறையாகப் பார்வையிட்டனர் இருவரும். சமையல் அறையில் உள்ள பாத்திரம் அலம்பும் இடத்திலிருந்த குழாயைப் பார்த்தபோது, அந்தக் குழாய் திறந்த நிலையில் இருந்ததைக் கண்டனர் இருவரும். அதிலிருந்து நீர், தன் பயணத்தை முடிக்கும் எண்ணமின்றி, ஒரு வெள்ளிச் சரடைப் போல ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
“ஏம்மா, இந்த மாதிரி குழாயைத் திறந்து வைத்தால் எப்படித் தண்ணீர் மேலே உள்ள ஓவர் ஹெட் டேங்கில் இருக்கும்?” அவரது குரலில் லேசான எரிச்சல், நெருப்புப் பொறியைப் போலக் கலந்திருந்தது. “கரண்ட்டுக்குப் பிடித்த கேடு, சும்மா மோட்டரை ஓடவிட வேண்டியதாக இருக்கிறது. கொஞ்சம் கவனமாக இருக்கக் கூடாதா?”
“சாரி சார், கொஞ்சம் உடம்பு அசதியாக இருந்ததால் அப்படியே யோசிக்காமல் படுத்துவிட்டேன்,” என்று குற்றவுணர்ச்சியுடன் கூடிய குரலில் சொன்னாள். “நீங்க காலிங் பெல் அடித்த பிறகுதான் கண் விழித்தேன்.”
“நீங்க உண்டாயிருக்கிறீங்க என்று தெரியும். இந்தச் சமயத்தில் இப்படி உடம்பு அசதியாகத்தான் இருக்கும். வீட்டிலிருந்து பெரியவர்களை யாராவது வரச்சொல்லிக் கூட வைத்துக்கொள்ளலாம் அல்லவா! உங்க கணவர் இப்ப வெளியில் பக்கத்தில்தான் போயிருக்காரு. எங்காவது தூரமாகப் போயிருந்தால் என்ன செய்வது? சரி, இனி நீங்க கொஞ்சம் கவனமாகப் பார்த்துக்கோங்க, இது போன்று நடக்காமல் இருக்கணும்.”
“ஆகட்டும் சார், நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன். இனி இது போன்று நடக்காது.”
***
லதாவும் வெங்கட்டும் அந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புக்கு வாடகைக்கு வந்த புதிது. ஊரிலிருந்து திருமணம் முடிந்தவுடன் தனிக் குடித்தனம் அனுப்பிவிட்டனர் அவர்களது பெற்றோர். ஊரிலேயே இருந்திருந்தால் அக்கம் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள், தெரிந்தவர்கள், சொந்தமென்று பல பேர் இருந்திருக்கக் கூடும். ஆனால், இங்குப் பட்டணத்திலோ பத்துக்குப் பத்து இடம், தேன்கூட்டின் அறைகளைப் போல இரண்டு அல்லது மூன்று ரூமாகத் தடுத்து 2BHK, 3BHK அதாவது இரண்டு ரூம் கொண்ட வீடு அல்லது மூன்று ரூம் கொண்ட வீடு என்று வாடகைக்கு விடுகிறார்கள் மற்றும் விற்கவும் செய்கிறார்கள். புதிதாகச் சென்னைக்கு அல்ல, வேறு எந்தப் பட்டணத்திற்கும் குடிபோகும் புதுமணத் தம்பதியர் விரும்பும் ஒரே இடம் இந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புதான். ஏனெனில் அது ஒரு கேட்டட் கம்யூனிட்டி. அங்கு வீட்டு முகப்பில், அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புக் காவலாளி இருப்பார். தங்களைச் சுற்றி பத்திலிருந்து பதினைந்து குடும்பங்கள் இருப்பார்கள். குடியிருப்புக்குள்ளேயே நடமாடத் தனியாக இடம் இருக்கும். உடற்பயிற்சிக் கூடமும் இருக்கும். இதையும் தாண்டி ஒரு சில அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பு ஒட்டிய பகுதியிலேயே பல்பொருள் அங்காடியும் இருக்கும். இதனால் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தால் போதும், வேண்டும் என்று நினைக்கிற பொருள்கள் எல்லாம் உடனே கிடைத்துவிடும்.
இதுவே, அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பு இல்லாமல் ஒரு தனி வீட்டில் இருந்தார்கள் என்றால், பாதுகாப்புக்கு ஆட்கள் இருக்க மாட்டார்கள், கடைக்குப் போக வேண்டுமென்றால் கடையைத் தேடித்தான் போக வேண்டும். தனித்தனி வீடு என்பதாலேயே வீட்டில் உள்ளவர்களைத் தவிர வேறு யாருடனும் பேச வாய்ப்பே இருக்காது. அவரவர் பாதுகாப்பை அவரவர் உறுதி செய்துகொள்ள வேண்டும். இதனாலேயே பலர் பட்டணத்திற்கு வந்த புதிதில் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பையே தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள். ஒரு நவீன கோட்டையைப் போல, அவர்களது மனதில் ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது இந்த நவீன அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகள்.
ஆனால், வீடு வாங்குவதற்கோ அல்லது வாடகைக்கு வீடு பார்ப்பதோ ஒரு பெரிய வேலைதான். ஏனென்றால் நாம் பார்க்கிற இடத்தில் இடம் அமைய வேண்டும். அப்படியே இடம் நாம் எதிர்பார்த்த மாதிரியே வந்தாலும் பட்ஜெட் ஒத்துவர வேண்டும். பெரும்பாலும் பலர் பட்ஜெட்டில்தான் மாட்டிக்கொள்வர். இங்கு லதாவுக்கும் வெங்கட்டுக்கும் இந்தக் கவலை இல்லை. ஏன்னா, அவர்கள் இருவரும் வாடகைக்குத்தான் இருக்கிறார்கள்.
***
என்னதான் பல நல்ல விஷயங்களை உள்ளடக்கியிருந்தாலும், பத்து விரலும் ஒன்று போல இருக்கிறதா? இல்லையே. அப்படித்தான் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மாதிரி. அவரவருக்கு உண்டான பிரத்தியேக குணாதிசயங்களைக் கொண்டவர்களாகவே காணப்படுவார்கள். ஒரு நாள் வெங்கட் வீட்டுக் கதவைத் தட்டினார் அந்தக் குடியிருப்புக் காவலாளி. வெங்கட் கதவைத் திறக்க, அந்தக் காவலாளி வெங்கட்டிடம் ஒருவிதத் தயக்கத்துடன் பேசத் தொடங்கினார்.
“சார், உங்க வண்டியை வேறு இடத்தில் நிறுத்துங்க. நீங்க நிறுத்தின இடத்தில் நம்ம மூர்த்தி சார் வண்டியை விடுவார். அவர்தான் என்னிடம் சொல்லி உங்களிடம் உங்க வண்டியை எடுத்து மற்ற இடத்தில் நிறுத்தச் சொன்னார்,” என்றார்.
“கந்தசாமி, நீங்க அவரிடம் போய்ச் சொல்லுங்க, அப்பார்ட்மென்டில் நான் காமன் ஏரியாவில்தான் வண்டியை நிறுத்தியிருக்கிறேன். அந்தப் பொது இடத்தையும் தன் வீட்டுப் பட்டா இடத்தைப் போல நினைத்துக்கொள்ளக் கூடாது. காமன் ஏரியா எல்லோருக்கும் பொதுவானது. யார் வேண்டுமானாலும் நிறுத்தலாம், நாளை வேறு ஒருவர் அங்கு நிறுத்தலாம்.”
“அவரது போர்ஷன் அங்கு உள்ளதால் அவருக்கு அந்த ஏரியாவும் சொந்தமென்பது இல்லை. நாளை வேண்டுமானால் இடத்தை மாற்றி எங்கு இடம் இருக்கிறதோ அங்கு வண்டியை நிறுத்துகிறேன். ஆனால், இன்று வண்டியை எடுத்து மாற்றி நிறுத்த முடியாது. இதை மூர்த்தி சாரிடம் போய்ச் சொல்லுங்கள்,” என்று இடியைப் போன்ற உறுதியான குரலில் பதிலைச் சொன்னான் வெங்கட்.
***
இந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு மூர்த்தியும் அவரது வண்டியை மாற்றி மாற்றி எங்கு இடம் இருந்ததோ அங்கு நிறுத்த ஆரம்பித்தார். இப்படியாக இருக்க, சங்கரி ஆண்ட்டி என்று ஓர் அம்மாள் வெங்கட், லதா இருவர் இருக்கும் பிளாக்கில் தனது குடும்பத்துடன் வசித்துவந்தார். சங்கரியின் சொந்த ஊர் வெங்கட்டின் ஊர் பக்கத்தில் என்பதால் சீக்கிரமே சங்கரி, இருவரிடத்திலும் சிநேகமானாள். ஆண்ட்டி மல்டிலெவல் மார்க்கெட்டிங் செய்து வந்தார். ஒரு நிறுவனத்திலிருந்து அவர்கள் தயாரிக்கும் புராடக்டை தனது வாய்த் திறமையால், சிலந்தி தன் வலையைப் பின்னுவது போல, வார்த்தை ஜாலங்கள் எனும் வலையை விரித்து, அந்த புராடக்டைப் பற்றிப் பேசிப் பேசியே பொருள்களை வாங்கச் செய்திடுவார். லதாவும் வெங்கட்டும் முதலில் தெரிந்தவர் என்று ஓரிரு முறை, ஒரு சில பொருள்களை வாங்கினர். ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும் அவர்களால் அப்பொருள்களை வாங்க முடியவில்லை. ஏனெனில் அப்பொருளின் விலை மற்றப் புராடக்டை விட இரண்டு அல்லது மூன்று மடங்கு அதிகம். இதனாலேயே இரண்டு மூன்று முறைக்குப் பிறகு லதாவே ஆண்ட்டியிடம் மிகவும் பக்குவமாகச் சொல்லிவிட்டாள், அவர்களால் பொருள்களை அடிக்கடி வாங்க முடியாது என்று. அதற்குப் பின் ஆண்ட்டி இவர்கள் இருவரிடத்திலும் புராடக்ட் பற்றிப் பேசாமல் மற்ற விஷயங்களைப் பற்றியே பேச ஆரம்பித்தாள்.
***
வெங்கட்டும் லதாவும் தங்களது முதல் வாரிசை அங்கு அந்த அப்பார்ட்மென்டில் இருந்துகொண்டுதான் பெற்றெடுத்தனர். வெங்கட் ஒருவர் மீது நன்மதிப்பும் மரியாதையும் வைத்திருந்தான். அவனது போர்ஷனுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் போர்ஷனில் வேலாயுதம் தன் குடும்பத்துடன் வசித்துவந்தார். அவருக்கு இரண்டு ஆண் மகன்கள். பெரியவனின் பெயர் ராம் மற்றும் சின்னவனின் பெயர் லட்சுமணன். பெரியவன் எட்டாவது படித்து வந்தான், சின்னவன் ஐந்தாவது படித்து வந்தான். அளவான பிள்ளைகள், அழகான குடும்பம். ஆனால் என்ன செய்ய, காலத்தின் கோலம்! அந்த இரு மகன்களுடன் சேர்ந்து வாழ அவர்களுடைய அம்மாவுக்குக் கொடுப்பினை இல்லை. அவர்கள் உடல்நலக் குறைவால் இறக்க நேர்ந்தது. அம்மா இல்லையென்றால் ஒவ்வொரு வீடும் எப்படி இருக்கும் என்பதை நாம் உலகில் பார்த்துத்தான் வருகிறோம். ஆனால், வேலாயுதம் தன் இரு மகன்களையும், தன் இரு கண்களைப் போலப் பார்த்துப் பார்த்து வளர்த்தார். அவர்களுக்கு அவர்களுடைய அம்மாவின் ஞாபகமே வராதபடி கவனித்துக்கொண்டார். பிள்ளைகளும் தந்தைக்கு அனுசரணையாகவே இருந்து வந்தனர். இதைப் பக்கத்திலிருந்து பார்த்து வந்த வெங்கட்டுக்கு வேலாயுதத்தின் மீது மதிப்பு கூடிக்கொண்டே போனது. நாட்கள் வேகமாக நகர்ந்தன, பள்ளிப்படிப்பை முடித்துக் கல்லூரியில் சேர்ந்தான் ராம். வெங்கட் தன் குழந்தைக்கு அடிக்கடி,
“அண்ணன்களைப் பார், அப்பாவுக்கு எவ்வளவு ஒத்தாசையாக இருக்காங்க. நீயும் வளர்ந்தவுடன் இது போன்று அப்பா அம்மாவுக்கு ஒத்தாசையாக இருக்கணும்,” என்று சிறு வயது தொடங்கியே தன் மகனிடம் சொல்லிவந்தான். ராமும் சரி, லட்சுமணனும் சரி, வெங்கட்டின் மகனிடம் அன்பு பாராட்டி வந்தனர்.
***
வெங்கட்டும் லதாவும் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புக்கு வந்ததின் நோக்கம் என்னவென்று பார்த்தால், பாதுகாப்பு, மற்றொன்று பழகுவதற்குப் பலதரப்பட்ட மனிதர்கள் இருக்கலாம் என்பதுதான். இனம், சாதி, மத பேதமின்றி அனைவரும் ஒன்றாக ஒரே குடியிருப்பில் வாழலாம் என்று எண்ணித்தான். இருவரது எண்ணமும் சரியே. வந்த புதிதில் சிறிது தூரமாக இருந்தவர்கள் கூட, பழகப்பழக நல்ல இணக்கமாகப் பழக ஆரம்பித்தார்கள்.
வெங்கட்டின் மகன் ஆனந்தன், தன் வீட்டில் வளர்ந்ததை விட, அவர்களது போர்ஷனுக்குக் கீழ் குடியிருந்த உஷா சங்கர் வீட்டில்தான் அதிகம் வளர்ந்தான். ஆனந்தன் சிறு வயதாக இருக்கும்போது, உஷா சங்கர் நிறைய நேரம் அவனைத் தனது வீட்டிற்குக் கூட்டிக்கொண்டு போய்விடுவார். அதனால், அவன் உஷாவை ‘அத்தை’ என்றே கூப்பிட்டுப் பழகிவிட்டான்.
லதா ஜனரஞ்சகமாகப் பழகக்கூடியவள். எதிர் வீடு, பக்கத்து வீடு, அந்த பிளாக்கில் உள்ள அனைவரிடத்திலும் நன்றாகப் பழகிவந்தாள். அவர்களில், அரங்கநாயகி மற்றும் கலா ஆகியோருடன், உற்ற சிநேகிதிகளைப் போலப் பழகிவந்தாள். மனம் விட்டுப் பேச இரண்டு பேர் இருந்தால் போதும் என்பது போல, லதாவிற்கு அந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் இந்த இருவரும் நெருங்கிய சிநேகிதிகளாக இருந்தனர். லதா சோர்வாகக் காணப்பட்டாலோ, அல்லது அவர்களில் யாரேனும் சோர்வாக இருந்தாலோ, ஒருவர் மற்றவருக்கு உடனடியாக ஆறுதலாகவும் பக்கபலமாகவும் இருப்பார்கள்.
இவர்கள் இருவரைக் காட்டிலும் கலா சற்று வயதில் பெரியவள். கலாவிற்கு இரண்டு பிள்ளைகள். மூத்தவன் கல்லூரியில் படித்து வந்தான், இளையவள் பத்தாம் வகுப்புப் படித்து வந்தாள். கலாவின் கணவர் அமெரிக்காவில் வேலை செய்து வந்தார். அவர் வருடம் ஒரு முறை அல்லது இரண்டு வருடத்திற்கு ஒரு முறை வந்து, இவர்களுடன் இருந்துவிட்டுப் போவார். கலா மிகுந்த தன்னம்பிக்கையுடன் இரண்டு குழந்தைகளையும் வளர்த்து வந்தாள்.
அரங்கநாயகி மற்றும் லதாவிற்கு, கலா ஒரு மூத்த சகோதரி போல. பாசம் பொங்கும்போது ‘அக்கா’ என்றும், மற்றவர்கள் மத்தியில் ‘நீங்க, வாங்க, போங்க’ என்றும் லதா கலாவை மரியாதையுடன் அழைப்பாள்.
***
வெங்கட்டும் லதாவும் என்ன எண்ணி அந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புக்கு வந்தார்களோ, அது நிறைவேறியது. நட்பும் சுற்றமும் சூழ, வெங்கட் மற்றும் லதாவின் வாழ்வு கலகலப்பாக நகர்ந்தது.
குடியிருப்பில் இரண்டு பிளாக் உள்ளது. “A” பிளாக்கில் மொத்தம் பன்னிரண்டு வீடுகள் மற்றும் “B” பிளாக்கில் மொத்தம் பன்னிரண்டு வீடுகள். ஆகமொத்தத்தில் இருபத்து நான்கு வீடுகள் கொண்ட குடியிருப்பு. அதற்கு ரிஜிஸ்டர் செய்யப்படாத அசோசியேஷன் இருந்தது. “பை-லா” (Bylaw) மூலம் நிர்வாகத்தை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கான விதிகளை உள்ளடக்கிய கட்டுப்பாடுகளைக் கொண்டு வந்தனர் அந்த அசோசியேஷன் உறுப்பினர்கள்.
முறையாக அப்பார்ட்மென்ட் பிரசிடென்ட், செயலாளர், பொருளாளர், கமிட்டி மெம்பர்ஸ் என முறையாக வடிவமைத்து இவ்வளவு காலம் கடைப்பிடித்து வந்தனர். இந்தப் பொறுப்புகள் இரண்டு வருடத்திற்கு ஒரு முறை சுழற்சி முறையில் மாறிக்கொண்டே இருக்கும். முதல் இரண்டாண்டுகள் பொறுப்பில் இருந்தவர்கள் அந்தப் பொறுப்புகளிலிருந்து தள்ளி இருப்பர்.
ஒவ்வொரு இரண்டு ஆண்டிற்கு ஒரு முறை புதிய மெம்பர்ஸைத் தேர்வு செய்வர் அசோசியேஷன் ஜெனரல் பாடி மீட்டிங்கில். அப்படித்தான் ஒரு மீட்டிங்கில், வெங்கட் வேண்டாம் வேண்டாம் என்று சொல்லியும் மற்ற வீட்டு உரிமையாளர்கள் வெங்கட்டைக் கட்டாயம் ஏதாவது ஒரு பொறுப்பை ஏற்க வேண்டும் என்றனர்.
***
“இத்தனை காலம் நாங்கள் அனைவரும் மாற்றி மாற்றி சுழற்சி முறையில் இருந்துவிட்டோம். இந்த முறை கட்டாயம் வெங்கட், நீங்க ஒரு பொறுப்பை ஏற்க வேண்டும். வேண்டாம் என்று சொல்ல முடியாது,” என்று கூறி வெங்கட்டுக்குச் செயலாளர் பொறுப்புக் கொடுத்தனர்.
இத்தனை காலம் எந்த அறிக்கை வந்தாலும் படித்துவிட்டுக் கையொப்பம் இடுவது வழக்கமாக வைத்திருந்தவன், இப்போது தன்னிச்சையாக முடிவுகளை எடுக்கவும் மற்றும் செயல்படுத்துவதற்கு முன்னர் பிரசிடென்டிடமும் மற்றும் குழு உறுப்பினர்களிடம் ஒரு வார்த்தை கேட்ட பிறகு செயல்படுத்துவதை வழக்கமாக வைத்திருந்தான்.
அவனது செயலை அனைவரும் ஆமோதித்தனர், பாராட்டினர். வெங்கட்டிடமிருந்து அவர்கள் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. ஏனெனில் அதுவரை பொறுப்பில் இருந்தவர்கள் அனைவரும் ஐம்பது வயதைக் கடந்தவர்கள். அவர்களுக்கே உண்டான முதிர்ச்சியின் அடிப்படையில் செயல்பட்டனர். வெங்கட் இவர்களை விட பத்திலிருந்து பன்னிரண்டு வயது சிறியவன். அதனால் எப்படிப் பொறுப்பைப் பார்த்துக்கொள்வார் என்ற ஒரு எண்ணம் இருந்தது முதலில். ஆனால் வெங்கட்டின் அடுத்தடுத்த செயல்களைக் கவனித்த குழு உறுப்பினர்கள் வெங்கட் மீது நம்பிக்கையை வைத்தனர்.
ஆனால், இது வெங்கட்டால் சாத்தியமானது அந்த குடியிருப்பில் உள்ள அனைவரின் ஒத்துழைப்பால்தான். வெங்கட்டுக்கு ஒத்துழைப்பு கிடைக்கவில்லை என்றால், அவனால் அந்தப் பொறுப்பைச் சரிவரச் செய்திருக்க முடியாது. அவன் நல்லவிதத்தில் எல்லா காரியங்களையும் செய்ததற்கு, அங்கு வசித்தவர்களும் ஒரு பெரிய பங்கை வகிக்கிறார்கள் என்பதை அவன் பல சமயங்களில் மனதார நினைத்ததுண்டு.
***
ஆனால் என்ன ஒன்று, கூட்டம் கூட்டினால் ஒருவரும் வரத்தான் மாட்டார்கள். சங்க உறுப்பினர்கள் மட்டும் வருவது வழக்கமாக வைத்திருந்தனர். அவர்கள் மட்டும் பேச, பெரும்பாலான நாற்காலிகள், கூட்டத்தின் அக்கறையின்மைக்கு மௌன சாட்சிகளாய் வெறுமனே காற்று வாங்கும். மொத்தம் இருபத்து நான்கு வீடுகள் இருந்தும் இரண்டு அல்லது மூன்று வீட்டு உரிமையாளர்கள் மட்டுமே கூட்டத்தில் கலந்துகொள்வார்கள்.
கூட்டம் முடிந்து ஒரு காகிதத்தில் என்ன பேசினோம், இனிவரும் காலங்களில் என்ன செய்யப்போகிறோம் என்பதை எல்லாம் எழுதி பிரசிடென்ட், செயலாளர் இருவருடைய கையொப்பத்துடன் ஒவ்வொரு வீட்டு உரிமையாளரிடம் அனுப்பப்படும், அப்பார்ட்மென்ட் காவலாளி மூலம். முறையாக ஒவ்வொருவரும் அதைப் படித்த பின் அந்தச் சுற்றறிக்கையில் அந்தந்த வீட்டு உரிமையாளர் கையொப்பம் இட வேண்டும். பெரும்பாலும் அனைவரும் சம்மதமே தெரிவிப்பர்.
என்னதான் வாடகை வீடாகக் கூட இருந்தாலும், அந்த வீட்டிற்கு வந்தவுடன் அவர்களுக்கு நிகழும் செயல்களை வைத்தே முடிவெடுப்பர், இந்த வீடு ராசியான வீடு அல்லது ராசி இல்லாத வீடு என்று. இது ஒவ்வொருவரின் மனநிலையைப் பொறுத்து மாறுபடும் மற்றும் அவரவர் நம்பிக்கையைப் பொறுத்து வேறுபடும்.
வெங்கட், லதாவிற்கு இந்த வீட்டிற்கு வந்த பிறகு நல்ல முன்னேற்றம். அந்த இல்லத்தின் வாசல், அவர்களுக்கு வளர்ச்சியின் வாசலாகவும் அமைந்தது. அதாவது, நம்பிக்கையை வைத்தே நாம் பல முன்னேற்றங்களைச் சந்திக்க முடியுமா என்றால், இல்லை என்றுதான் கூற வேண்டும்.
நம்பிக்கை ஒரு பக்கம் இருக்கணும், அதே சமயத்தில் முயற்சியுடன் அதிர்ஷ்டமும் கை கொடுக்குமெனில், அவன் பல உச்சியை அடைகிறான். கனவு காண வேண்டும், அதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஆனால், எவனொருவன் கனவுகளுடன் தன் குறிக்கோளை நோக்கி ஓடுகிறானோ அவனே வாழ்வில் வெற்றி அடைகிறான். முயற்சி எனும் ஏணியில் ஏறும்போது, அதிர்ஷ்டம் எனும் காற்று லேசாகப் பின்னால் தள்ளினால், உச்சம் தொடுவது எளிதாகிவிடுகிறது. அந்த வகையில் வெங்கட்டும் லதாவும் கொடுத்து வைத்தவர்கள். இருவரும் தன்னம்பிக்கை உடையவர்கள். தங்களது கனவுகளுடன், அவர்களது குறிக்கோளை எதிர்நோக்கிப் பயணித்தமையால் பல நல்ல இடத்திற்குச் சென்றனர், அதுமட்டுமல்லாமல் அவரவர் நிறுவனத்தில் சாதிக்கவும் முடிந்தது.
***
ஒருவனது வாழ்வில் வீடு அல்லது அப்பார்ட்மென்டோ அவனவன் கொடுத்து வைத்தபடிதான் அமையும் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. அப்படி அவர்களுக்கு ராசியான வீடு அல்லது அப்பார்ட்மென்ட் அமைந்தாலோ, அக்கம் பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் அனுசரணையாக இருக்கும் பட்சத்தில் அந்த வீடோ அல்லது அப்பார்ட்மென்டில் ஒரு போர்ஷனில் வாடகைக்கு இருப்பவர்களோ வாழ்க்கை எனும் நதியைப் பெரிய அலைகளின்றி அமைதியாகக் கடந்துவிட முடியும், நிம்மதியாகத் தங்களது வாழ்வை நகர்த்த முடியும்.
பாலமுருகன்.லோ
பிறந்த இடம் கரூர் மாவட்டம். பள்ளிப் படிப்பு அனைத்தும் கரூரில் முடித்த பிறகு. வேலை நிமித்தமாகச் சென்னைக்கு 1997-ல் வந்தவன் பல நிறுவனங்களில் பணிபுரிந்து தற்போது ஒரு ஜெர்மானிய நிறுவனத்துக்கு ஆஃப்டர் சேல்ஸ் அண்ட் சர்வீஸ் பிரிவில் வேலை செய்துவருகிறேன். சிறு வயதிலிருந்தே எனக்கு எழுதும் ஆர்வம் இருந்தது. ஆனால் வளர வளர படிப்பு, வேலை திருமணம், பிள்ளைகள் என்று வந்த பிறகு எழுதும் ஆர்வம் சற்று மங்கிக் காணப்பட்டது. ஆனால் என்னாலும் மீண்டும் எழுத முடியும் என்று என்னை நான் முழுமையாகக் கண்டுகொண்ட வருடம் 2020 என்று கூறலாம். 2019-ல் இருந்து தீவிரமாகக் கதை மற்றும் கவிதைகளை வாசித்து ஒரு வாசகராக என்னை முழுமையாக மாற்றி இருக்கிறது இந்தக் கலை இலக்கிய உலகம் .
