அந்த இரவில் நாங்கள் ஒன்பது பேர்

மார்கழி இரவு என்பதே திகில் நிறைந்தது. அந்த மழைதான் வீழும் நேரத்தில் வீசும் காற்று, நெற்றியில் முளைத்துத் தழுவும் பசுமைக் குளிர், பக்கத்து வீட்டுப் பையன் கதவைத் திறந்து மூச்சைப் பிடித்து உள்ளே ஓடும் சத்தம் இவை எல்லாம் ஒன்றாக ஒட்டிக் கொள்ளும் காட்சிப் புகைப்படம் போல.

அந்த இரவு நாங்கள் ஒன்பது பேரும் எட்டாவது பையனுடன் சேர்ந்து உம்மாவின் பேரன்பைப் பிடித்துக்கொண்டு சுவர் ஓரமாய்க் கொடுகிக் கிடந்தோம். மின் விளக்கு மரணமடைந்தது. பக்கம் பக்கமாக இருக்கக் கூடிய வீடுகள் எல்லாம் வீணான நிறங்களை மழை ஊற்றிக் கழுவியதாகச் தெரிந்தன.

உம்மா குப்பி விளக்குகளை தேடிக்கொண்டு, “நம்மைப் படைத்தவன் இருக்கானென்டு நம்புறவங்க ஏன் இதெல்லாம் பண்ணுவாங்க?” எனத் தூண்டா கேள்வியைச் சிலிர்த்திக் கேட்டார்.

மழை சுழன்று வீழ்ந்தது. நமக்கு இடைப்பட்ட சின்னத் தம்பி முதலில் சிரித்தான். பிறகு பயந்தான். பின்னர் எதற்கும் காத்திருக்காமல் உம்மாவின் பழைய போர்வை மேல் முடுக்கியதை ஊற்றினான். மழை ஓட பூஞ்செடிகளுக்குச் செல்லும் நீர்க் குழாய்க்குப் பக்கத்தில் நான் மட்டும் நழுவிக் கிடந்தேன். மற்றவர்கள் அறியாமல் ஒரு நொடியில் தாழ்வாரத்தின் கீழே நின்றேன்.

நான் கண்டேன் ஒரு மின்னல்! ஒரு நொடிக்கு உலகம் வெளிச்சம் கொண்டு அதிர்ந்தது.

இறைவன் எங்கிருந்தோ ஒரு புகைப்படக் கிளிக்கென்று எடுத்தது போல. அந்த வெளிச்சத்தில் நம்மைச் சுற்றி இருக்கும் வீடுகளின் உடைந்த சுவர்கள், தண்ணீர் முழங்கும் சாக்கடை வாய்கள், உதிர்ந்த வாடைகள், கடந்து போன பல தலைமுறைகளின் பெருக்கம் ஒரே நேரத்தில்.

அடுத்த கணம் இருள் மீண்டும் உரிமை எடுத்தது.

உம்மா ஒரு குப்பி விளக்கை மூலையில் ஏற்றி, நம் அனைவரையும் பார்வையால் சுத்திக்கொண்டே, “நாளையும் மழைதான்” என்றாங்க. அந்த வெளிச்சத்தில் எங்கோ ஒரு வாழை இலை, மேலே ஒரு கோழிச்சூடன், கீழே ஒரு றோட்டு வேலி எல்லாம் நனைந்து, அடுத்த விடியலுக்காகக் காத்திருந்தது.

அதுவே நம் மரபு. அதிர்ச்சி, ஏக்கம், இழப்பு, எல்லாமே மறுநாளில் விடிந்துவிடும் போலச் சொல்லும் மழைக்கால விளக்கம். முடிவு விடியத் தெரியும்.

அந்த விளக்கின் வெளிச்சம் ஒரு சிறிய வட்டமாக நம்மைச் சுற்றிக்கொண்டு இருந்தது. அதன் வெளிச்சத்தில் உம்மாவின் முகம் மரத்தில் கட்டிய பரந்த சீலைக் கொடிபோல் அமைதி புனைந்திருந்தது. நாங்கள் ஒன்பது பேரும் அந்த வெளிச்சத்துக்குள்ளே பரந்த நிழல்களாய் வீழ்ந்தோம்.

சின்னத் தம்பி, நாற்காலியின் கீழே நுழைந்து அங்கிருந்து மீண்டும் “நான் செய்யல உம்மா…” என்று அதிர்ந்த குரலில் உரையாடினான். நாங்கள் யாரும் அவரைத் திட்டவில்லை. ஏனெனில் அவன் மட்டும் தான் நேர்மையானவன். பயத்தை உடனே வெளிப்படுத்தியவனே அவன்.

மழை தொடர்ந்தது. மேலே மெத்த மழை, உள்ளே மெத்த பசுமை. கொஞ்சப் பொழுது மட்டுமே இருந்த மின்சாரம், இனி இல்லையென்ற உறுதியுடன் மறைந்தது.

முன் கதவின் பக்கம் தனியாகத் தட்டியது.

யாராவது வந்துவிட்டாரா? இல்லை, அது ஒரு மழைக் காற்றின் தொலைபேசி அழைப்பா?

“யாரும் கதவைத் திறக்காதீங்க,” என்று உம்மா கட்டளையிட்டாங்க.

அந்த கதவுக்குள் நம்மில் யாருக்கும் உரிமை கிடையாது.

அது கடந்த காலத்தின் கதவா?

அது வெளியில் நின்ற பாட்டியின் நிழலா?

அல்லது நம்மை இழந்த இருளின் அச்சமா?

வெளியே ஒரு குரல்.

“மீரம்மா! நீங்க இருக்கீங்களா?” பதபதப்பான தொண்ட இறுகியபடி.

உம்மா அசைந்தாங்க. அது நம்முடைய பக்கத்து வீட்டு மீரா மாமியின் குரல். அவரது வீட்டில் ஒரு பிள்ளை நோய்வாய்ப்பட்டிருப்பதையும், மருந்து எடுக்கவில்லையென்றும் கூறினார்.

அவர் வேலியூடே ஒளிந்து வந்தார். அதற்கெல்லாம் சட்டங்கள் தேவைப்படாது. மழைதான் எல்லாம் தீர்க்கும் நீதியாயிற்று.

உம்மா ஒரு மூலையில் அடுக்கி வைத்திருந்த பானை ஒன்றிலிருந்த பையைக் கொடுத்தாங்க. அதில் வயிற்றுளைவுக் குளிசைகள். சிறு காய்ச்சலுக்கு மாதிரியான குளிசைகளும் இருந்தன. இரண்டு வடைகளும் சில பேக்கரி உணவுகளும் கூடவே இருந்தன.

“இது தேவையா தெரியல, ஆனா எதற்கென்றாலும் உதவும் என வைச்சிருந்தேன்,” என்றாங்க உம்மா.

மீராமாமி மறைந்து சென்ற பிறகு, எல்லாமே சற்று அமைதியாகத் தோன்றியது.

மழை சிறிது கொஞ்சியது.

அந்த வெளிச்சத்திற்குள் நான் தூங்கத் தொடங்கினேன். வானம் இன்னும் முழங்கிக்கொண்டே இருந்தது.

இறைவன் இன்னொரு புகைப்படத்துக்காக தயாராய் இருந்தான். ஆனால் அந்த ஒளிச்சுடரிலிருந்த ஒரு சிறு சாயல்தான் என் கண்களில் நிலைத்தது.

உருக்குலைந்த றோட்டு வேலியில் தங்கியிருந்த நம் வீட்டுச் சட்டைத் துணி.

அதில் நம் வாப்பாவின் மூச்சும் கூட இருக்கும்.

அது இன்னும் நனைந்துகொண்டே இருக்கலாம்.

மழை விட்டதும் விடியும், விடியும் என்ற நம்பிக்கையில் தான் நாம் வெளிச்சத்தில் உறங்குகிறோம்.

இருளில் பயப்படுகிறோம்.

விடியலைக் கனவுக்குள் பார்த்து தூங்குகிறோம்.

விடியலின்றி, கனவுகள் ஒளிக்குப் பயந்திருக்கும் மார்கழியின் பின்வட்டம் அது.

மழை ஓய்ந்திருந்தது. மழை என்றாலும், அது ஒருபோதும் ஓய்ந்து விடுவதில்லை. அதன் ஓசை மட்டும் தான் ஒலிவடிவத்தில் மறைந்து போனது. நாங்கள் ஒன்பது பேரும் தூங்கும் போதும், ஒவ்வொருவரது உடலில் ஒட்டியிருந்த ஈரம் இன்னும் கனவுகளுக்குள் வழிந்துகொண்டே இருந்தது.

தோழி ஜமீலாவின் மூச்சு விக்கலென கேட்க, யாரோ பக்கத்து சுவர் வழியாகக் கேட்ட “அழும் சத்தம்” போல இருந்தது.

அவளது உம்மா கடந்த வாரம் மரணித்தார். ஆனால் மரணம் நம் வீட்டை அடையுமுன், ஒரு வாரம் கால்குவிந்த நிழலாய் சுற்றிக்கொள்வதுண்டு. அது ஜமீலாவின் உடலில் எங்கோ பதிந்து போய், தூக்கத்தையும் விடாமல் தூண்டிக்கொண்டே இருந்தது.

அந்த இரவு முழுக்க, குப்பி விளக்கின் திரியோடு என் கண்களும் ஒரு வினாடி கூட பிரியவில்லை.

பின்னாலே சின்னத் தம்பி தன் நாக்கால் தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டிருந்தான்.

ஈரமான சட்டையில் பாய்ந்துவிட்டது போலும்.

“விழிக்காதா?” என்று உம்மா மெதுவாய் கேட்டார்.

“விழிக்கிறேன்,” என்றேன்.

“அந்த ஒளியில் இருக்கின்றது என நினைச்சது ஒளி இல்லை. அது நம்ம பயம்தான்,” என்றாங்க.

அவரின் குரலில் எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லை.

அந்தக் குரல் ஒரு பழைய இசைபாடல் போல

வானொலியில் ஒலிக்கும் போது ஒருவரும் கவனிக்காத, ஆனால் நிறைவடையும் சமயத்தில் மட்டும் யாரும் தூங்காமல் கேட்பது போல.

மழைக்கால இரவுகள் நம் குடும்பத்தை ஒரு கிளை போல சேர்த்து வைத்துவிடும்.

அது ஒரு தற்காலிக ஆசிர்வாதம்.

விடிந்ததும் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் மூலையைத் தேடி மறைந்து விடுவார்கள்.

ஆனால் அந்த நாள் மட்டுமல்ல.

அந்த மார்கழி மட்டும் ஒரு விதமான மாயையை விட்டு வைத்தது.

அடுத்த நாள் காலை, நாங்கள் எழுந்ததும் தெரிந்தது மழை மூடியிருந்த சூரியன் அவ்வப்போது தூண்டிக்காட்டிய ஒரு ஒளிப் புள்ளி நம் வீட்டு மேல் சுவரில் ஒளிந்திருந்தது.

உம்மா அவ்வளவாகவே பார்த்தாரா.

நானும் பார்த்தேன்.

அது ஒரு பாட்டியின் நிழல் அல்ல.

அது நம் வாழ்கையின் ஒவ்வொரு இருட்டையும் ஒளியாக மாற்றும் நமக்குள் மறைந்த எண்ணத்தின் சிறு விளக்கே.

இருளுக்குள் ஒளியாய் பிறக்கும் ஒவ்வொரு மார்கழி இரவும், நமக்குள் மறைந்த அழிவுகளை மெல்லமெல்ல வீசியெடுத்து வெளிச்சத்திற்குள் வரவேற்கிறது.

அந்த வெளிச்சம் நம் பயமல்ல. நம் நினைவுகள்.

அவைத் தான் எப்போதும் நமக்குள் எரிகின்ற குப்பி விளக்குகள்.

அந்தக் காலையிலிருந்து நம் வீட்டு வாசலில் வெண்மையான நீர்த்துளிகள் இமையக் கட்டி அமர்ந்திருந்தன. மரங்களில் பரந்த பசுமை ஓரமாகவே இருந்தாலும், அந்த பசுமை ஒரு மன அழுத்தம் போலத் தெரிந்தது. அது வாடாத மலர் போல, ஆனால் வாசனையில்லாத மலர் போல.

உம்மா தேநீர்க் கரண்டியை எடுத்தார். ஜமீலா அருகில் நின்றாள். சின்னத் தம்பி வெறும் மேனியுடன் வாசலுக்கு வந்து நின்றான். நம் வீட்டின் தூண்கள் அதற்குள் நீரில் நனைந்த பழைய மூலக்கல்லுகள் போல நிச்சலியாய் தெரிந்தன.

“வீட்டில் எல்லாரும் இருக்கும்போது மட்டுமே இந்த மாதிரி இரவுகள் வருதே,” என்று ஜமீலா சொன்னாள்.

உம்மா, “அது சந்தோஷம் கிடையாது. அது பயத்தினால் ஏற்படுற சங்கமம்,” என்றாள்.

நாம் சந்திக்க மறுக்கும் உண்மை, எப்போதும் ஒரு முழுக் குடும்பமாக ஒளிக்குள் கூடியிருக்கும் தருணங்களில் மட்டும் தெரிகிறது.

அந்த வெளிச்சத்திற்குள் நாம் ஒவ்வொருவரும் ஏதோ ஒன்றை மறைத்திருந்தோம்.

நான் தாழ்வாரத்தில் நின்றபடியே சிதறும் கனவுகளை.

உம்மா வீட்டின் மேற்கூரையின் மீது எப்போதும் விழுந்து கொண்டிருக்கும் கணவனின் நினைவுகளை.

ஜமீலா இனி வரும் எல்லா மார்கழிகளும், தாயில்லாமல் தான் என்பதைக் கணித்த அச்சத்தை. சின்னத் தம்பி தன்னுடைய சிறிய தவறுகளுக்கே ஏற்படும் பெரிய தண்டனைகளை.

அந்த நாளில், ஒரு நேரத்தில், அலியார் மாமா வந்தார். பழைய பாயிலிருந்தபடி கத்திரிக்காய், பச்சை மிளகாய் சுத்தம் செய்து கொண்டே, “அந்த பழைய ரேடியோ இன்னும் இருக்கா?” என்றார்.

உம்மா அதை எடுத்துக் கொடுத்தார்.

நாம் அனைவரும் அதனைச் சுற்றி நின்றோம்.

இலங்கை ஒலிபரப்புக் கூட்டுத்தாபன மல்வத்தை பிராந்திய நிலையத்திலிருந்து வருகிற குரல் துடிக்கத் துடிக்க வந்தது.

“இது மார்கழி மாதத்துக்கான சிறப்பு வானொலி நிகழ்ச்சி. நம் வீட்டில் விளக்கேற்றும் நேரம்…”

அந்த குரல் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தது. கரகரத்த குரலில்.

உம்மா எங்களைப் பார்த்தார்.

“இன்று மழையில்லாத இரவா?” என்று கேட்டார்.

யாரும் பதில் சொல்லவில்லை.

ஏனெனில், எல்லா இரவுகளும் நம்முள் ஏதாவது ஒளிக்க முடியாத ஒன்றைச் சொல்ல வந்திருக்கிறது.

இரவு என்பதே ஒரு வகைத் தீர்ப்பு.

அதில் யாரும் விசாரணை செய்ய முடியாது.

நாம் எல்லோரும் நம்மைக் குற்றவாளிகளாகவே உணர்கின்றோம்.

அந்த இரவிலும் மழை இல்லை. ஆனால் பயம் இருந்தது.

ஒளி இருந்தது. ஆனால் நிழல்கள் நீள்ந்துகொண்டே இருந்தன.

வீட்டுக்குள் இருக்கும் ஒவ்வொரு நிழலும், வீட்டை விட்டுச் சென்ற நபர்களின் அடையாளங்கள்.

மார்கழி மாதம், அந்த அடையாளங்களைத் திரும்பக் கொண்டு வருகிற ஊர்தி.

அது ஒவ்வொரு இரவிலும் ஓர் உணர்வுப் பயணம்.

அந்த இரவில் மழை பெய்யவில்லை.

ஆனால் சுவர் ஊடே வந்த காற்று, நமக்குள் ஏதோ ஒன்று எப்போதும் பெய்துக்கொண்டிருக்கிறது என்பதைக் கூறியது.

அந்த மழையில்லா இரவு தான் நமக்கு சற்று அருவருப்பான உண்மைகளைக் காட்ட வந்திருந்தது.

வீட்டின் பின்புறத்தே மரமொன்று இருந்தது.

அது நம் குடும்ப மரபைச் சுமந்த மரம்.

அதன் மீது பாட்டி இறந்ததிலிருந்து யாரும் கை வைக்கவில்லை.

அதன் ஒரு கிளையில் வாடிப் போன கட்டில்ச்சீலை கையைப் போலக் குலுங்கிக் கொண்டிருந்தது.

அந்த மரத்தின் நிழல் மட்டும் தான் நம் வாசலில் வீழ்ந்த ஒவ்வொரு ஒளிக்கற்றையையும் இருளாக்கக் கூடிய ஒன்று.

உம்மா அந்த மரத்தைப் பார்த்தபடி, “இந்த வீட்டுக்குள் நிழல்கள் அதிகமா இருக்குது,” என்றார்.

அதிலே யாருக்கான நிழல் என்று எவரும் கேட்கவில்லை.

ஏனெனில், ஒவ்வொருவரும் ஏற்கனவே அவரவர் நிழல்களுடன் தூங்கிக்கொண்டிருந்தனர்.

அந்த இரவில் திடீரென ஜமீலா எழுந்தாள்.

அவளது முகம் பனித்துளி போல மெலிந்து போனது.

“நான் கனவில் எதையோ கேட்டேன் உம்மா… வாப்பா கதவுக்குள்ள வந்த மாதிரி!” என்றாள்.

உம்மா அவளைக் கட்டிக் கொண்டாள்.

“கனவிலாவது வரட்டும். அது கூட வராமல் போன காலம் கஷ்டம்,” என்றார்.

நான் அந்த வார்த்தைகளை என் உள்ளத்தில் ஓர் இடத்தில் நுழைத்துக்கொண்டேன்.

அந்த இடம்… எப்போதும் காலியாகவே இருக்கும்.

தீவிரமாய் ஏதாவது நினைக்கும்போது மட்டும் அந்த இடம் முழங்கும்.

மார்கழி மாதம் அந்த இடத்தை வெளிசத்தால் நிரப்பும் காலம்தான்.

அந்த நேரத்தில் வெளியில் வானம் மின்னியது.

மழை வந்துவிடும் என்ற எதிர்பார்ப்பு.

ஆனால் மழை வந்ததில்லை.

மாறாக, அந்த மின்னலில் மரத்தின் நிழலில் ஒருவர் நின்றது போல தெரியவந்தது.

எப்போதும் போலவே:

யாரும் பார்த்ததாகச் சொல்ல முடியாத,

யாரும் மறுக்க முடியாத

ஒரு நிழல்.

அந்த நிழல் தான் நம்மை மீண்டும் வெளிச்சத்திற்குள் கூட்டியது.

அந்த வெளிச்சம்தான் நம்மை மீண்டும் நிழலுக்குள் தள்ளியது.

மழை இல்லாத மார்கழி இரவுகள், எப்போது மழையை எதிர்பார்க்கும் நம் உள்ளத்தைப் போலவே, நம்முள் இருக்கும் வரவேற்கப்படாத நிழல்களையும் வெளிச்சம் பார்க்க வைத்துவிடுகின்றன.

ஒவ்வொரு மழையின்மையும், ஒவ்வொரு பயத்தின் அடையாளம்.

ஒவ்வொரு குப்பி விளக்கும், நம் மரபின் மெல்லிய குரல்.

அடுத்த நாளின் விடியல் வந்து விட்டது.

ஆனால் அந்த விடியலில் வெண்மை இல்லை.

மெல்லிய கிரே வர்ணம் மட்டுமே.

வானம் இன்னும் உறங்கிக்கொண்டிருக்கிறது போல இருந்தது.

மழை பெய்யவில்லை.

ஆனால், நம் வீட்டைச் சுற்றியிருந்த ஈரப்பதம் மாத்திரம் எப்போதும் போலவே இருந்தது.

சுவர் அடியில் அமர்ந்திருந்த சின்னத் தம்பி, கால்கள் ஊடுருவிய சேலையில் வரையறுக்கப்பட்ட ஒரு உலகத்துக்குள் அழைத்துக்கொண்டு சென்று கொண்டிருந்தான்.

உம்மா, தேநீர்க்கரண்டியை விட்டுவிட்டு, ஜமீலாவைச் சமைக்கக் கூட்டிக்கொண்டார்.

நான் மட்டும் தோட்டத்தின் வாயிலால் வெளியே பார்த்தேன்.

மழை நனைந்த பாதையில், எதுவும் இல்லை.

ஆனால் என் நினைவில், எல்லாமே நனையவேண்டும் என்ற எண்ணம்.

பழைய பள்ளிக்கூடம் மழையில் மூழ்கிக்கிடக்கவேண்டும்.

தன் வாப்பாவின் மிதமான சத்தம், ஜமீலாவின் தூக்கக் கதைகள், உம்மாவின் கூதல்… அவை அனைத்தும் மழைக்குள் ஒரு சிறு குரல் வீசியிருக்கவேண்டும்.

அந்த வீட்டின் இருளும், ஒளியும், நிழலும், துளியாய்க் கிடந்த பயங்களும்…. அனைத்தும் எங்களுடையவை. அவை யாரிடமாவது சொந்தம் படுத்த வேண்டிய அவசியமில்லாதவைகள்.

ஏனெனில், அந்த மார்கழி மாதம் மட்டும், நாம் அனைவரும் ஒன்றாக இருந்தோம்.

அந்த ஒளிக்குள்ளே ஒழுங்கின்றி அடுக்கப்பட்ட நிழல்களாய்…

அன்று இரவிலிருந்து நான் ஒரு பழக்கத்தை தொடங்கினேன்.

ஒவ்வொரு மார்கழி இரவும், ஒரு குப்பி விளக்கை எடுத்து, அவ்வளவு நேரம் எரிய வைக்கிறேன்.

யாரும் பேசவேண்டிய அவசியமில்லை.

யாரும் வரவேண்டியதும் இல்லை.

ஆனால் அந்த வெளிச்சத்திற்குள் ஒரு சுவாசமாவது எப்போதும் நடக்கவேண்டும்.

அந்த வெளிச்சத்திற்குள் எரிந்த குப்பி விளக்கை நிமிர்ந்து பார்த்தால்,

அதில் நீயும் இருப்பாய்.

நான் கூட இருக்கலாம்.

பொதுவாக மறைந்தவர்கள் எல்லோரும் நமக்குள் ஏதாவது வெளிச்சத்திற்குள் மாறிக்கொண்டு வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறார்கள்.

அந்த வெளிச்சம் தான்,

மார்கழி மாதம் ஒவ்வொரு இரவும்

வீட்டின் ஒரு மூலைக்குள் எரிகிறதே.

•••

கதையின் குறிப்பு

•••••

“அந்த இரவில் நாங்கள் ஒன்பது பேர்” என்பது பின்நவீன நுண்ணறிவை சுமக்கும் சிறுகதை. நேரத்தின் ஒழுங்கைக் கடந்து, நினைவுகள், கனவுகள், பயங்கள், நிழல்கள், மரபுகள் ஆகியவை ஒன்றோடொன்று கலந்த முறையில் விரிகின்றது. ஒளியும் இருளும் கதையின் நடுநிலையில் மாறி மாறி நிலைபெற, ஒவ்வொரு பாத்திரமும் தங்கள் உணர்வுகளை வெளிப்படையாகத் தக்கவைத்துக் கொள்கின்றன. மழை ஒரு காட்சி மட்டுமல்ல; அது குடும்பத்தின் தற்காலிக ஒற்றுமையையும், பாசத்தின் வெளிப்பாடுகளையும் பிரதிபலிக்கும் சூழலாகவும் அமைகிறது.

இந்தக் கதையின் பின்நவீன தன்மையை, அதன் முடிவற்ற மயக்கம், தீர்வின்மையான வெளிச்சம், மற்றும் வாசகரை உணர்வாக சிக்க வைக்கும் மொழிப்பயன் நன்கு வெளிக்கொடுக்கின்றன. நிகழ்வுகள் தீர்வுகளை நோக்கிச் செல்லவில்லை. மாறாக, அவை வாசகருக்குள் கேள்விகளை விதைத்து, அந்த மழையில்லா இரவின் ஈரத்தை மனதுக்குள் நனையவைக்கின்றன.

••••

டீன் கபூர்

ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்.