மழைக்காலம் ஆரம்பித்திருந்தது. தென்னந்தோப்பில் நன்கு வளர்ந்திருந்த என் வசிப்பிடத்து பின்புறத்திலுள்ள தெம்பிலி மரத்தில் ஒரு கருங்குளவிக்கூடு உருவாகத் தொடங்கியது. ஆரம்பத்தில் அது ஒரு சிறிய புள்ளியாக இருந்தது. ஆனால் ஒரு வருடத்தில் அது ஒரு கட்டிடமாக மாறியது. ஏழு மாடிகள், ஒவ்வொன்றுக்கும் தனித் தனியான வழிச்செலுத்தும் படிகள், அறைகளும் கூட. அவை கட்டியிருந்த கட்டுமான நுணுக்கத்தில் மனிதனின் அறிவு மயங்கி நிற்கும்.
வீட்டுக்காரர்கள், பக்கத்தினரும் கவலையடைந்தனர். “மூன்று குளவிகள் தாக்கினா உயிர் புறப்படும்”, “கூடு உடைந்தா பத்து வீடு புழங்கும்” என்று எச்சரிக்கைகள் வந்தன. பசும் பயமும் என் உள்ளத்தில் வேரூன்றியது.
ஆலோசனைகள் பொங்கி வந்தன. ஓலைக்குத் தீயிடச் சொன்னவர்கள் இருந்தார்கள். அரசு அலுவலகம் சென்றுகொள்ள ஆலோசனை அளித்தவர்கள் இருந்தார்கள். ஆனால் சில பழம்பெருமைகள் சொல்லும் போல, “இவை வந்த மாதிரி சென்றுவிடும்; சும்மா இரு” என்ற ஓரளவுச் சொல்பேச்சும் வலுவாக இருந்தது.
அந்தக் கூடு என் மனதின் ஒரு பக்கத்தில் அடிக்கடி தோன்றும் பிம்பமாக மாறியது. காலையில் எழுந்தவுடனே ஓர் ஆசையுடன் அதன் நிலையை பார்ப்பேன். அவ்வப்போது அது சிறிது சிறிதாக பெரியதாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. கரும்பை போல வளர்ந்த அந்த கூடு, ஒரு நாள் இரண்டு பலாப்பழங்களை மிஞ்சும் அளவுக்கே வந்தது.
சில வாரங்களுக்கு பிறகு, ஒரு வித்தியாசம் கவனத்தில் பட்டது. குளவிகள் உள்புறம் இயங்குவது குறைந்துவிட்டது. கூடு சோர்வாகத் தோன்றியது. ஒரு நாள் ஒரு குளவி மட்டும் மேலே மேய்ந்து திரிந்தது. அதற்குப் பிறகு ஒரு நாள் கூடக் குளவி இல்லை. எல்லாம் காலியாகிப் போனது.
ஒரு காலை கம்பு ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டு கூடினை மெதுவாகத் தட்டினேன். சிறிது குழறியது. சிதறியது. ஆனால் எந்தக் குளவியும் எதிரொலிக்கவில்லை. அதன் பெருமை இருந்தாலும், அதற்குள் ஒரு உயிரும் இல்லை என்பது தெரிந்ததும் ஒரு வித அனிச்சையின் நிசப்தம் தோன்றியது.
பிறகு, தேங்காய் பறிக்கக் கூடியவரை அழைத்து அந்த மரத்திலிருந்து சாய்ந்து கிடந்த ஓலைகளை எடுத்தோம். கூடும் கீழே விழுந்தது. நான் அதை எடுத்துப் பார்த்தேன். அது ஒரு சிறந்த கட்டிடக் கலையின் சான்றாக இருந்தது. அந்தக் கூடு எப்படி சீமெந்து போன்ற உறுதியுடன் கட்டப்பட்டது? எங்கிருந்து அவை அந்தச் சாத்தியங்களை கற்றுக்கொண்டன?
இப்போது கூடில்லை. குளவிகளும் இல்லை. ஆனால் அந்த ஓராண்டு காலம் நான் அந்த கூடுடன் வாழ்ந்த நினைவுகள், என் தினசரி கவலைகள், என் எதிர்பார்ப்புகள், என் பயங்கள் அந்தக் குளவிகளின் இறக்கைகளுடன் எல்லாம் போய்விட்டன. இன்னும் சில நண்பர்கள் மட்டும் வினவுகிறார்கள்:
“அது தான் அந்த கூடு இல்லையா? எதாவது செய்ததா நீ?”
நான் சிரிக்கிறேன்.
“நான் ஒன்றும் செய்யவில்லை. அதற்காகவும் அதுவும் ஒன்றும் செய்யவில்லை.”
ஆனால் அது கட்டியிருந்த நிலை, அது கைவிட்ட அந்த இடம், அது இழந்த உறுப்பு… எல்லாம் இன்னும் என் மனதில் ஒரு கட்டிடமாகவே தொடர்கிறது.
வீட்டின் பின்புறம் ஒரு காலத்தில் “அந்த” கூடு இருந்த இடமெனத்தான் அறியப்படுகிறது. தோட்டத்தை சுத்தம் செய்யும் பொழுதும், மரத்தில் ஒரு புதிய கிளை முளைக்கும் நேரத்திலும் என் விழிகள் அங்கு தேடிப் போகின்றன. அது ஒரு இடம் அல்ல… ஒரு காலம்.
கூடுகள் என்பது வெறும் காற்றிலும் கம்பியிலும் கட்டிய உடல்கள் அல்ல. அவற்றின் சுற்றிலும் நிகழும் வாழ்க்கைகளும் நினைவுகளும் தான் அதன் உண்மையான அமைப்புகள். அந்த குளவிக்கூடு என் வாழ்வில் ஒரு பருவத்தை எழுதியது. நான் அவை மீது பயந்து ஒதுங்கிய காலமும், மரத்தின் ஒவ்வொரு அசைவையும் கவனித்து கடந்து போன நாட்களும் என்னுள் ஒரு அமைதியாகவே பதிந்திருக்கின்றன.
ஒரு முறை பள்ளிக்கூட மாணவியருக்கு ‘நிகழ்கால அனுபவங்கள்’ பற்றி சொல்வதற்கென இந்தக் கதை சொன்னேன். “ஒரு கூடு, அது எப்படி என் வாழ்வை மாற்றியது” என்றேன். சிலர் சிரித்தனர். சிலருக்கு ஆச்சரியம். சில மாணவிகள் பிறகே வந்து கேட்டார்கள்:
“அந்தக் கூடு திரும்ப வருமா?”
“அது தான் தெரியவில்லை,” என்றேன். “ஆனால் அது போன பின்னும் இருக்கிறது, என்னுள்.”
சில காலங்களில் நம் வாழ்க்கையில் ஏற்படும் ஒரு சிறிய நிகழ்வு, நம் நிழலாகவே பின்தொடர்கிறது. குளவிக் கூட்டின் இந்த நிகழ்வு ஒரு புனைந்திருக்கும் பழங்கதையாக இல்லாது, உண்மையின் அடையாளமாகவே எனது தினசரி வாழ்வில் பின்னப்பட்டிருக்கிறது.
இப்போது, எப்போது புதிய ஓலைகள் வீழ்வதோ, அல்லது தென்னையின் மேல் ஒரு புது கிளை விரிவதோ, என் உள்ளம் வினவுகிறது:
“மீண்டும் ஒரு கூடு கட்டப்பட்டால்… அதில் வாழ்வது யார்?”
முடிவில் மறைந்து நிற்கும் நினைவுகள் போல…
அந்தக் கூடு இன்னும் என் வீட்டுப் பின்புறத் தெம்பிலி ஓலையின் மேலே காற்றில் வட்டமிடுகிறது.
மழைக் காலம் மீண்டும் தொடங்கியது. ஓலைகளின் மீது நீர் தெறிக்க, பழைய நினைவுகள் பரிதியாய் தெளிக்கத் தொடங்கின. எனது மனதின் ஓர் ஓரத்தில் ஒலி எழுந்தது—”அவை திரும்பி வர வாய்ப்பிருக்குமா?”
ஒரு சாயற்காலையில், தேனீ போன்ற ஓசை கேட்கத் தொடங்கினேன். முதலில் நம்பவில்லை. சில கிறுக்கல்கள் நம் காது போட்டு கேட்கும் விகற்பங்கள் என்றே நினைத்தேன். ஆனால் அடுத்த நாள், தெம்பிலி மரத்தின் கிளையின் அருகே இரண்டு கரும்புள்ளிகள் பறந்தன.
மறு வாரத்தில் ஓலைகளின் கீழ், ஒரு சிறிய கூட்டு துளியாகத் தோன்றியது. இது அந்த பழைய கூடு அல்ல. இது புதிது. ஆனால் அதே இடத்தில், அதே மரத்தில், அதே நிலத்தில். பழையவை போன இடத்தில் புதிதுகள் வாழத் தொடங்கின.
நான் இதை எதிர்நோக்கியபடி பார்க்கவில்லை. பயம் எனும் மயக்கத்திலிருந்து தப்பித்துவிட்டேன். இப்போது, ஒவ்வொரு காலை எழுந்ததும், நான் அந்த கூடினைப் பார்ப்பதில்லை.
மாறாக, ஒரு ஓலைவிழியில் விழும் துளியைக் கவனிக்கிறேன். அதன் ஓசையைக் கேட்கிறேன். அந்த ஒலியின் பின்னால் நிழலாய் வாழும் காலங்களைக் கற்பனை செய்கிறேன்.
ஒரு நாள், என் சிறு மருமகன் ஓடி வந்து கேட்டான்:
“மாமா! இங்கு வேறொரு கூடு கட்டுது போல. அதை நீ ஏன் எதுவும் செய்யல?”
நான் சிரித்தேன்.
“அது ஒரு கூடு மட்டுமல்லடா… அது ஒரு வாழ்க்கை,” என்றேன்.
நீண்ட பசுமை ஓலைகளின் அடியில் புதைந்திருக்கும் நினைவுகளும், பயங்களும், பொறுமைகளும் — எல்லாம் அந்த கூடாடுடன் மீண்டும் உயிர்வாங்குகின்றன.
ஒரு கூடு நம் மனதில் இடம் பிடிக்கின்றதெனில், அதை எதனால் அளக்கலாம்? அதன் அளவோ, அதன் அடர்த்தியோ, அதன் அபாயமோ?
அல்ல.
அதன் இனிமையால் தான்.
இனி வரும் கூடியைப் பற்றி யாரும் முறையிடுவதில்லை.
அதற்குப் பெயர் “பழைய நினைவுகள்”.
முடிவின்றி தொடரும் ஒரு கூட்டு வாழ்வு.
அந்த புதிய கூடு இன்று நன்றாக வளர்ந்து வருகிறது. ஆனால் இப்போது நான் அதை கண்காணிக்கவில்லை. அந்தக் குளவிகள் எந்த இடத்தில் எத்தனை மாடிகள் கட்டுகின்றன என்பதை எண்ணிப் பார்க்கிற மனநிலை இன்னும் மாறியிருக்கிறது.
அவை கட்டும் ஒவ்வொரு மாடியும் எனது மனத்தின் ஒரு அடுக்குமாடி போலத் தோன்றுகிறது. பசுமை ஓலைகளில் அவர்கள் தீவிரமாக பணியாற்றும் ஒவ்வொரு காலை, என் உள்ளத்தில் ஒரு கவிதை உண்டாகிறது. ஒவ்வொரு மாலை, குளவிகள் திரும்பும் ஓசையோடு ஒரு நினைவுப்படலம் வெளிப்படுகிறது.
நான் இப்போது அந்த கூடினைப் பார்த்து பயப்படுவதில்லை. அதில் ஒரு அக்கறை பிறந்துவிட்டது. அது ஒரு விலங்கினம் கட்டிய குடியிருப்பாக மட்டும் இல்லாமல், என் வாழ்க்கையின் ஒரு பக்க நிழலாகவே உருவெடுத்துவிட்டது.
சில நண்பர்கள் வந்தபோது கூடினைக் காட்டினேன். ஒருவன் உதிர்ந்து விழுந்த ஓலைப்பாகத்தில் கை வைக்க முயன்றான்.
“பாரு, எதுவுமே இல்லாம இருக்குறதா?”
அவரை அடக்கமாகத் தடுக்கிறேன்.
“இதில் எதுவுமே இல்லாம இருக்கிறது இல்ல… இது நம் செயல்கள் எதையெல்லாம் மாற்ற முடியாது என்பதின் சான்று.”
அவர்கள் சிரிக்கின்றனர். என் மேல் சற்று சிரித்துச் சென்றாலும், அந்த சிரிப்பின் பின்னே அவர்கள் மனத்தில் ஒரு மடிப்பு நிகழ்ந்திருக்கும். காரணம்: கூடுகள் மனிதர்களை போலவே பயமுறுத்தலாம், ஆனால் கலைப்படைக்கவும் திறமை மிக்கவையே.
ஒரு நாளில், என் மருமகன் சின்னக் கருங்காகிதக் கட்டுக்களை ஒட்டிச் சிறிய கூடு ஒன்றை ஓலைக்கூரையின் கீழ் ஒட்டி வைத்தான்.
“இது போலத்தான் அதுவும் கட்டுச்சு இல்லா, மாமா?” என்றான்.
அந்த கூடின் அருகே ஒரு சிறிய பூச்சி வட்டமிட்டுபா பறந்தது.
மருமகனின் கண்களில் புனிதமான அற்புதம்!
என் கண்களில் அந்த புனிதத்தின் தாக்கம்!
இப்போது எனது வீட்டின் பின்புறத்தில் ஒரு கூடு மட்டுமில்லை.
அதற்குள் வாழும் ஒருவித அமைதியும்,
அதன் வெளியே நிற்கும் நானும்,
மற்றும் ஒரு புதிய தலைமுறை கற்றுக்கொள்ளும் பொழுதும் இருக்கின்றன.
பழைய கூடு போனாலும், அதன் நிழல் இன்னும் வீசிக்கொண்டே இருக்கிறது.
அந்த நிழலில் ஒரு கவிதை கட்டப்படுகிறது.
அந்த கவிதையில் ஒரு கூடு உருவாகிறது.
மழைக்காலம் கடந்துபோனது. பசுமை ஒழிந்த ஓலைகள் உலர்ந்துவிட்டன. காற்றும் மெல்ல உதிர்ந்தது. அதே மரத்தின் மேல் அமைந்திருந்த புதிய கூடு, பழையது போல பெரிதாக வளரவில்லை. அது வளைந்த ஒரு கிளையின் அருகே, சுருங்கிய மாடி போல இருந்தது. ஆனால் அதில் ஓர் அமைதி இருந்தது — கோலாகலமின்றி, விரிவில்லாத ஒரு சுருக்கமான அமைதி.
அந்த அமைதி தான் நிழல்களின் மொழி.
நான் ஒருநாள் ஓரா எழுத்தாளருக்குச் சொல்லிக் கொண்டேன்:
“என் வீட்டுப் பின்புறத்தில் இருந்த குளவிக்கூடு தான் என் கதைகள் எழுத தொடங்க காரணம்.”
அவர் சிரித்தார்.
“ஒரு கூடு கதையைத் தூண்டுமா?”
நான் பதிலளிக்கவில்லை.
ஏனெனில் ஒரு கூடு என்னைப் போலவே எழுதத் தொடங்கியதில்லை,
அது அமைதியாகவே பதிலளித்தது.
சில வாரங்களுக்கு பிறகு, என் மகன் ஒரு படம் வரைவதைக் கண்டேன். ஒரு மரம், ஒரு கூடு, கீழே ஒரு மனிதன். அந்த மனிதன் கூடினைப் பார்க்கவில்லை. தலை கீழே உற்றுப் பார்த்தபடி ஒரு வார்த்தையை எழுதிக்கொண்டிருந்தான்:
“நிழலின் ஓசை.”
அந்த வார்த்தைதான் என் முடிவு.
கதையின் முடிவா?
முற்றிலும் இல்லை.
ஓலைகளின் உதிர்வும், கூடியின் உருவாக்கமும், மனிதன் எழுதிய அந்த ஒரு வரியும் முடிவைக் கொண்டுவரவில்லை.
வாழ்வைத் தொடர வைத்தது.
(ஒரு குளவிக்கூடின் நினைவில் எழுந்த மனிதக்கூடு)
கதை பற்றிய குறிப்பு;
“கூடு கலைந்த பின்னரும்” என்னும் கதை, ஒரு குளவிக்கூடின் அனுபவத்தை மையமாகக் கொண்டு, மனிதனின் நினைவுகள், பயம், அமைதி ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆரம்பத்தில் பயத்தைத் தரும் அந்தக் கூடு, பின்னர் மனதில் வாழும் நினைவுச் சின்னமாக மாறுகிறது. பின்நவீனக் கண்ணோட்டத்தில், இக்கதையில் கூடு பல அடுக்குகள் கொண்ட சின்னமாக விளங்குகிறது. ஒரு உயிரினக் குடியிருப்பாகவும், மனித மனக் கட்டிடமாகவும், நினைவுகளின் நிழலாகவும். கூடு சிதைந்தபின்னும் அதன் நினைவு வாழ்வது, முடிவு என்பது உண்மையில் முடிவல்ல என்ற பின்நவீனக் கருத்தைத் தெளிவுபடுத்துகிறது. உண்மை-கற்பனை எல்லை மங்கும் இந்தக் கதை, ஒரு சிறிய நிகழ்வை வாழ்வின் தொடர்ந்த அனுபவமாக உயர்த்துகிறது என்பேன்.
000
டீன் கபூர்
ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்.
