சாராவின் மணல் வீடு

காசா எல்லையில் மணல் மட்டும் நிலம் அல்ல;

அது குழந்தைகளின் நினைவுகளும்.

அந்த மணல் துகள்களில் ஓர் எட்டு வயது சிறுமியின் கைரேகைகள் இன்னும் உயிருடன் துடிக்கின்றன.

அவளின் பெயர் சாரா.

அவள் மணலில் வீடுகள் கட்டுவாள்.

வீடுகள் என்று சொன்னால், உலர்ந்த மணல் துகள்கள் ஒன்றின் மேல் ஒன்று சேர்ந்து நிமிரும் ஒரு கனவின் வடிவம்.

அந்த வீடுகளில் சுவர் இல்லை, கதவுகள் இல்லை. ஆனால் ஒவ்வொரு சுவரிலும் அவளின் சிரிப்பு நிறைந்திருக்கும்.

அவளது தாய், ராயா, ஒவ்வொரு மாலையும் வானத்தை நோக்கிப் பார்ப்பாள்.

அவளது கண்கள் மேகங்களின் வழியே ஒரு பறவையின் நிழலைப் போல நகரும்.

அந்த நிழல் வானத்தில் பறந்து கொண்டிருக்கும் ட்ரோன் ஆக இருக்கலாம். அல்லது வானத்தில் விளையாடும் ஒரு மாயமான் புறா.

இரண்டிற்கும் வித்தியாசம் அவளுக்குத் தெரியாது.

ஏனெனில் காசாவில் வானமும் பயப்படுகின்றது.

சாரா தினமும் கடற்கரைக்குப் போவாள்.

அங்கே ஒரு பழைய இரும்புக் கட்டமைப்பின் ஓரத்தில் அவளுக்கு பிடித்த இடம் ஒன்று இருந்தது.

அது ஒருகாலத்தில் பாடசாலைக் கட்டிடம் என்கிறார்கள்.

இப்போது அதன் கதவு சாம்பலாகி, கருப்பு புகை தடங்களாக சுவரில் உறைந்திருக்கிறது.

அந்த சுவர்களில் அவள் மணல் வீட்டை மீண்டும் கட்டுவாள். ஒவ்வொரு நாளும்.

“அம்மா, இன்று வீட்டுக்குள் ஒரு சாளரம் வைத்தேன்,” என்று அவள் கூறுவாள்.

“அதன் வழியாக காற்று வந்து நம்மை பாசமாக வருடும்!”

அவள் தாய் மெல்லச் சிரித்துப் பார்க்கும்; அந்த சிரிப்பின் அடியில் ஓர் அழுகை புதைந்து கிடக்கும்.

சாராவுக்கு தந்தை இல்லை.

அவர் ஒரு மருத்துவமனையின் கதவுகள் இடிந்த இரவு காணாமல் போனார்.

சாரா நினைக்கிறாள். அவர் இன்னும் மணலின் கீழே தூங்கிக் கொண்டிருப்பார் என்று.

அதனால் தான் அவள் மணலில் வீடு கட்டுகிறாள்;

தந்தை வரும்போது ஓய்வெடுக்க ஒரு இடம் இருக்கட்டும் என்பதற்காக.

ஒருநாள், கடற்கரையில் மணல் வீடு கட்டும் போது,

சாரா அருகில் நின்ற சிறுவனை நோக்கி கேட்டாள்:

“நீங்கள் மணல் வீடுகள் கட்டுவீர்களா?”

அவன் தலை அசைத்தான்.

“என்னால் முடியாது. நம் வீடு சாம்பலாகிப் போய்விட்டது.

மணலால் கட்டினால் அதை நினைத்து அழ வேண்டியிருக்கும்.”

சாரா அவனை நோக்கிச் சொன்னாள்:

“மணல் வீடு அழிந்தாலும், மணல் நம்முடன் தான் இருக்கும்.

அது மீண்டும் எழுந்திடும்.”

அவளது குரலில் ஒரு உறுதியும், ஒரு குழந்தைத்தனமான பிரார்த்தனையும் கலந்திருந்தது.

அந்தச் சிறுவன் சிரித்தான்.

அவன் பெயர் யூசுப்.

அவன் கையில் ஒரு காயம் இருந்தது. இன்னும் இரத்தம் காயாத ஒரு சின்னப் புண்.

அது குணமாகும் நேரம் வந்தாலும், புதிய காயங்கள் தினமும் சேர்ந்து கொண்டே இருந்தன.

அந்த இரவு, ராயா, சாராவை மடியிலே சாய்த்துக் கொண்டு சொன்னாள்:

“நாளை நாம் பாடசாலைகுச் செல்வோம் மகளே. உன் பெயர் பதிவாகும்.”

சாரா உற்சாகமாகக் கேட்டாள்:

“பாடசாலை உண்மையிலேயே இருக்கிறதா இன்னும்?”

அம்மா தலையசைத்தாள். பொய் சொல்ல வேண்டிய ஒரு தாயின் கடமையாக.

அந்த இரவு கனவில், சாரா கடற்கரையில் ஓடி விளையாடினாள்.

அவளது மணல் வீடு பெரியதாகி மின்னியது;

அதில் பறவைகள் நுழைந்து பாடின.

பின் திடீரென வானம் உடைந்து ஒரு வெடிப்பு ஒலி கேட்டது.

அவளது கனவின் சாளரங்கள் சிதறின.

காலைப் பொழுதில் யூசுப் தனியாக கடற்கரையில் நின்றிருந்தான்.

அவன் பார்த்தான். மணல் வீடு காணவில்லை.

அங்கே வெறும் குழியும் சாம்பலும் மட்டுமே.

ஒரு பிளாஸ்டிக் முடி கிளிப்பும், ஒரு துணித் துண்டும் சாராவின் அடையாளங்கள்.

அவன் அதைக் கையிலே எடுத்தான்.

அவன் கையில் மிதந்த மணல் துகள்கள் கண்ணீருடன் கலந்தன.

அவளின் குரல் அலைகளின் வழியே ஒலித்தது போல.

“யூசுப், மணல் வீடு மீண்டும் எழுந்திடும்…”

அவன் அதே இடத்தில் அதே மணலால் ஒரு புதிய வீடு கட்டத் தொடங்கினான்.

அவன் கைகளில் அதிர்ந்த ஒவ்வொரு துகளும் சாராவின் நினைவாக மாறின.

ஒரு மாதம் கழித்து, ஒரு செய்தியாளர் காசா கடற்கரையை வந்தார்.

அவர் புகைப்படம் எடுத்தார்.

சிதைந்த கடற்கரை நடுவே ஒரு சிறிய மணல் வீடு.

அதன் முன் ஒரு சிறுவன் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான்.

அவன் பெயர் யூசுப் என்று அறிந்தார்.

“இந்த வீடு யாருடையது?” என்று கேட்டார்.

அவன் சொன்னான்:

“இது சாராவின் வீடு.

அவள் வானத்தில் வசிக்கிறாள்.

அங்கு மணல் கிடையாது.

அதனால்தான் நான் இங்கே அவளுக்காக வீடு கட்டுகிறேன்.”

செய்தியாளர் நெஞ்சம் குலைந்தான்.

அவன் கண்ணாடி லென்ஸின் வழியே அந்த வீடு ஒளிர்ந்தது.

அவன் குரல் நடுங்கியது:

“சாரா யார்?”

“அவள் மணலின் குரல்,” யூசுப் சொன்னான்.

செய்தியாளர் அந்தப் புகைப்படத்தைக் வெளியிட்டார்.

“சாராவின் மணல் வீடு” என்ற தலைப்பில் அது உலகம் முழுவதும் பரவியது.

சிலர் அதைப் பார்த்து அழுதனர்; சிலர் அதைக் கடந்து சென்றனர்.

சில நாடுகள் அனுதாபம் தெரிவித்தன;

மற்ற சில நாடுகள் புதிய ஆயுதங்கள் அனுப்பின.

ஆனால் யூசுப் அந்த மாறும் உலகத்தை அறியவில்லை.

அவன் தினமும் அந்த மணல் வீடின் அருகே அமர்ந்து, சாராவிடம் பேசுவான்.

“இன்று காற்று அமைதியாக இருக்கிறது,” என்று சொல்வான்.

அல்லது “நான் உன் வீட்டை பெரியதாகக் கட்டி முடித்தேன்” என்று பெருமையாகச் சொல்வான்.

அவன் மெல்ல அவளின் சிரிப்பை நினைவில் கேட்பான்.

அது அவனை உயிரோடு வைத்திருந்தது.

காலம் பல வருடங்கள் நகர்ந்தது.

காசா இன்னும் அதே காசாவாகவே இருந்தது

புதிதாகப் பிறந்த குழந்தைகளின் அழுகை,

அதனுடன் கலந்து வரும் வெடிப்புச் சத்தம்,

அவற்றின் இடையே நின்று பாட முயலும்

ஒரு உலகின் அமைதியற்ற மூச்சு.

யூசுப் இப்போது இருபத்தெட்டு வயது.

அவனது முகம் சுருக்கம் பெற்றிருக்கிறது,

ஆனால் கண்களில் இன்னும் ஒரு சிறுவனின் பார்வை.

அவன் ஒரு செய்தியாளர் மட்டுமல்ல.

அவன் நினைவுகளின் காவலன்.

அவனது பையிலெப்போதும் ஒரு சிறிய பாட்டிலில் மணல்.

அந்த மணல் சாரா விளையாடிய கடற்கரையிலிருந்து அவன் அதை ஒவ்வொரு நகரத்திலும் அவனுடன் எடுத்துச் செல்லும்.

ஒருமுறை ஜெருசலேமில் ஒரு மாநாட்டில் பேசும்போது அவன் அந்தப் பாட்டிலை மேசையின் மேல் வைத்தான்.

“இது ஒரு குழந்தையின் வீடு,” என்றான்.

அனைவரும் மௌனமாகப் பார்த்தனர்.

“இது கட்டப்பட்டதே ஒரு நாளுக்காக.

ஆனால் அதன் அர்த்தம் நூறு ஆண்டுகள் வாழும்.

இது சாராவின் மணல் வீடு.”

அந்த தருணத்தில் மண்டபத்தின் பிரகாசம் மாறியது போலத் தோன்றியது.

மணல் துகள்கள் அவனது விரல்களில் ஒளிர்ந்தன.

பக்கவாட்டில் அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண் கண்ணீரைத் துடைத்தாள்.

அவள் பெயர் நயீமா.

அவள் சாராவைப் போன்றே முகம் கொண்டிருந்தாள்.

நயீமா, யூசுப்பிடம் வந்து கேட்டாள்:

“அவள் உண்மையிலேயே இருந்தவளா?”

அவன் சிரித்தான்.

“மணலில் விளையாடும் ஒவ்வொரு குழந்தையும் சாரா தான்.”

அவர்கள் இருவரும் கடற்கரைக்குச் சென்றனர்.

அங்கு கடல் இன்னும் அதே குரலில் கரைகிறது.

ஆனால் அதன் நீரில் ரத்தத்தின் வாசனை.

அவர்கள் இணைந்து ஒரு புதிய மணல் வீடு கட்டத் தொடங்கினர்.

யூசுப் சொன்னான்: “இதற்குப் பெயர் என்ன வைப்போம்?”

நயீமா சிந்தித்தாள்.

“‘மீளும் வீடு’ என்று வைப்போம்.

அது ஒருமுறை இடிந்தாலும்,

ஒவ்வொரு குழந்தையும் அதை மீண்டும் எழுப்பும்.”

அவன் தலைஅசைத்தான்.

மணல் வீடு முழுமையடையும் போது,

ஒரு சிறிய புறா வந்து அதன் மீது அமர்ந்தது.

அது சாராவின் புன்னகை போல் தெரிந்தது.

அந்த இரவில் கடல் புயல் எழுந்தது.

காற்று கடுமையாக வீசியது;

மணல் வீடு இடிந்து விழுந்தது.

ஆனால் அடுத்த நாள் காலை,

யூசுப் நயீமாவுடன் மீண்டும் அந்த இடத்திற்குச் சென்றார்.

அவர்கள் பார்த்தனர்.

மணல் வீடு இருந்த இடத்தில்

ஒரு சிறிய மலர் முளைத்திருந்தது.

அது கடலின் உப்பு மணலில்

வேரூன்றி நிற்கும் ஒரு அதிசயம்.

யூசுப் மெல்லகா கூறினான்:

“அவள் திரும்பி வந்தாள்.”

நயீமா அமைதியாக சிரித்தாள்.

அந்த மலர் பின்னர் அந்த கடற்கரையின் அடையாளமாக ஆனது.

காசாவின் குழந்தைகள் அங்கே வரும்போது,

ஒவ்வொருவரும் சிறிதளவு மணல் எடுத்து

அந்த மலரின் அடியில் வைப்பார்கள்.

அது ஒரு மௌனச் செய்தி.

ஒரு பிரார்த்தனை.

ஒரு எதிர்காலத்தின் நம்பிக்கை.

இன்றைய தினம் யூசுப் எழுதிய கடைசி கட்டுரை முடிவடைகிறது இவ்வாறு:

“சாராவின் மணல் வீடு இனி ஒரு குழந்தையின் விளையாட்டு இல்லை.

அது நம் எல்லோரினதும் நினைவின் தங்குமிடம்.

அதில் கடல் அலைகள் துடிக்கும் வரை.

நாம் இன்னும் மனிதர்கள் என்பதை அது நிரூபிக்கும்.”

அவன் கட்டுரையை வெளியிட்ட இரவில்,

காசா வானத்தில் சிறு மழை பெய்தது.

மணல் வீடு மீண்டும் நிமிர்ந்தது போலத் தோன்றியது.

அதில் ஒரு குழந்தையின் சிரிப்பு ஒலித்தது.

அது சாராவின் குரல் தான்.

•••

கதைபற்றி….

இந்தக் கதை பின்நவீனத் தன்மையை கொண்டுள்ளது.

அதில் காலப்பிரிவுகள் தெளிவாகக் காட்டப்படாமல், உண்மை மற்றும் கனவு அடையாளங்கள் கலந்துள்ளன.

சாராவின் மனம், யூசுப் மற்றும் நயீமா போன்ற கதாபாத்திரங்கள் மூலம் நேர்மையான உணர்வுகள் மற்றும் நினைவுகள் ஓர் மாயத்தன்மையுடன் வெளிப்படுகின்றன.

மணல் வீடு சிதறுவது, மீண்டும் எழுவதும், சின்னங்கள் மற்றும் செயல்களின் மீதான புதிய பொருள் உருவாக்கத்தை காட்டுகிறது.

முழு கதை வாசகர்களை நேர்த்தியான கதைகூறல் சட்டத்தைவிட உணர்ச்சி, நினைவின் மாயை, மற்றும் எதிர்கால நம்பிக்கையோடு இணைத்து விடுகிறது

•••••

டீன் கபூர்

ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை  (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்.

மற்ற பதிவுகள்

குருவி

“கூடு கலைந்த பின்னரும்”

அந்த இரவில் நாங்கள் ஒன்பது பேர்

மைமூனாவின் பசுமைக் கனவு