டிராங் பௌத்த மடாலயத்துக்கு வெளியே ஆகாஷ் காத்திருந்தான் என்பதால் மடாலயத்தினுள் என்னால் நிதானமாக உலவ முடியவில்லை. நீண்ட நேரம் அவனைக் காத்திருக்க வைக்கக் கூடாது என்கிற உள்ளுணர்வு என்னை துரிதப்படுத்தியது. ஆகவே புத்தர் முன்பு சிரம் தாழ்ந்து வணங்கி விட்டுக் கிளம்பி விடுவதென்கிற முடிவில்தான் உள்ளே சென்றேன். இந்த மடாலயத்தின் அமைவிடமே இதற்குக் கூடுதலான அழகைக் கொடுக்கிறது. டிராங் சமவெளியில் இருந்து இந்த மடாலயம் ஒரு மலை மேல் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. மடாலயத்தின் பின்புறத்தில் எழுந்து நிற்கும் மலைகளின் காட்சி இயற்கையின் பேரமைதியாய்த் தெரிந்தது. இந்த மடாலயம் 2017ம் ஆண்டு தலாய் லாமா வால் புணரமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆகவே, இதன் பொலிவு சற்றும் மங்காமல் இருந்தது. இம்மடாலயம் ‘துப்சங் தர்கியேலிங்’ என்கிற பெயரில் அழைக்கப்படுகிறது. ‘புத்தரின் பேச்சு மலர்ந்த இடம்’ என்பதே இதன் பொருள். பௌத்த மடாலயங்கள் எப்போதுமே கலைகள் திகழும் தலமாகவே இருக்கும். பௌத்தக் கோயில்கள் கட்டடக்கலையில் உச்சம் தொட்டவை என்பதை நாம் வரலாற்றில் காணலாம்.
இன்றைக்கு பௌத்தத்தில் ஓவியக்கலையின் ஆளுகை மிகுந்திருக்கிறது. பௌத்த மதத் தத்துவங்கள், தொன்மக்கதைகள் எல்லாம் ஓவியங்களாய் தீட்டப்பட்டிருக்கின்றன. புத்த விகாரின் முன் சென்றதும் இரு கைகளையும் முன்னே பிணைத்தபடி நின்று புத்தனைப் பார்த்தேன். நான் எடையற்றதைப் போல உணர்ந்தேன். என் அகங்காரங்களையெல்லாம் புத்தனின் காலடியில் கொட்டி விட்டு நிற்பவனைப் போல எனக்குள் பேரமைதி. சலனமற்றவனாய் புத்தரையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். எந்த மதத்தலங்களுக்குச் சென்றாலும் இதே உணர்வுதான் எனக்குள் மேலெழும். கடவுள் மறுப்புக் கொள்கையுடைய தகப்பனுக்குப் பிறந்திருந்தாலும், சிறு வயதில் தீவிர நாத்திகனாக வளர்ந்திருந்தாலும் இன்றைக்கு நான் வந்தடைந்திருப்பது கடவுளை தர்க்கங்களுக்குள் கொண்டு செல்லாமல் அதை உணர்ந்தாலே போதும் என்கிற நிலை. கடவுளை ஒரு குறியீடாகக் கருதுகிற நிலைக்கு நான் என்று வந்தேனோ அப்போதே எனக்குள் இருந்த விலக்கங்கள் எல்லாம் உடைபட்டு விட்டது. புத்தர் சிலைக்கு முன்பாக தலாய் லாமாவின் அமர்ந்த நிலையிலான புகைப்படம் வடிவாக வெட்டி நிறுத்தப்பட்டிருந்தது. நம் சம காலத்தில் வாழும் ஒரு மதத் தலைவர். அவரையும் வணங்கி விட்டுக் கிளம்பினேன்.
ஆகாஷும் நானும் டிராங்கிலிருந்து தேஸ்பூர் நோக்கிக் கிளம்பினோம். இன்றைக்கு எப்படியும் தேஸ்பூரை அடைந்து விடுவோம் என்பது உறுதிதான் என்றாலும் என்னை தேஸ்பூரில் இறக்கி விட்ட உடனேயே கேங்டாக் கிளம்பத் தயாராக இருந்தான் ஆகாஷ். பருவ நிலை, சாலை என எல்லாமும்தான் பயண நேரத்தைத் தீர்மானிக்கின்றன. தேஸ்பூர் சென்ற பிறகு அடுத்த கட்டத் திட்டத்தை வகுத்துக் கொள்ளும்படி ஆகாஷிடம் சொன்னேன். பனியின் காரணமாக பைக்கின் சங்கிலி இறுகி விட்டபடியால் ஒரு கட்டத்தில் வண்டி ஓட்ட சிரமப்பட வேண்டியிருந்தது. ஆகாஷ் வண்டியை ஓரமாக நிறுத்தி விட்டு ஸ்பிரே ஒன்றை எடுத்து சங்கிலியில் தெளித்த பிறகுதான் அது இயல்புக்குத் திரும்பியது. எல்லாவற்றுக்கும் தேவையான தயாரிப்புடன் ஆகாஷ் வந்திருந்தான். தவாங் பயணத்துக்கு ஜெர்க்கின் கூட இல்லாமல் வந்த எனக்கு இது ஆச்சரியம்தான்.
தேஸ்பூரை நாங்கள் அடைந்த போது மாலை 5 மணியைத் தாண்டி விட்டது. ஆகாஷ், என்னை இறக்கி விட்டு விட்டு உடனேயே கிளம்ப வேண்டும் என்கிற தவிப்புடனே இருந்தான். தேஸ்பூர் நண்பன் அபினவ் நாங்கள் அனுப்பிய பேக் பேக்குகளை வாங்கி வைத்திருந்தான். அவன் பணியாற்றும் கல்லூரியின் அருகே உள்ள காபி கடையில் சந்தித்தோம். கிளம்பத் துடிக்கிற ஆகாஷை அபினவ் சற்றுக் கட்டுப்படுத்தினான். ‘இத்தனை தொலைவு வண்டியில் வந்தது களைப்பாக இருக்கும் என்பதால் எங்களது வீட்டில் தங்கி விட்டு அடுத்த நாள் காலையில் கிளம்புங்கள்’ என அபினவ் சொல்லவே நானும் அதை வழிமொழிந்தேன். மறுக்கவே முடியாத நிலையில் ஆகாஷ் ஒப்புக்கொள்ளவே அபினவ் வீட்டுக்குக் கிளம்பினோம். அபினவ் உடைய பெற்றோர் எங்களை பெரும் நெகிழ்வோடு வரவேற்றனர்.
கடந்த ஆண்டு வந்த போது அவ்வீட்டின் மேல் தளத்தில் கட்டடப்பணிகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. இப்போது அது நிறைவுற்று நான்கு அறைகள் எழுப்பட்டிருந்தது. அவற்றில் ஓர் அறையை எங்களுக்குத் தந்தான் அபினவ். அங்கு நாங்கள் மூவரும் பயணத்தைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். ஆகாஷின் பைக் பயண அனுபவத்தை அபினவ் பேராவலுடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். பும்லா பாஸுக்கு பைக்கில் சென்ற அனுபவத்தை ஆகாஷ் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். ஆகாஷுக்கு இந்தி தெரியும் என்பதால் அவனால் அபினவுடன் எளிதாக உரையாட முடிந்தது. காலை எழுந்ததும் ஆகாஷ் கேங்டாக் கிளம்பி விடுவதாகச் சொன்னான். அபினவ் என்னை அவன் பணியாற்றும் டர்ரங் கல்லூரிக்கு அழைத்துச் செல்வதாகச் சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினான். எந்த இடையூறுமில்லாத தூக்கம் ஒன்றே அப்போதைக்குத் தேவைப்பட்டது. காலை எழுந்திருக்கத் தாமதமாகும் என்பதால் தூங்கும் முன்பே ஆகாஷுக்கு கைகொடுத்து, அவனுக்கு விடை கொடுத்தேன். மூன்று நாள் பழக்கத்திலேயே எனக்கு மிகவும் அணுக்கமானவனாய் என்னுள் ஒட்டிக் கொண்டான் ஆகாஷ். எப்படி அபினவ் எனக்குள் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறானோ அதைப்போலவே.
அடுத்த நாள் காலை பேச்சொலி கேட்டு எழுந்தேன். அறையை விட்டு வெளியே வந்து பார்க்கையில் கீழே ஆகாஷ் தனது பைக்கில் அமர்ந்து கிளம்பத் தயாராக இருந்தான். அவனிடம் அபினவும் அவனது தாய், தந்தையரும் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். நான் கீழே சென்றதும் ‘பரவாயில்லையே… எழுந்துட்டீங்களே’ என்று சொன்னபடி அபினவ் சிரித்தான். ஆகாஷை கட்டியணைத்து விடை கொடுத்த பிறகு அவன் புறப்பட்டான். நாங்கள் ஒரு குடும்பமாக நின்று அவனை வழியனுப்பியதை அவனும் என்றைக்கும் நெகிழ்வோடு நினைத்துப் பார்ப்பான். கல்லூரிக்குக் கிளம்பலாம் குளித்துத் தயாராகுங்கள் என அபினவ் சொல்லவே நான் மேலே அறை நோக்கிப் போனேன்.
தேஸ்பூரில் உள்ள தர்ரங் கலை அறிவியல் கல்லூரி அசாமின் புகழ்பெற்ற கல்லூரிகளில் ஒன்றென அபினவ் சற்றுப் பெருமை மேலோங்கக் கூறினான். அக்கல்லூரியின் சுற்றுலா மற்றும் பயண மேலாண்மைத் துறைக்கு என்னைக் கூட்டிச் சென்றான். இத்துறையின் உதவிப் பேராசிரியராக இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்புதான் அவன் பணியில் இணைந்திருக்கிறான். இதற்கு முந்தைய ஆண்டு அவனை முதல் முதலாக சந்தித்த போது ட்ராவல் ஏஜென்சி தொடங்கி நடத்தும் திட்டத்தோடு இருந்தான். குறைந்த விலையில் டூர் பேக்கேஜ்கள் கொடுக்க வேண்டும், என்னைப் போன்ற தனிப்பயணிகளுக்கு குறைந்த வாடகையில் தங்கும் விடுதி அமைக்க வேண்டும் என பெரும் திட்டம் அவனுக்குள் இருந்தது. அவன் இக்கல்லூரியில் உதவிப் பேராசிரியராக இணைந்ததில் பேருவகை கொண்டாலும், என்றாயினும் அவன் அத்திட்டங்களை செயல்படுத்துவான் என்கிற எனது நம்பிக்கையை அவனிடத்தில் தெரிவித்தேன்.
எனது முந்தைய பயண நூலான ‘Back பேக்’ நூலை இத்துறைக்கான நூலகத்தில் வைத்திருப்பதாகச் சொன்னான். நெகிழ்ச்சியாக இருந்தது. சுற்றுலா மற்றும் பயண மேலாண்மைத் துறையில் சக உதவிப் பேராசிரியராகப் பணியாற்றுகிற ரூஹியிடம் என்னை அறிமுகப்படுத்தினான். ரூஹிக்கும் அபினவின் வயதுதான் இருக்கும். பார்த்ததும் சட்டென ஈர்ப்பது அவளது தெற்றுப்பல்தான். அவள் பேசுகையிலும், சற்றே உதடு விரியப் புன்னகைக்கையிலும் அத்தெற்றுப்பல் துருத்திக் கொண்டு நின்றபடி அவளுக்கு வசீகரத்தைக் கொடுத்தபடி இருந்தது.
ரூஹி என்னிடம் “நீங்கள் மேற்கொண்ட பயண அனுபவங்கள் குறித்து எங்கள் மாணவர்கள் மத்தியில் உங்களைப் பேச வைக்கலாம் என நினைத்தோம்… ஆனால் அவர்களுக்கு ஆங்கிலம் அவ்வளவாகப் புரியாது என்பதால் அத்திட்டத்தை கை விட்டு விட்டோம்” என்றாள். என்னைப் பேச வைக்க முனைந்தமைக்கு மனதுக்குள் நன்றி சொன்னேன். நான் ஆங்கிலத்தில் உரை நிகழ்த்துவேன் என நம்பிய ரூஹிதான் எவ்வளவு மேன்மையானவள். மாணவர்கள் மத்தியில் உரை நிகழ்த்தும் அளவுக்கெல்லாம் ஆங்கில அறிவு இல்லையென்கிற நெஞ்சில் அறையும் உண்மையைக் கூறி ஏன் அவளது நம்பிக்கையைச் சிதைக்க வேண்டும் எனத் தோன்றியதும் புன்னகைத்தபடி அவளது சொற்களைக் கடந்தேன்.
கல்லூரி வளாகத்துக்கு எதிரே உள்ள தேநீர் விடுதியில் இளஞ்சூட்டில் தேநீர் அருந்தியபடியே பேசினோம். நான் தென்னிந்தியாவிலிருந்து வந்திருக்கிறேன் என்றதும் ரூஹி தனக்கு இட்லியும் சாம்பாரும் சமைக்கத் தெரியும் என்றாள். நீங்கள் தேஸ்பூரில் இருந்து கிளம்புவதற்குள் இட்லி, சாம்பார் சமைத்துத் தருகிறேன் என்றாள். அதனை எப்படி மறுக்க முடியும்? தயவு செய்து சமைத்துத் தரும்படி கேட்டேன். சாம்பாருடன் இட்லி சாப்பிடுவதற்கான ஆவல் நிச்சயமாக வட இந்தியாவின் எந்த இடுக்கிலும் எழும். தென்னக உணவுகளின் மீதான தேடலே நமக்கு அங்குதான் உருவாகும்.
தேநீர் அருந்தியபடியே அபினவ் “நீங்கள் எடுத்திருப்பது துணிச்சலான முடிவு… கடுமையான சூழல்கள் வந்தாலும் கைவிடாமல் தொடருங்கள்” என்று எனது இந்நெடும்பயணம் குறித்துச் சொன்னான். நிலம், மொழி கடந்து எனக்கும் அவனுக்குமான ஒரு பிணைப்பை உண்டாக்கியிருப்பது பயணத்தின் மீதான எங்களது பற்றுதல்தான். அந்தப் பிணைப்பின் காரணமாகத்தான் அபினவ் வீட்டு மாடியில் நான் ஒரு விருந்தினராக 3 நாள்கள் தங்கியிருந்தேன். காலை வேளையில் அபினவ் கல்லூரி சென்று விட்டு, மாலை என்னை அழைத்துக் கொண்டு வெளியே செல்வான். பகல் முழுக்க கட்டுரை எழுதும் பணியில் ஈடுபட்டேன். அப்போது அபினவின் அப்பாதான் எனக்கு மதிய உணவைத் தட்டிலிட்டு மாடிக்குக் கொண்டு வந்து கொடுப்பார். அவர் அசாம் வருவாய்த் துறையில் கோட்டாட்சியராகப் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர். விருந்தோம்பல் என்றாலும் எனக்காக அவர் ஒவ்வொரு முறை மாடி ஏறி வருவது எனக்கு சற்று சங்கடமாகத்தான் இருந்தது.
தேஸ்பூர் நகரை ஒட்டியே சுமார் நான்கு கிலோ மீட்டர் தொலைவு அகன்று பாய்கிறது பிரம்மபுத்திரா. கனவைப் போல விரியும் பெருநதி. மாலை வேளையில் அபினவ் மற்றும் அவனது நண்பரான கஸ்தவ் தாஸுடன் நகருலா சென்றேன். இருள் கவிந்த பிற்பாடு பிரம்மபுத்திரா நதியைக் கடக்கிற பாலத்தில் மின் விளக்குகளின் ஒளி சுடர் விட்டுக் கொண்டிருந்தது. அந்த ஒளியின் பிரதிபலிப்பு எத்தனை தொலைவு அகன்றிருக்கிறதோ அவ்வளவுதான் பிரம்மபுத்திராவின் அப்போதைய நீரோட்டம். பிரம்மபுத்திரா நதிக்கு முன் கங்கையே ஒரு குழந்தைதான் என்கையில் பாதியளவு பாய்கிற நீரோட்டத்தைக் குறைவானது என மதிப்பிட முடியாதுதான். இரு கரையைத் தழுவிச் செல்லும் அளவுக்கு நீர் வரத்தில்லை என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.
பொதுவான தலைப்புகளில் உரையாடியபடியே நதிக்கரையில் உலவிக் கொண்டிருந்தோம். மாலை நேர நடைபயிற்சி செய்கிற தேஸ்பூர் முகங்களைச் சந்தித்தவாறே சென்றோம். கஸ்தவ் தாஸ் காரில் எங்களை ஏற்றிக் கொண்டு தேஸ்பூர் நகரைத் தாண்டிச் சென்றார். எங்கு செல்கிறார் என்று தெரியவில்லை. நான் கேட்கவுமில்லை. புறநகரில் ஒரு பஜ்ஜிக்கடைக்குக் கூட்டிச் சென்றனர். பொதுவாகவே வட இந்தியாவில் மாலை நேர சிற்றுண்டிகளில் பானி பூரியும், பாவு பாஜியும்தான் பெரும் செல்வாக்கு கொண்டது. நான் தென்னிந்தியன் என்பதால் என்னை பஜ்ஜிக் கடைக்குக் கூட்டி வந்தனர். சூடான வெங்காய பஜ்ஜியைத் தட்டிலிட்டு, தேங்காய்ச் சட்னியோடு கொடுத்தனர். என்ன முயன்றாலும் அவர்களால் நம்மூர் சட்னியை ஈடு செய்ய முடிவதில்லை. பஜ்ஜியை ஊதி ஊதி உள்ளே தள்ளிக் கொண்டிருக்கையில்தான் பாமுனி மலையைப் பற்றின பேச்சு வந்தது.
அடுத்த நாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை கல்லூரி விடுமுறை என்பதால் தேஸ்பூரில் உள்ள வரலாற்றுச் செழுமைமிக்க பாமுனி மலைக்கு என்னைக் கூட்டிச் செல்வதாக அபினவ் சொன்னான். அப்போது எனது முகநூல் கணக்குக்கு ஓர் அசாமிப் பெண்ணிடம் இருந்து நட்புக் கோரிக்கை வந்திருந்தது. அவளது சுய விவரத்தில் பார்க்கையில் அபினவ் அவளது நட்புப் பட்டியலில் இருந்தான். அன்று காலையில்தான் அபினவ் மற்றும் ரூஹியுடன் எடுத்த புகைப்படத்தைப் பகிர்ந்திருந்தேன். அதைப் பார்த்துதான் அவள் எனக்கு நட்பு அழைப்பு விடுத்திருக்க வேண்டும். அவளது அழைப்பை நான் ஏற்றுக் கொண்ட கொஞ்ச நேரத்தில் “பாமுனி மலைக்குச் சென்று வாருங்கள் நல்ல அனுபவமாக இருக்கும்” என்று அவளிடமிருந்து செய்தி வந்தது. அபினவுடன் போகவிருக்கிறேன் என்கிற தகவலை மட்டும் சொன்னேன். அடுத்த நாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை சொன்னதைப் போலவே அபினவ் என்னை பாமுனி மலைக்குக் கூட்டிச் சென்றான்.
உலவித் திரிவோம்…
கி.ச.திலீபன்
ஈரோடு மாவட்டம் தூக்கநாயக்கன்பாளையத்தைச் சேர்ந்தவர். 2009-ம் ஆண்டிலிருந்து ஊடகத்துறையில் பணியாற்றி வருகிறார். கலை இலக்கிய சூழலிய இதழான ஓலைச்சுவடி இணைய இதழின் ஆசிரியர். ‘இன்னும் மிச்சமிருக்கிறது’ என்கிற இவரது முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பு 2019-ம் ஆண்டு வாசகசாலை பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டது.
பயணங்களில் அதீத ஈடுபாடு கொண்ட இவர் 2022ம் ஆண்டு வட கிழக்கு இந்தியாவில் 21 நாள்கள் மேற்கொண்ட பயணத்தின் அனுப்வங்களை ‘Back பேக்’ என்கிற பெயரில் விகடனில் தொடராக எழுதினார். பின்னர் நடுகல் பதிப்பகத்தின் வழியாக 2022ம் ஆண்டு அது நூலாக வெளிவந்தது. 2023ம் ஆண்டு 114 நாள்கள் இந்தியா முழுவதும் மேற்கொண்ட பயணத்தின் அனுபவங்களை தீரா உலா என்கிற இத்தொடரில் எழுதுகிறார்.
