முடிவில் மறைந்த சின்னம்

குறுகிய நள்ளிரவு. உலகம் உறங்கிக் கிடக்கும் நேரத்தில் கதாநாயகன் ஏக்கத்தில் விழிக்கின்றான். நாளைக் காலையில் எந்த வழியைத் தேர்வு செய்வதென முடிவு செய்யாமல் மனது குழப்பத்தில் மூழ்கி கிடக்கின்றது.

நள்ளிரவில் ஒரு குரல் விழி முன்னே ஒலிர்ந்தது. “என்னைத் தேர்வு செய். நான் உனக்குப் பொருத்தமான தேசம் கொடுப்பேன்,” என்ற குரல். மனதில் கேட்கப்படாமல் கடந்து போய்விடாது நள்ளிரவின் மாயம் கதாநாயகனை மயக்குகிறது.

மறுநாள் காலை ஒரு சூரிய ஒளியில் மற்றொரு குரல் கேட்டது. “என்னைத் தேர்வு செய். நான் உனக்குச் சந்திரனை அழைத்து விடியலை வரவேற்கச் செய்கிறேன்,” என்று கூறிய குரலால் அவன் மேலும் குழப்பமடைந்தான்.

அடுத்த நாள் மந்தமான பனி மேகங்களில் மூடப்பட்டுள்ள வேளையில் இன்னொரு குரல் கேட்டது. “என்னைத் தேர்வு செய், நான் உனக்குப் பனி மேல் பதுங்கிய நிழல்களைப் பரிசளிப்பேன்.”

தவறாமல் இன்னொரு குரலும் அவனைத் தேர்வு செய்ய வேண்டியதாய் சொன்னது. “என்னைத் தேர்வு செய். நான் உனக்குப் புதுவித உலகம் காட்டுவேன்.”

அந்தத் தேர்வு செய்ய முடியாமல் மனதின் குழப்பத்தில் தேக்கம் அடைந்தான். இக்கட்டான தேர்வுகளில் சிக்கிக்கொண்ட அவன், ஒவ்வொரு குரலையும் நெருங்கிப் பார்த்தாலும் அவற்றின் பின்னணி யாவும் மாயக் காட்சியாகவே தெரிகின்றன.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு இருள் விரிந்து. அவனது கற்பனைக் கதைகள் கடலில் மிதக்கின்றன. அனைத்து சின்னங்களும் மாய மழையின் தீயிலே மிதந்துபோகின்றன. எந்தக் குரலையும் தேர்வு செய்ய முடியாமல் தவித்து வெறுமையின் சின்னத்தைத் தேர்வு செய்கிறான்.

அந்த சின்னம், மர்மமாய் இருக்கும் மர்மச் சின்னம். அவனது விரலின் முட்டியில் தங்கி அவனை மறைத்து விட்டது.

அந்த மர்ம சின்னம் அவன் வாழ்வின் தொடர்ச்சியாகவே மௌனமாய் நிலைத்து அதனுடைய பயணத்தை அவனுடனே பயணிக்கிறது. அந்த மர்மம் கதாநாயகனை எப்போதும் அவனுடைய சுயத்தை மறைக்கும் ஒரு மாயமாகவே தொடர்கின்றது.

அந்த மர்மச் சின்னம் அவனது விரலின் முட்டியில் உட்கார்ந்திருந்தது. அது எவ்வளவு சிறியதாக இருந்தாலும் அதன் அழுத்தம் அவன் மனதில் எப்போதும் ஒரு சுமையாய் இருந்தது. ஒவ்வொரு நாளும் அது மெல்ல மெல்ல அவனது எண்ணங்களை உணர்ச்சிகளை உட்கொள்ளத் தொடங்கியது.

இருளின் இரப்புக்களில் அந்தச் சின்னம் மட்டும் ஒளியாய் மின்னியது. எங்கு சென்றாலும், எதைச் செய்தாலும் அந்த சின்னம் அவனை தொடர்ந்தது.

கடந்த நாட்களில் அவனைக் கவர்ந்த குரல்கள் தற்போது மவுனமாகிவிட்டன. அவை ஒருபோதும் திரும்பிவரவில்லை. மாறாக அந்தச் சின்னம் தான் அவனுடைய முழு உலகாகவும் அதனுடைய மர்மம் அவனுடைய எல்லாவற்றையும் மறைத்துவிட்டது.

அவன் ஒருநாள் அந்தச் சின்னத்தைப் பற்றிய உண்மையை அறிய மனதிற்குள் மிகுந்த ஆவலுடன் விழித்துக் கொண்டிருந்தான். அது ஏதோ மறைத்துக் கொண்டிருந்தது. அது ஒரு சின்னமல்ல ஏதோ பெரிய பொருளை அடக்கிவைத்திருந்தது.

ஒரு இரவின் இருளில் அந்தச் சின்னம் திடீரென அவனது விரலின் தொடுப்பிலிருந்து மிதந்து அவனுடைய கண்ணுக்குப் பின்னால் வெளிப்பட ஆரம்பித்தது. அந்த மாயக் காட்சி அவனை மந்திரம் செய்தது.

அது சின்னமாகத் தொடங்கினாலும் மறைந்து கொண்டிருந்த உலகத்தை அவனது கண்களுக்கு வெளியே காட்டியது. அவன் எப்போதும் அறிந்திருக்காத ஒரு உலகம்  பார்வைக்கு முன்பாக மிதந்து கொண்டிருந்தது.

அந்த உலகம் அவனுக்குத் தெரியாத இடங்களின் காட்சிகளை காட்டியது. அதில் பயணித்த ஆட்கள் அவனுடைய முந்தைய வாழ்க்கையில் சந்தித்ததில்லை. அவன் மிதந்து செல்லும் போதே அந்த உலகம் நெருங்கியது. மேலும் அருகில் மேலும் உறுதியாக.

நாள்கள் கடந்து அவனது நிழலான சின்னம் குரலாகவே மாறிவிட்டது. “இது தான் உன் உண்மையான உலகம்,” அது சொன்னது. “இங்கு இருக்காதிருப்பது உன் மயக்கம்தான். இதைத் தேர்வு செய், நீ இதே உலகத்தில் வாழ்வாய்.”

அவன் கற்காது இருந்ததை, மாயக் குரல்களை, பொய்மையும் பகட்டும் ஆன அவன் தேர்வுகளின் பயணத்தை நினைத்து அந்தச் சின்னம் அவனை ஓர் உந்துதலுக்கு அழைத்தது. அது அவனது மனதின் சூட்சுமம், உணர்ச்சிகளை ஒவ்வொன்றும் ஆள்கின்றது.

இப்போது அவன் அறிய வேண்டும். அவன் கண்ட புதிய உலகம் உண்மையானதா அல்லது அவன் நினைத்தது போல அது வெறும் மாயமா?

அந்தக் குரல்கள் மாறிவிடாமல் அவனை அழைக்கின்றன சின்னங்கள் அவனது முடிவுகளைத் தேர்வு செய்யச் செய்கின்றன.

அவன் ஒருநாள் அந்த சின்னத்தை மீண்டும் பார்க்க முயல்கின்றான். அவன் விரல்களின் அருகே பார்த்தான். ஆனால், சின்னம் இப்போது மறைந்திருந்தது. அது இப்போதும் அவனோடு இருந்தாலும் இதை அறிவதில் மட்டும் புலப்படாமல் கண்ணுக்குப் புலப்படாதவாறு.

அந்த மர்மம் அவனது பயணத்தின் முடிவாய் இருந்தது. அவன் அதனை எப்போதும் புரிந்துகொள்ளவில்லை. ஆனால், அது அவனுடைய மௌனத்தின் சின்னமாக அவன் சந்திக்காத உலகத்தின் அடையாளமாகத் தொடர்ந்தது.

அந்த சின்னம் அது ஒரு நேரத்தில் வெளிப்பட்டாலும் எப்போதும் மௌனமாகவே அவருக்குள்ளே மூடி விட்டது. ஆனால் அவனுக்கு இனி அது ஒரு குரலாய் மாறிவிடாது.

இப்போது அவன் புதிய உலகத்தை அல்லது பழைய மாயத்தைத் தேர்வு செய்ய வேண்டிய நேரத்தில் மௌனமான சின்னம் தான் அவனது நிலைமை. அது அவனை ஏற்கும். அவனை வழிநடத்தும். ஆனால், அது ஒருபோதும் பிரகாசமாய் இல்லாது. எப்போதும் மர்மமாகவே இருக்கும்.

கதாநாயகனுக்கு அந்தச் சின்னத்தின் மர்மம் மனதில் இருந்து அகலவில்லை. அது ஒரு பிசாசாய் அவன் எண்ணங்களை மூடிவிட்டது. நிஜமாய் இருக்க வேண்டிய உலகமும் மாயமாய் இருந்ததோ? அல்லது அவன் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் மறைந்தது.

ஒவ்வொரு நாளும் அவன் அந்தச் சின்னத்தைக் குறித்து பல்வேறு விளக்கங்களை உருவாக்க முயன்றான். அது ஒரு அடையாளமா? அல்லது ஒரு சோதனையா? அல்லது ஒரு விளக்கம் ஏதாவது கொடுக்கின்றதா? அவன் நிம்மதி அடையவில்லை.

ஒரு நாளில் அவன் தனது பழைய நபரை சந்திக்க முடிவு செய்தான். யார் எந்தத் தீர்க்கதரிசனத்தைப் பேசினாலும் அவருடன் அதை நிறுத்துவார். கதாநாயகன் அந்தப் பழைய நண்பருடன் சந்தித்து அவனுடைய மனதில் முளைத்திருந்த அந்த மர்மச் சின்னத்தைப் பற்றி பேசத் தொடங்கினான்.

“அது உன்னை ஏன் துரத்துகிறது?” என்று நண்பர் கேட்டார்.

“நான் அறியவில்லை,” அவன் சொன்னான். “அது ஏதோ அதிர்ச்சி அல்லது கவலை அல்ல. அது என்னுடைய மனதின் ஒரு பகுதியாக மாறிவிட்டது.”

“சின்னம் என்பது உனக்கு ஏதோ காட்டிக்கொடுக்கிறது,” நண்பர் சொன்னார். “அது உன் வாழ்வின் யதார்த்தத்தை காண உதவுகிறது. ஆனால், அவ்வளவு எளியதாக அது இருக்கக்கூடாது. அதற்குப் பின்னால் ஏதோ பெரிய பொருள் இருக்கிறது.”

அந்த நபரின் வார்த்தைகள் கதாநாயகனுக்கு ஒரு விதமான தெளிவை அளித்தது. அவன் தனது பயணத்தில் தொடர்ந்தார், இப்போது சின்னத்தை விட அதற்குப் பின்னாலிருந்த உண்மையைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டியவனாக.

அவன் இரவில் அந்த மர்மச் சின்னத்தை எங்கிருந்தாலும் வெளியே எடுத்து வர முயன்றான். ஒவ்வொரு நாளும் அது மெல்ல மறைந்து கொண்டிருந்தாலும் அவன் அதனைக் கண்டுபிடிக்க முடியும்.

முதலில் அது ஒரு சாதாரண குரலாகவே இருந்தது. ஆனால் இப்போது அது ஒரு விளக்கமாகவும் தோன்றியது. அதன் ஒளி ஒவ்வொரு நாளும் பெருகி அவனது மனதின் இருளை ஒளிரச் செய்தது.

அவன் யதார்த்தம் என்று எண்ணியதை அந்தச் சின்னம் சிதறச் செய்கிறது. அவன் அவனுடைய வாழ்க்கையைப் புதிதாக பார்ப்பதற்கான விதிகளைக் கண்டுபிடிக்கின்றான்.

ஒருநாள் அந்தச் சின்னம் எப்போதும் இருப்பது போல மறைந்து விட்டது. ஆனால், அதே நேரத்தில் அவன் மனதில் ஒரு புதிய பயணத்தைத் தொடங்கியிருந்தான். அந்த மர்மம் இன்னும் அவனைச் சுற்றி இருந்தாலும் அது இனி அவனை மயக்காதது.

அவன் இப்போது புதிய பார்வையுடன் புதிய சந்தர்ப்பங்களுடன் அந்த சின்னத்தின் வழிகாட்டுதலை மனதில் கொண்டிருந்தான். மர்மம் அவரது வாழ்க்கையின் ஒன்றுபட்ட பகுதியாக எப்போதும் இருக்கும்.

அந்தச் சின்னம் இப்போது அவன் வாழ்க்கையின் மர்மமாகவும் சின்னமாகவும் தொடர்கிறது. அவனுடைய பயணம் எங்கு செல்லும் என்பதற்கான எல்லா வழிகாட்டுதல்களும் அந்த சின்னத்தின் மூலம் தான் அடைகிறது. எப்போதும் மறைந்தாலும் அதன் தாக்கம் அவனுடைய மனதில் நிரந்தரமாக உள்ளது.

அவன் வாழ்க்கையின் முற்றிலும் புதியதொரு அத்தியாயத்தை தொடங்கினான், அந்தச் சின்னத்தின் வழிகாட்டுதலின் கீழ் அடுத்த தலைப்பை நிர்ணயிக்காமல், அதே சின்னத்தைக் கொண்டு இப்போதும் மற்ற பயணத்தை தொடர்ந்து செல்கிறான்.

••••

டீன் கபூர் ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை  (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்