1
மௌனத்தின் அறைத் தரிசனம்
மௌனம்—
சுவற்றில் பொத்தி வைக்கப்பட்ட ஓர் அறை,
வெளியேறு வாயில் இல்லாத,
நம் இருவரும் தேர்ந்தெடுத்த ஒரு சிறை.
,
அதன் சுவரில் உன் சுவாசம் ஒட்டிக் கிடக்கிறது,
சுடுகாடை விட்டு மீண்ட வாசனையாக,
நீ இல்லாத நொடிகளில்
உன்னைக் காண முயலும் என் விழிகளுக்கு
அது ஒரு பஞ்சாயத்துச் சாட்சி.
,
நாம் பேசாத வார்த்தைகள்
இழைத்திருந்தன பைத்தியக் கவிதைகள்—
ஒரு வானத்தில் பறக்காத பறவைகள் போல
மெல்ல மெல்ல இறங்கின.
,
மௌனம் தான் நம்மைச் சேர்த்தது,
வெறும் கைகளில் சுமந்த நெருக்கம்.
உணர்வு நம் இடையே நடுக்கடல்,
சொற்கள் வழியாகச் செல்ல முடியாத.
,
உன் சுவடு படியாத மணல்வெளியில்
நான் எழுதிக் கடந்து வந்த கவிதைகள்
நீயும் உணராதபடி
உன்னுள் ஒளிந்திருக்கின்றன.
,
மௌனத்தின் ஒலி
இனி காதலின் பதிப்பு ஆகிறது.
மறந்துவிட்டேனா என்ற உன் வினாவும்
நானும் அளிக்கும் பதிலில்லாத வார்த்தையும்
ஒரே பக்கம்…
,
2
மௌனத்தின் இரண்டாவது வாசல்
,
மௌனம்,
முன் கதவுகளை மூடி
பின்னால் ஒரு ஒளியை வளர்த்துக் கொண்டிருந்தது —
நம் இருவரின் மனதிலும்
தொலைந்துபோன,
இல்லாததாக நடிக்க முயன்ற ஒரு சேர்ப்பு.
,
மெல்லிதாய் நீ உரைத்த வார்த்தைகள்
காற்றின் கனத்த மரபுகளை மீறாமல்
என் தோளில் நிழலாகவே விழுந்தன.
உறவுகளின் பசி,
அதில் சத்தமில்லாத அருவொலி.
,
உன் பார்வையில் சற்று பிழைத்த ஓர் வெளிச்சம்
என் உடலின் வெறுமையில் ஓர் வேரை விட்டது.
மனதில் விரிந்தது,
ஒரு காற்றில்லாத கிளையின் கீதம் போல.
,
நாம் எழுதாமல் விட்ட கடிதங்களில்
வெறும் இடைவெளிகள் தான் உணர்வுகளாக உருமாறின.
மௌனத்தின் மொழி அங்கேதான் பிறந்தது.
,
அது ஓர் அடையாளமற்ற நீர்த்துளி,
படிக்க முடியாத ஒரு முகம்
மாற்றமில்லாத ஒரு கனவு,
மூச்சில்லாத ஓர் எதிர்பார்ப்பு.
,
நம்முள் இன்று பேசப்படாத அனைத்தும்
நாளைய காதலாக
மறுபடியும் பிறக்க வாய்ப்புள்ளது —
மௌனம் என்பது முடிவல்ல…
3
மூன்றாவது வாசல் — கனவின் உட்பக்கம்
அந்த இரவில்
நம் உறவுகள் தூங்கிய பின்
மெல்ல விழித்தது ஒரு கனவின் மறுபக்கம்.
பழைய சுவரில் விழுந்த நிழலைப் போல
நம் உரையாடல்கள் உருக்கொண்டு நீராவியாகின.
,
முழுக்க கதவுகள் மூடப்பட்ட ஒரு அறை,
வெளிச்சமும், இருளும்
சத்தமாக மூச்சுவிடும் இடம்.
அங்கே, உன் கடைசி சிரிப்பின் ஒலி
இன்னும் சாய்ந்தபடியே இருக்கிறது
கண்ணாடியின் பின்புறத்தில்.
,
நம் கைப்பிடிகள் ஒன்றை ஒன்று தேடின,
ஆனால் விரல்களில் இருந்து சொற்கள் சிதறின.
அவை காற்றில் மிதந்து நம் வாசல்கள் வந்த இடத்திற்கே
திரும்பிச் சென்றன.
,
இப்போது, உன் பெயர் மட்டும்
என் நினைவில் ஒரு பிம்பம் அல்ல,
ஒரு புழுக்கம் —
உரையாட முடியாத உணர்வின் பெயரற்ற திவ்யம்.
,
நாம் சந்திக்காத அனைத்து நொடிகளும்
ஒரே நேரத்தில் ஏற்படக்கூடிய
ஒரு கனவாகி,
என் தூக்கத்தில் உன்னை எழுதுகிறேன்.
4
நான்காவது வாசல் — மௌனத்தின் இரும்புத்திறவுகோல்
திறக்கிறேன்
அழுக்காறுகளால் வாடிய கதவின் உள்ளகப் பூட்டைப் —
இங்கே, ஒவ்வொரு நிழலும்
தன்னைத்தானே காணாமல் போய்விடும்.
,
மௌனத்தின் வேர்கள்
நம் மொழிக்கு அடிக்கடி அடர்த்தியாக வலையமைக்கும்
அதை நீ வெட்டியபோது
ஒரு வலி கூட எழவில்லை —
ஏனென்றால் அதற்கான சத்தங்கள்
பிற்பக்கத்தில் ஏற்கனவே அழிக்கப்பட்டிருந்தன.
,
நீ அங்கே இருந்தாய்,
மழையில் நனைந்த பக்கம் நூல்கள் போல,
அதிகப் பக்கங்களில் அர்த்தம் ஒழுக
நான் உன் வரிகளைப் படிக்க முயன்றேன் —
மூடிய கவலையில் எழுதப்பட்ட
தவறான உரையாடலை.
,
நாம் இப்போது பேசுவதில்லை,
நாம் இப்போது ஒருவருக்குள் இருவராய் இல்லையென்கிறோம்.
ஆனால் அதுவே நம் உண்மையான காதல்:
,
**சத்தமில்லாமல் கையிலிருக்கும் வெறும் திறவுகோலைப்
பார்த்தவாறே,
நாம் இருவரும்
ஒரே கதவைத் திறக்க மறுக்கிறோம்.
00
ஈழக்கவி
பெயர் : ஏ.எச்.எம்.நவாஷ்
புனைப்பெயர் : ஈழக்கவி
சேவை : பேராதனைனைப் பல்கலைகழக மெய்யியல் துறை
முன்னாள் விரிவுரையாளர்,
ஓய்வுநிலை அதிபர்.
படைப்புத்துறை : கவிதை, விமர்சனம், ஆய்வு
நூல்கள் : 16 (வெளிவந்துள்ளன)