பிந்தானிக்கு இருளின் மீது கோபம் இல்லை. வெறுப்பும் இல்லை. அது அவள் உலகம். அப்படிதான் அவளது உலகம் தொடங்குகிறது. மற்றவர்களுக்கு அவள் ஒரு சுருக்கக் குறியீடு. குருடி.
“அது குருடி,” என்று மெல்லிய கிசுகிசுப்புகள் அவளைத் தாண்டிச் செல்லும். அவளுக்கு மிக நெருக்கமானவர்கள், உம்மாவின் மனம், ஜிம்மி அவளது வழிகாட்டி நாய் மென்மையான ரோமத்தின் வெப்பம் ஆகியவற்றைத் தவிர, வேறு யாருக்கும் அவள் குருடிதான். ஆரம்பத்தில் சுட்ட இந்த வார்த்தை, காலப்போக்கில் அவளுக்கு ஒருவித மாற்றத்தைக் கொடுத்தது.
மற்றவர்கள் அவளைப் பற்றிப் பேசுவது, அவள் இல்லாதது போலப் பேசுவது, அவளுக்குத் தன்னைப் பற்றிய பிரக்ஞையற்றிருப்பதன் பெரிய சுதந்திரத்தைக் கொடுத்தது.
அவள் ஒருபோதும் முகங்களின் போருக்குள் வீசப்படவில்லை. புருவச் சுருக்கங்கள், உதட்டோரச் சிரிப்புகள், கண்களின் கணக்குப் பார்த்த பார்வைகள் இந்தச் சண்டைகள் எல்லாம் அவளுக்கு இல்லை. அவள் வாழ்ந்தது, பெரிய தெளிவற்ற மேகங்கள் உருளும், உருவங்கள் இல்லாத மேலுலகில். சுவைகள், ஓசைகள், மணங்களின் ஒரு சமநிலை உலகம் அது.
இலங்கையின் திருகோணமலை மாவட்டத்தில், மங்கலாகப் படர்ந்த பனிமூட்டத்திற்குள், அவளுடைய வீடு ஒரு சிறு நிழலாக இருந்தது. உம்மா ஒரு காலத்தில் துணிக்கடையில் வேலை பார்த்தவள். வாப்பா யார் என்று புரியும் வயதுக்கு முன்பே இருவரும் பிரிந்துவிட்டார்கள். பிந்தானியின் உலகம் ஆரம்பத்தில் அந்த வீட்டிற்குள்ளும், உம்மாவின் அரவணைப்பிற்குள்ளும் மட்டுமே சுருங்கியிருந்தது. ஜிம்மி வந்த பிறகுதான் அவள் சுவர்கள் உடைந்துபோயின.
ஜிம்மி ஒரு தங்க நிற லேப்ரடார் அவளுடைய கால்கள், கண்கள், அவளுடைய இரண்டாவது இதயம். அவன் அவளை முதலில் மலைப்பாதையில், துணிக்க்கடை வாசனையைத் தாண்டி, தொலைதூரத்தில் ஒலிக்கும் தென்னங் தோட்டப் பாட்டோசை நோக்கி அழைத்துச் சென்றான். அவன் அவளுடைய நிகழ்காலம்.
தங்கள் அனைத்து குறிப்புப் புள்ளிகளையும் இழந்த தனிநபர்கள் மீண்டும் எப்படி வேரூன்றுவார்கள், ஒரு புதிய வாழ்க்கையைத் தொடங்குவார்கள்? பிந்தானியைப் பொறுத்தவரை, அவளுடைய “புதிய வாழ்க்கை” என்பது நகர்வதில்தான் இருந்தது. பழைய வாழ்வியலின் ஆழமான முகங்களில் இருந்து, நவீன நகரத்தின் விரைவுக்குள் ஒரு பயணம்.
அவள் புலம்பெயர்வை விரும்பினாள். இந்த பிடிக்காத வாழ்க்கை, ஓரிடத்தில் நிலையாக இல்லாமல், ஓடிக்கொண்டே இருக்கும் ஒரு பயண வாழ்க்கை. அவள் தலைநகர் கொழும்புக்கு ஒரு தொழில்முறைப் பயணம் மேற்கொண்டபோது, அது ஒரு புதிய வாழ்க்கை திரும்புவது போன்ற அனுபவமாக இருந்தது. அது ஒரு நகரும் வாழ்க்கை, அவள் வாழ்க்கை.
சொந்த மண்ணின் வாசனையிலிருந்து விலகி, புதிய உப்புக்காற்று அவள் முகத்தில் அறைந்தது. காலி முகத்திடல். கடலும், கப்பல்களின் ஊதல்களும், அசாத்தியமான வேகத்தில் ஓடும் வாகனங்களின் இரைச்சலும் புதியதொரு இசையாக இருந்தது. அவள் தன்னைப் பற்றிய அவளின் அடையாளத்தை அங்கு இழந்தாள். இங்கு அவளை “குருடி” என்று பேசுவதற்குப் பதிலாக, “இவள் மாற்றுத்திறனாளி” என்று ஒரு மரியாதை கலந்த வார்த்தை இருந்தது. அது, அவள் விரும்பிய சுதந்திரத்தின் ஒரு பகுதி.
கொழும்பின் நவீனப் பூங்கா ஒன்றில் ஒரு பன்னாட்டு நிறுவனத்தின் பிரதிநிதியாக, பார்வையற்றவர்களுக்கான கல்வித் திட்டத்தைப் பற்றி அவள் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய குரல் தெளிவாக, உறுதியாக ஒலித்தது. அவளுடைய இருண்ட உலகம் அவளுக்கு வார்த்தைகளின் மீது ஒரு தீவிரக் கவனத்தை வழங்கியிருந்தது.
அப்போதுதான் அவள், பிலாலை சந்தித்தாள். பிலால், அவளுடைய திட்டத்தின் நிதிப் பிரிவில் வேலை பார்த்த ஓர் இளைஞன். அவன் மெல்லிய, மரியாதையான குரலில் பேசினான். அவன் அவளை “பிந்தானி” என்று மட்டுமே அழைத்தான். அவளுடைய வேறு நிலையைப் பற்றி அவன் பேசியதே இல்லை. அவன் அவளைப் பார்த்த விதமே அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
பிலால் தன்னுடன் இருந்த விதத்தின் மென்மை அவளுக்குள் ஒரு பாதுகாப்பை உருவாக்கியது.
ஒருநாள், அலுவலகத்திலிருந்து வெளியே வரும்போது, ஜிம்மி திடீரெனக் குரைத்து, கயிற்றை இழுத்தான்.
”என்ன ஆச்சு ஜிம்மி?” பிந்தானி தட்டுத்தடுமாறினாள்.
“மன்னிக்கவும், நான் கவனிக்கவில்லை,” என்று பிலால் அருகில் வந்தான்.
“உங்களுக்கு முன்பாக ஒரு சைக்கிள் நின்றது. ஜிம்மி சரியாகத்தான் வழிகாட்டினான்.”
”ஓ,” என்று பிந்தானி சிரித்தாள். “இந்த மாதிரிச் சமயங்களில் எனக்கு என் கண்கள் தெரியும், பிலால். அதுதான் ஜிம்மி.”
அன்று மாலை, அவர்கள் கொழும்பு,காலி முகத்திடல் கடற்கரையில் நடந்தார்கள். அலைகளின் ஓசை, அவளுடைய மலை வீட்டின் அமைதியைவிட மிகவும் சத்தமாக இருந்தது.
”பிந்தானி,” பிலால் மெதுவாக ஆரம்பித்தான்.
“உங்களுக்கு உங்களுடைய சொந்த ஊரைப் பிடிக்காதா?”
அவள் சிரித்தாள்.
“பிடிக்கும். மலையும், தென்னங்கீற்றின் வாசனையும், எங்க உம்மாவின் கையால் செய்த இடியப்பமும் பிடிக்கும். ஆனால்… நான் அங்கிருக்கும்போது, நான் ‘ குருடி’ மட்டும்தான். இங்கிருக்கும்போது, நான் பிந்தானி. நான் ஒரு பணியாளர், ஒரு பயணக் காதலி, ஒரு நாய் உரிமையாளர். பல விஷயங்கள்.”
”நீங்கள் ஏன் புலம்பெயர விரும்பினீர்கள் என்று எனக்குப் புரிகிறது,” என்று பிலால் ஒப்புக்கொண்டான்.
“ஒருவர் அவருடைய அடையாளத்தில் இருந்து விடுதலை பெற ஒரு புதிய நிலம் தேவைப்படலாம்.”
அவள் உள்ளுக்குள் அசைந்தாள்.
காலமும் தூரமும் கடந்த காலம் நிகழ்காலத்திற்கு எப்படி முக்கியமானது என்பதை நாம் நன்கு புரிந்துகொள்ள அனுமதிக்கிறதா? கொழும்பு ஒரு புதிய அடையாளத்தைப் பெறுவதற்கு, அவள் கிண்ணியாவின் நினைவுகளை முழுவதுமாகக் களைந்து எறிய வேண்டுமா? ஆம்,எறிய வேண்டும்.
இந்தப் பயணம் அவளுடைய வாழ்க்கையில் ஒரு புதிய கதவைத் திறந்தது. அவளுடைய தொழில் வாழ்க்கை கொழும்பில் வேர்விடத் தொடங்கியது. ஆனாலும், அவளுக்குள் ஒரு பிரதியாய் ஒரு பக்கமும் இருந்தது. அது ஜிம்மி, அவள் உம்மா மற்றும் அவளது மிக நெருக்கமான சிலரை பிரிய முடியாத ஒரு பாசம். புலம்பெயர்ந்த வாழ்க்கையின் சுதந்திரத்தில், தனிமையின் ஓர் அலை அவளைத் தாக்கிச் சென்றது.
ஒரு மாலை, அவள் உம்மாவிடம் பேசினாள். உம்மா, மலைக் காற்றைப் போலவே மென்மையான குரலில் பேசினாள்.
“பிந்தானி, உன் மனம் என்ன சொல்கிறதோ அதைக் கேள். நீ இங்கே இருக்கிறாய் என்று எனக்குத் தெரியும். தொலைவில் இருந்தாலும், என் பிள்ளை கொழும்பில் பாதுகாப்பாக இருக்கிறாள்.”
அந்த வார்த்தைகள், பிந்தானியின் உலகிற்கு ஒரு புதிய வெளிச்சத்தைக் கொண்டு வந்தது. அவள் விரும்பிய சுதந்திரம் என்பது முற்றிலும் விலகிச் செல்வது அல்ல, தன் இருப்பை, அவளுடைய நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில் வரையறுக்கும் சுதந்திரம்.
அவளுடைய அடையாளம் எங்கிருந்தாலும், அவள் ஒரு நடமாடும் விருட்சம்.
கொழும்பில் பயணப்பட, அவள் மலையின் மண்ணை முற்றிலும் துறக்க வேண்டியதில்லை. காலமும் தூரமும் கடந்த காலத்தை அழிக்கவில்லை, மாறாக அதை ஒரு முக்கியமான பாதையாக மாற்றியது. அவள் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, “குருடி” என்ற வார்த்தை இப்போது அவளுக்கு வலிப்பதில்லை. அது ஒரு காயம், ஒரு நேற்றைய கதை.
அவள் பிலாலை, உம்மாவை, ஜிம்மியை நினைத்தாள். அவளுடைய உலகைப் புரிந்துகொள்ளும் இந்தச் சிலரை அவள் இழக்க முடியாது. அவள் புலம்பெயர்ந்த வாழ்க்கையைத் தொடரலாம், அவள் பிரிய முடியாத அந்தப் பிணைப்புகள் . அவைதான் அவளுடைய உண்மையான புதிய அடையாளம். அவளுடைய நேற்றைய வாழ்வியலின் ஆழமான இணைப்பு, இனி ஒரு சுமை அல்ல. அது அவளுடைய பயணத்தின் பலம்.
இரவு, கொழும்பு அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில், ஜிம்மியின் மென்மையான குறட்டைக்கு நடுவே, பிந்தானி ஒரு முடிவை எடுத்தாள். அவள் கொழும்பிலும் இருப்பாள், அடிக்கடி கிண்ணியாவுக்கும் செல்வாள். அவள் ஒரு ஓடும் ஆறு, மலைக்கும் கடலுக்கும் நடுவே ஓடும் ஒரு ஆறு.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்
கிழக்கிலங்கையின் திருகோணமலை மாவட்டம் கிண்ணியாவில் பிறந்தவர்.தற்போது நீர் வழங்கல் மற்றும் வடிகாலமைப்புச் சபையில் கடமையாற்றி வருகிறார்.
தொகுப்புக்கள் துளியூண்டு புன்னகைத்து(கவிதை 2003),நதிகளைத் தேடும் சூரிய சவுக்காரம் (கவிதை 2009),கனவுகளுக்கு மரணம் உண்டு (கவிதை 2011),காவி நரகம் (சிறுகதை 2014), இங்கே சைத்தான் இல்லை (கவிதை 2015),ஹிட்லர் சிலருக்கு பிடிக்காத பெயர் (கவிதை அமேசான் 2016),மின்மினிகளின் நகரம் (கவிதை அமேசான் 2017,ஆகாய வீதி (கவிதை அமேசான் 2018)
A.Nasbullah Poem’s (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதைகள் 2018),டாவின்ஸியின் ஓவியத்தில் நடனமாடுபவள் (கவிதை 2020),நான் உமர் கய்யாமின் வாசகன் (கவிதை 2021-2022 அரச சாகிதய அகாதமி விருது பெற்றது),யானைக்கு நிழலை வரையவில்லை ( கவிதை 2022),பிரிந்து சென்றவர்களின் வாழ்த்துக்கள் (மொழிபெயர்ப்பு சிறுகதைகள் 2024), ஃபிதா (கவிதை 2025),மந்திரக்கோல் (கவிதை 2025)
