Author: நடுகல்

ஜாஸ் மஹால் என்று பெயரிடப்பட்டிருந்தது அந்த ஹால். நீண்ட நாட்களாக கயிறுகள் கட்டைகளோடு சாரங்கள் பக்கவாட்டில் தொங்கிக்கொண்டிருக்க முன்புறம் கட்டிடம் மூடுமளவுக்கு

நாற்பது மற்றும் ஐம்பதுகளில் வினூ மன்கட், விஜய் ஹஜ்ஸாரே, அறுபதுகளில் வெங்கட்ராகவன், சந்திரசேகர் பிறகு எழுபதுகளில் கவாஸ்கர், குண்டப்பா; என்றெல்லாம்

அனாதிகளின் ஆதித் துக்கம் உரிமைகோர இறைஞ்சுகிறது முகாந்திரங்களை உற்று நோக்கினால் இரைகளை வசப்படுத்தாது அறுந்து தொங்கும் நூலாம்படை அது பாவம்

பேருந்தில் பயணச்சீட்டு எடுக்காமல் அயர்ந்து உறங்கி விட்ட கடவுள் பயணச்சீட்டு பரிசோதகரிடம் வசமாக மாட்டிக்கொண்டார் தாம் இன்ன மதத்துக்கான கடவுளெனவும்

காளிங்கராயன் வாய்க்காலை தாண்டி செல்லும்போதுதான் பார்த்தான் .ஒரு முதிய நாவல் மரத்தை சுற்றிலும் பழங்கள் கிடந்தன.காற்று காலமாதலால் ஒன்றிரண்டு பழங்கள்

சூன்யம் பிடித்ததுபோல் வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது வீடு. நடமாட்டம் நின்று படுத்த படுக்கையாகி வருஷக் கணக்கில் கிடந்தாலும் ‘கர்..முர்ரென’ மூச்சு விட்டுக்கொண்டிருந்த

ரெண்டு ஆள் சேர்ந்து கை கோர்த்தாலும் பிடிக்க முடியாத அளவுக்கு அந்த பெரிய மலைவேம்பு மரத்தோடு அடிமரம் படர்ந்திருக்கு. பச்சைப்

வேகமெடுக்கும் வாழ்க்கை முன்பெல்லாம் உறவினர்கள் யாராவது இறந்து விட்டால் உடனே பக்கத்து ஊருக்கு சொல்லி அனுப்ப ஆள் அனுப்பினோம் இப்போதோ

அந்த வீட்டுக்கு வேலைக்குப் போனதுதான் தப்பாப்போச்சு. அதுநா வரை கதிரறுப்பு வேலைக்கும், சித்தாள் வேலைக்கும்தான் போயிட்டிருந்தேன். அதுல  தொடர்ச்சியா வருமானம்

பெரும் கனவு நீ விலகிச் செல்கிறாய் நான் உன் தடம் பற்றி தொடர்கிறேன், நிழலென நாம் மீண்டும் சந்திப்போம் நாம்