பீனா உன்னிகிருஷ்ணனின் The whispers of the unseen நூலை முன்வைத்து , யோகினிகள் பற்றி நான் அதிகம் அறிந்ததில்லை.
ஜூன் 2024
குபேரவனம் மிக அடர்ந்த வனமல்லதான். இருந்தும் பறந்து விரிந்து கிடக்கும் வனம் தான். ஒவ்வொரு கோடை சமயத்திலும் குபேரவனத்திலுள்ள குளம்
ரொம்ப ரொம்ப காலத்துக்கு முன்னாலே ஒரு மீனவன் இருந்தான். அவனுக்கு இருந்த சொத்தெல்லாம் ஒரே ஒரு பழைய படகும், தொத்தலான
கோவை வ.உ.சி. மைதானத்தில் புத்தகத் திருவிழா கோலாகலமாக நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது. ஏற்கனவே உள்ள நூல்களோடு, கண்காட்சிக்காகவே அச்சிடப்பட்ட புத்தம் புதிய நூல்களுடன்
பள்ளி அலுவல் உதவியாளர் கண்ணகி அம்மா, கையில் ஒரு மாணவியைப் பிடித்தபடி, வகுப்பறை வாசலில் நின்றார். அச்சிறுமி, அந்த பள்ளியின்
பொன்னகரத்திலேயே மிக உயர்ந்த மரமும் பெரிய மரமும் நான்தான் என்ற கர்வமும் தலைக்கனமும் அந்த ஆலமரத்திற்கு எப்போதும் உண்டு. காக்கையே
கருவேலமுள்செடி நிழல் போதவில்லை. குத்துங்காலிட்டபடியே நகர்ந்தாள் நவீனா. பளீரென வெயில். நகர்ந்து நகர்ந்து அம்மா செகது பார்வையிலிருந்து மறைந்தாள். திரும்பித்
பால்கனியில் நின்று வேடிக்கை பார்த்தவண்ணம் மூன்றாவது சிகரெட்டை ஊதித் தள்ளிக் கொண்டிருந்த அஸ்வினுக்கு வட்ட வட்டமாய் அவன் விடும் புகையின்
மேடையில படுத்துக் கெடந்தா கருவாய. ஒடம்புல சட்ட இல்ல. இடுப்புல கைலி கட்டியிருந்தா. நொட்டாங்கைய நீட்டி தலைய அதுக்குமேல வச்சு
பல ஆண்டுகள் கழிந்திருந்தன. மீண்டும் பேருந்தில் செல்கிறேன். பேருந்து என்பதை விட பஸ் என்ற பிரயோகமே மனதிற்கு பிடித்திருக்கிறது. ‘பஸ்ஸு’