ஜூலை 2024

உணவு இடைவேளைக்கான மணி அடித்தது. மாணவ மாணவிகளின் கலகலப்பான பேச்சுக் குரல்கள் பெரும் இரைச்சல்களாக மாறத் தொடங்கியிருந்தன. நான்கு மாணவர்கள்

        இன்றும் தேடலானாள். ஆனால் கொஞ்சம் மும்முரமாக. அந்த நாய்களின் குரைப்புச் சத்தம் அவள் காதுகளில் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது. காதில்

சொட்டு சொட்டாக அருந்தும் போதெல்லாம் அறுந்து சொட்டுகிற துளிகளுக்குள் பெரிதாக ஏதோ இருக்கலாம் – மூன்று சிகப்பு நிற ரோஜாக்களுடைய

மல்லி வேணுமா முல்லை  வேணுமா இல்ல கொஞ்சம் ‌ கனகாம்பரமாவது வாங்கிட்டு போயான்டி யென்றவாறு அவள் முகத்தை என் முகத்தால்

கடந்த சில மாதங்களாக புகழேந்தியின் இரவுகளைப் பாம்புக் கனவுகள் வேட்டையாடிக்கொண்டிருந்தன. முதலில் வாரத்துக்கு ஓரிரு நாட்கள். பிறகு மூன்று –

நேரம் ஐந்து மணியைத் தாண்டியது.பள்ளிக்குடம் முடிந்து தட்டான்கள் பிடித்து விளையாடிக் கொண்டு வந்தான் காந்தி.பாலர் இல்லத்து வாசலைக் கூட்டிக் கொண்டு

        மராட்டிய பெயர்களை நினைவில் வைப்பதும் விளிப்பதும் இப்போதும்  திகைப்பாகத்தான் இருக்கிறது. மும்பை வந்து இருபத்திரண்டு ஆண்டுகளாகி விட்டது என்றாலும்

ஆட்டோ நின்றவுடன் மங்கை ஞாபகமாக பக்கத்தில் சுருட்டி வைத்திருந்த குடையை  எடுத்துக் கொண்டு இறங்கினாள். ஆட்டோக்காரரிடம் ஏதோ சொல்ல, அவர்

சந்திரன் கைபேசியில் அழைத்தபோது, எனது கம்பெனி வேனில் எலக்ரானிக் சிட்டியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தேன். வெளியே பார்த்தபோது, ஒரு சிறுவன் ஆஞ்சநேயர்

ஊற்றெடுத்த உற்சாகம். முன்பெங்கோ பார்த்த முகத்தின் சாயலையொத்து இருந்ததால் ஏற்பட்ட கரிசணமாக இருக்கலாம் இம் முக பிரகாசத்திற்கு. யாரின் பிரதிபலிப்பென்பதை