அத்தியாயம் – ஒன்று – தெற்குப் பக்கத்துப் பாறை சின்ன சைஸ் ப்ளம்ஸ் பழம் போன்ற துருதுரு கண்களோடும், எப்போதும்
சிறுவர் இலக்கியம்
சுந்தரவனக்காடு மிகப்பெரியதும் மிக அமைதியானதுமாகும். காடு வெளிப்பார்வைக்கு என்றுமே அமைதியாகத்தான் பார்ப்போருக்கு தெரியும். அது அப்படியானதல்ல என்பதை நாம் நெருங்கி
ஆகாயம் ஒரு ஊரில் பெரிய வானம் இருந்தது. அது ஒரு மாலை வேளை. மழை வரும் அறிகுறியோடு வானம் தெரிந்தது.
இம்முறை கடவுளுக்குப் போரடித்துவிட்டது. மனிதர்களுக்கு வரங்கொடுத்து. கிள்ளிக் கொடுத்தாலும் சரி.. அள்ளிக் கொடுத்தாலும் சரி மனிதர்களுக்கு நிறைவே வரவில்லை. வாய்
கடிகாரத்தில் சரியாக மணி ஒன்று அடிக்கிறது. சமையலறையின் ஜன்னலில் ஓர் காகம் ” கா..கா..கா..” என்று மென்மையாய் கத்திக் கொண்டு
”சர்வேஷ், மேத்ஸ் ஹோம்வொர்க் பண்ணிட்டியா?” பரபரத்தான் ராஜூ. “நா முடிச்சுட்டேன். நீ போடல்லயா?” “ஆமாடா! ப்ளீஸ், உன் நோட்டு குடேன்.
ஒன்று மருதூர் மலைக்கிராமத்தில் வானுயர்ந்த மலையையொட்டி சிறுகுடிசையில் குப்பன் எலியும் அதன் மனைவி சுப்பி எலியும் பல வருடங்களாக வாழ்ந்து
சுந்தரபுரி என்பது ஒரு சிறிய நாடு. அது மகத நாட்டிற்குக் கட்டுப்பட்டு வெகு காலமாகக் கப்பம் கட்டி வந்தது. ஆயினும்
ஈஷான் ஒரு குட்டி பையன். மூன்றாவது படிக்கிறான். அவன் நல்லா படிப்பான், நல்ல விளையாடுவான், ரொம்ப நல்லா ஓவியம் வரைவான்.
தான் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் மரத்தினடியில்தான் அந்த இரு போதகர்களும் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள் என்பதைவிட மாற்றிமாற்றி போதித்துக் கொண்டிருந்தார்கள் என்றுதான் சொல்லவேண்டும். அந்த