வா.மு.கோமு

எல்லோருக்கும் வணக்கம்! மாதத்தின் எல்லா நாட்களும் மெயிலில் ஒன்றிரண்டு படைப்புகள் வந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. சில பி.டி.எப் என வருகின்றன. சில

‘’வா சாமி! தாரு கண்ணாயா புள்ளெ ரெச்சுமி தான நீயி! இந்தப்பேரெழவு புடிச்ச கண்ணு பொட்டக்கண்ணாப்போச்சு சாமி! எம்பட ஊட்டுக்குள்ளார

எல்லோருக்கும் வணக்கம்! இதழ் என்றால் முகப்பில் ஆசிரியர் கூற்று இருக்க வேண்டும் என்பது சம்பிரதாயமான அரங்கேற்றம் தான். கடந்த மாதத்தில்

எல்லோருக்கும் வணக்கம். நடுகல் இணைய இதழாக துவங்குகையில் இந்த ‘உங்களோடு’ பகுதியை தொடர்ந்து எழுதவேண்டும் எனத்தான் நினைத்தேன். ஒன்றிரண்டு இதழ்கள்

காணாமல் போய் வந்தவைகள் “வானத்துல போயிட்டிருந்துச்சுல்ல நிலா.. கொஞ்ச நேரத்திக்கி முன்னால  நாம தான பார்த்துட்டே படுத்திருந்தோம்.. இப்பக் காணம்

மண்டபம் நிரம்பி வழிந்திருந்தது. முகூர்த்த நேரம் விடிகாலை ஐந்துமணி போலுள்ளது. சரியாய் பத்திரிக்கையை நான் பார்க்கவில்லை. பத்திரிக்கை அடித்தார்களா? அப்பாவைக்

ஆர்,ஷண்முகசுந்தரம் எழுதிய காலகட்டம் இந்தியா சுதந்திரம் வாங்கும் முன்பான காலகட்டம். எப்போதும்போல் மழை என்கிற பிரச்சனை இந்த மண்ணுக்கு மற்ற

 “நல்லாயிருக்கியிலா! பாத்துப் பேசணும்னே நெனச்சுக்கிட்டே இருந்தேன் தலைவரே! அப்புறம் தொழில் போயிக்கிட்டிருக்கா. பப்ஸ் சாப்பிடறியளா? இப்பத்தான் மலையாளத்தான் பேக்கரிக்குச் சூடா

1. வெட்டுப்பட வந்த கிடா , பையனின் காதுகுத்துக்கு எனச்சொல்லி கிடாய் ஒன்று வாங்கி விட்டிருந்தேன். அது வீட்டு வாசலில்

சுந்தரவனக்காடு மிகப்பெரியதும் மிக அமைதியானதுமாகும். காடு வெளிப்பார்வைக்கு என்றுமே அமைதியாகத்தான் பார்ப்போருக்கு தெரியும். அது அப்படியானதல்ல என்பதை நாம் நெருங்கி