இத்ரீஸ் யாக்கூப்

பகுதி – 3 வண்டி ஃபேக்டரியின் வாசலையடைந்ததும் அதுவரை ஓடிக்கொண்டிருந்த காட்சிகள் யாவும் ஒருங்கிணைந்து, ஒரு புகைப்படமாய் சுவற்றில் உறைந்து

வேலை உறுதியாகிவிட்ட அந்த மகிழ்ச்சியானச் செய்தியை நண்பர்களோடு பகிர்ந்து கொண்டேன். கம்பெனியின் பெயர்தான் அனைவரின் மத்தியில் பெரும் சிரிப்பலைகளை ஏற்படுத்தியது.

பகுதி 1 “யாருங்க இவங்கல்லாம்?” ஆச்சர்யத்தில் விரிந்த பவித்ராவின் கண்கள் அவள் கையிலிருந்த ஃபோட்டோவையும் என்னையும் மாறி மாறிப் பார்த்தன.

யாகூபு ஊரிலிருந்தபோது வசித்து வந்த வீடே எல்லாவற்றிற்கும் போதுமானதுதான். அது மண்சுவர்களால் எழுப்பப்பட்ட எளிமையான ஓட்டுவீடு என்றாலும், யாகூபின் தந்தை

மழையும் வெயிலும் சற்று அடங்கியிருந்த மந்தகாசமான மாலை நேரமது. வீட்டையடைந்ததும் அசோக், வண்டியின் கண்ணாடியில் ஒரு முட்டும் சிரிப்போடு தன்னைத்

வெளிவாசல் பக்கம் யாரோ கதவருகே நின்றுக்கொண்டிருக்கும் நிழலலசைவை மாடியிலிருந்து ஜன்னல் வழியாக கவனித்த செல்லதுரை ஹால் பக்கம் இறங்கி வந்தான்.

இந்த பிரபஞ்சத்தின் வாயிலாக காலம் நமக்கு ஏதேனும் ஒரு பாடத்தை எப்போதுமே கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டேயிருக்கிறது. நாம் யாரென பிறருக்கும்

வந்ததிலிருந்தே தனது விளையாட்டுப் பொருட்கள் அடங்கிய பையை தருமாறு அடம்பிடித்துக் கொண்டிருந்தான் ஒன்றாம் வகுப்பு மாணவனான எழில். திருவிழாக் கடைகளிலிருந்து

வழக்கம் போல அன்றைக்கும் செந்தில்தான் விமான நிலையத்திற்கு வழியனுப்பி வைக்க வந்திருந்தான். நான் ஊருக்கு வந்துப் போகும் சமயங்களில் அது

மைக்கேல் அண்ணன் நெடுநாளைக்குப் பிறகு குடும்பத்தோடு ஊருக்கு வந்திருக்கிறார் என்ற செய்தியைக் கேள்விப்பட்டவுடன், காலம் அவர்களுக்கு ‘உங்களுக்கு நானிருக்கிறேன். நன்றாக