பரிவை சே.குமார்

ராமநாதன் கவலையின் ரேகைகள் கூடிய முகத்துடன் வாசலில் அமர்ந்திருந்தார். ‘இந்த ஆடு, மாடுகள வளக்குறது பெரிசில்ல… ஆனா அதுக நோய்

தொலைத்தவை – இங்கே தொலைந்தவை என்று சொல்வதைவிட தொலைத்தவை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். காரணம் பலவற்றை நாம்தான் தொலைத்திருக்கிறோமே ஒழிய எதுவும்

தமிழில் சினிமாங்கிறது பொழுது போக்கு அம்சமாக மட்டுமே இருந்த காலமெல்லாம் மலையேறிப் போய்விட்டது. நாலு படத்தில் நடித்து அதில் மூனு

இப்போதெல்லாம் அம்மாவை எங்காவது கூட்டிச் செல்வது என்பது அவ்வளவு எளிதாக இருப்பதில்லை. அவளை கூட்டிச் சென்று கூட்டி வருவதற்குப் பெரும்

அறிமுக இயக்குநர் பாரி இளவழகன் ஒரு உண்மைச் சம்பவத்தை வைத்துத் வடதமிழகத்தின் தெருக்கூத்துக் கலைஞன் ஒருவன் தன் அப்பா இழந்த

இப்படி ஆகும் என்று கதிரேசன் நினைக்கவே இல்லை. ஏதோ பேசப்போய் எதெதோ பேசி, எதுவும் சாதகமாக முடியாமல் இன்னும் விரிசலைப்

‘நீ என்ன முடிவுலதான் இருக்கே..?’ என்று சாமிநாதப் பெரியப்பா கேட்டபோது எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல. தலை கவிழ்ந்து அமர்ந்திருந்தேன்.

“ரங்கிப் பாட்டி உங்களைப் பார்க்க உங்க மகனும் மருமகளும் வந்திருக்காங்க” என வாசலில் நின்று கத்திவிட்டுப் போனாள் பணிப்பெண் காஞ்சனா.

ரகுவைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டது முதல் அவனைப் போய் பார்த்துவிட்டு வரவேண்டும் என்ற எண்ணம் என் மனசுக்குள் எழுந்து அலை மோதிக்கொண்டிருந்தது.