வெள்ளையன் மாமாவின் வாழ்க்கை கடல் மணலோடு செந்தமிழாய் பின்னிப் பிணைந்தது. நிச்சயமாக அவருக்கு அது ஒரு கடமையும் கைவினையுமாக இருந்தது. கடற்கரையில் வெயிலில் வாட்டியபடியே தனது வண்டியில் மணல் ஏற்றிக் கொண்டு வருவார். அந்த மணல் மற்றவர்களுக்கு வெறும் மண் மட்டுமே. ஆனால் மாமாவுக்கு அது ஒரு வீடு, ஒரு கனவு, ஒரு எதிர்காலம்.
அவர் கட்டிய வீடுகள் வெறும் சுவர்களோ, கூரைகளோ மட்டுமல்ல. அது மாமாவின் உழைப்பின் வடிவங்கள். அவற்றின் வழியே அவரது பெண்களுக்கு வாழ்க்கையை அமைத்தார். அந்த வீடுகள் இப்போது காலத்தைத் தாண்டி நிற்கின்றன. ஆனால் மாமாவின் கனவுகள் அவற்றோடு நிற்கவில்லையென்றே தோன்றுகிறது.
ஆண் பிள்ளைகள் அவருக்குக் கிடைக்கவில்லை. மகள்களின் கணவன்மார்களே அவருக்குக் குழந்தைகள். அவர்களது உலகம் அவருடையதைவிட மாறுபட்டது. அவர்களுக்காக நினைத்தது குறைவானது. அவர்களும் கடலின் எளிமையை எதிர்பார்க்கவில்லை. அதனால் அவர்கள் அவ்வளவு முக்கியம் இல்லாதது போலவே நடந்து கொண்டார்கள்.
மாமா, கடலின் வாசம் மண்ணின் நறுமணம் கொண்டு வாழ்க்கையைச் சூழ்ந்திருந்தார். அவரது வாழ்க்கை அந்த கடலும், மண்ணும்தான். நாளுக்கு நாள் கடலின் நுரையும் மணலும் மாறுகின்றன. ஆனால் மாமாவின் இதயத்தில் அவைகள் நிலைத்து உள்ளன.
இன்று, வெள்ளையன் மாமாவின் வீடுகளை யாரும் கைவிட மாட்டார்கள். அவைகள் மண்ணின் கனவுகள், அழிந்து விடாதவை. ஆனால் மாமா மட்டும் அவற்றோடு கடந்துவிட்டார். இப்போது, அந்த வீடுகள், அந்த மணல், எல்லாம் மாமாவின் நினைவுகளிலே மட்டுமே வாழ்கின்றன.
காலம் மாறிவிட்டது. மாமா போய்விட்டார். அவருடைய உயிர்நாடி மண்ணும் கடலும் மாய்ந்து விட்டன. இன்று அந்த மணலில் யாரும் கை வைக்க மாட்டார்கள். மாமாவின் வீடுகள், அவருடைய நினைவுகளின் பிம்பங்களாகக் காலத்தின் தாளம் அறியாமல் நின்றுகொண்டே இருக்கும்.
காலம் மாறிவிட்டது. கடலின் மணலும் மண்ணும் மாறிவிட்டது. ஆனால், அந்த மாறுதலைக் காட்டிலும் வேகமாக மாறியவர்கள் மாமாவின் மருமக்கள்தான். மாமாவின் மரணத்திற்குப் பின் அவரது மருமக்கள் அவரால் கட்டிய வீடுகளை விற்பனைக்குக் கொண்டு வந்தார்கள். அவற்றின் மதிப்பு உயர்ந்தது. ஆனால், அவர்களின் பார்வையில் அவை வெறும் நிலம் மற்றும் சொத்து மட்டுமே.
மாமா உருவாக்கிய உறவுகள், அன்பு, பரிசல் என்னும் நம்பிக்கையெல்லாம் கடந்துகொண்டது உடைமைகளின் கணக்கில். பிள்ளைகள் மாமாவின் கனவுகளை மறந்துவிட்டார்கள். அவர்கள் வழியில் நடந்திருந்தானாலும் அவர்களைப் போல இல்லதாதற்காக மாமா வீழ்ந்தார். அவர் வாழ்ந்த உலகம் பாழாகிவிட்டது.
அவர்கள் மாமாவிற்கு மரியாதை காட்டியதில்லை என்று சொல்ல முடியாது. அவரது நினைவாக சில புகைப்படங்களையும், சில சில ஞாபகச் சின்னங்களையும் வைத்தார்கள். ஆனால், அவை வெறும் காட்சிகளாகவே இருந்தன. மாமாவின் உழைப்பை அவர்கள் உணரவில்லை. அவர் நிலத்தைப் பணமாக எண்ணினர்.
அந்த வீடுகள் மாமாவின் கனவுகளால் உயிராகி நின்று விட்டன. காலம் அந்த கைகளையும் மண்ணையும் மாற்றி விட்டது. மண்ணின் மௌனத்தையும் கடலின் சூழலையும் அவர்கள் காணவில்லை.
ஒரு நாளில் அந்த வீடுகளை விற்கவும், ஊரறிந்த விளம்பரங்களாக மாற்றவும் முடிவு செய்தார்கள். மாமாவின் சுவடுகள் மறைந்தன. கற்களும், மணலும் விற்பனையாகி விட்டன.
வீடுகள் மாறின, கனவுகளும் கூட. மாமாவின் பிரிவில், அந்த மணலின் வாசமும், மண்ணின் மௌனமும் மட்டும் தனக்கென்று இருக்கும். அவை மாமாவின் நினைவுகளுக்கான சின்னங்கள்.
இன்று அவைகள் மௌனமாகக் கிடக்கின்றன. பிள்ளைகள் அவர்களின் வாழ்க்கை பாதையில் செல்கின்றனர். மாமா மறைந்தபோதும், மண்ணும் மணலும் அவரது நினைவுகளை மட்டும் நிறுத்துகின்றன. மண்ணின் மௌனத்தால், மாமாவின் வாழ்க்கையும் நிழலாகிக் கொண்டே இருக்கிறது.
மாமாவின் மரணத்தின் பின் அவரது வீடுகள் மண்ணோடு இணைந்துவிட்டன. அங்கே ஏதோ ஒரு அடக்கம் போல, ஒரு நினைவகம் போல அந்த வீடுகள் மாறிவிட்டன. அவரது பிள்ளைகள், அவற்றைப் பார்த்து ஏதோ ஒரு பிதற்றல் போல நினைத்தனர். பிள்ளைகள் அவருடைய கனவுகளை மதிக்கவில்லை. அவர்களுக்கு அதிலிருந்தது காசும் செல்வமும் மட்டும்தான்.
பின்பு பிள்ளைகள் அந்த மண்ணில் புது கட்டிடங்களை எழுப்ப முடிவு செய்தனர். ஆனால், அந்த மணல் மண்ணை அணைக்கவே இல்லை. மாமாவின் உழைப்பால் கட்டப்பட்ட வீடுகள், நன்றியில்லாதவற்றின் கையில் முளைத்த மரங்கள் போல அவர்களுக்கு வெளிச்சமாக மாறின. பணத்தின் உலகமே மதிப்பானது என்ற உணர்வு முளைத்தது.
பெரிய கட்டிடங்கள், மாமா பார்த்து வளர்ந்த கடற்கரையின் முகத்தை மாற்றின. மாமாவின் நினைவுகள், மண்ணின் அடியில் புதைந்ததுபோல் மறந்துபோயின. அவருடைய வீடுகள், பிள்ளைகளின் கையில் வெறும் வணிகச் சந்தையின் பொருளாக மட்டுமே மாறின.
அந்த வீடுகள் மாறிய காட்சிகளைக் கண்டவாறு மாமாவின் பிள்ளைகள் அவருடைய வாழ்க்கையை மறந்தனர். அவர்களுக்கு மண்ணின் வாசம் முக்கியமில்லை. அவர்கள் கவனித்தது வெறும் பணயியல் மட்டும்தான்.
காலம் மாறியபோது. வெள்ளையன் மாமாவின் கனவுகளும் அவ்வளவே மாறிவிட்டன. மண்ணின் மௌனமும், கடலின் காற்றும், அவரது நினைவுகளைக் கொண்டு செல்ல முடிந்த அளவுக்கு அவற்றை நெருக்கமாக வைத்துக் கொண்டது. ஆனால், மாமாவின் பிள்ளைகளுக்குப் பிறகு, அந்த வீடுகள், மண்ணும், மணலும், நினைவுகளின் சுவடுகளையும் அழித்தன.
மாமாவின் கனவுகள், அவரது வீடுகள் போலவே நிலத்திலும் மணலிலும் மறைந்துவிட்டன. மண்ணின் மௌனம் இப்போது காற்றில் பேசுகின்றது, ஆனால் அதைக் கேட்க யாரும் இல்லை.
பிள்ளைகள் அவர்களின் வாழ்க்கையை முன்னெடுத்தனர். புது வழிகளில் செல்ல தொடங்கினர். ஆனால், மண்ணின் மௌனம், கடலின் கூச்சம் போன்ற நினைவுகள் மட்டும் அவர்களை விட்டுப் பிரியாது துரத்திச் சென்றது.
மணல், மண், வீடுகள், இவை எல்லாம் மாமாவின் கனவுகளாக இருந்ததனால், அவைகள் மௌனத்துடன் அழிந்தன. இப்போது, மண்ணின் மீது கூட மாமாவின் நினைவுகள் மட்டும் தங்கி நிற்கின்றன. ஆனால், அந்த மண்ணையும் பிள்ளைகள் விற்று விட்டார்கள். மாமாவின் கனவுகள், மண்ணில் புதைந்து மௌனமாகின.
வெள்ளையன் மாமாவின் வீடுகள் இப்போது மற்றொரு உருவம் எடுத்துக்கொண்டன. அவற்றின் சுவர்கள் புதுப்பிக்கப்பட்டு, உள்ளே மரச்சாமான்கள் சேர்க்கப்பட்டு, தங்கும் விடுதியாக மாற்றப்பட்டன. ஒரு காலத்தில் மாமாவின் உழைப்பின் வடிவங்களாக இருந்த அவை, இப்போது வியாபார நோக்கில் பணம் வாரி வரும் சொத்துகளாக மாறிவிட்டன.
மாமாவின் பிள்ளைகளுக்கு இது வெறும் ஒரு சம்பாதிக்கின்ற வழி. ஆனால், அக்கிரகத்தில் வளர்ந்த ஒரு மூதாட்டி மட்டும் அவற்றை வேடிக்கையாகப் பார்த்தாள். அவள் கண்களில் பழைய நினைவுகள் ஒளிர்ந்தன.
“இந்த வீடு முழுக்க மணலின் வாசம் இருந்தது. எங்கம்மா, எங்கப்பா சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார்கள். மாமா இந்த வீட்டுக்காக எவ்வளவு உழைத்தார்! அவருடைய கைகளின் சுளுக்கு கூட இந்த சுவரிலிருந்திருக்கும். இப்போது அது எங்கே?”
ஆனால் அந்தக் கேள்விக்கு யாரும் பதிலளிக்கவில்லை. மண்ணின் வாசம் போய்விட்டது. அதன் மணல் கூட விற்றுப் போய்விட்டது.
ஒரு மாலை நேரம், கடற்கரையில் ஒரு சிறுவன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். அவன் மணலில் எதையோ தோண்டி எடுத்தான். அது ஒரு பழைய உலோக முத்திரை. அதில் ஒரு எழுத்து அழிந்து போனதுபோல் இருந்தது. ஒருவேளை அது மாமாவின் கடவுச்சீட்டில் இருந்த முத்திரையாக இருக்கலாம்.
அந்தக் குழந்தை அதை அருகிலிருந்த ஒரு முதியவரிடம் கொண்டு சென்றான். முதியவர் அதைக் கைப்பற்றிப் பார்த்தார். அவருடைய முகத்தில் ஒரு சின்ன சிரிப்பு விளங்கியது.
“இந்த மண்ணிலிருந்ததெல்லாம் மறைந்துவிடாது. எப்போது என்றாவது மீண்டும் அது வெளிவரும்,” என்று கூறினார்.
மண்ணின் வாசம், மணலின் நினைவு, மனிதர்களின் நன்றி மறப்பும் எதையும் அழிக்க முடியாது. அவை காலத்தின் அடுக்குகளில் மறைந்தாலும், எங்கோ, எப்போதாவது, ஒரு குழந்தையின் உள்ளத்தில், ஒரு மெலிந்த காற்றில் அல்லது ஒரு பழைய நினைவில் மீண்டும் உயிர்பெறும்.
மாமாவின் கனவுகள், மண்ணில் புதைந்து இருந்தாலும், அவை ஒருநாள், ஒருவேளை, புதிதாகத் தோன்றலாம்.
ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்.
