மாலை நேரச் சூரியன் அவ்வப்போது மைமூனாவின் நிழலைக் காட்டிக்கொண்டு இருக்கிறது. அவள் நிழல் மரங்களின் கீழ் மிதந்தபடியே அவளது நெற்றியில் பட்டு விழுந்த பூவின் மெல்லிய தாள்களைப் பார்க்கிறாள். அவள் வீட்டின் வளவெனும் பச்சை மழலைகளைப் பார்ப்பது அவளது வாழ்க்கையின் ஒரு பாகமாகிப் போயிருந்தது.
“இந்த முளைகளெல்லாம் என் குழந்தைகள் போல,” என்றாள் மைமூனா. ஏற்கனவே பூத்து புலர்ந்த செடிகள், மரங்கள் அனைத்தையும் பெரியதாய் வளர்த்து, அவற்றின் இலைகளின் ஒலி சத்தத்தில் அனுபவித்துப் பழகி விட்டவள்.
இன்று அவள் சமையல் வேலைகளை முடித்து சமையலறையிலிருந்து வெளியே வந்த போது, அந்த இடத்தை ஒரு வேறு மகிழ்ச்சியில் பார்த்தாள். வீட்டின் சுவர்கள், வாயில் கதவுகள் எல்லாம் உயிர் கொண்டு அவளை நெருங்கிப் பேசுவது போல உணர்ந்தாள்.
அவளுக்கு இல்லத்தில் ஓரமாக இருந்த மரங்களின் அடியில் இருந்து ஏதோ குரல் கேட்டது. “நாங்கள் பூக்கின்ற போது, உன் மகிழ்ச்சி நமக்கு உணர்கிறது,” என்றது அந்த கொடி செடி.
“நீங்கள் எல்லாரும் இவ்வளவு அழகாக பூத்திருக்கிறீர்கள், நான் கண்டு திக்காகிறேன்,” என்றாள் மைமூனா மெல்லிய கம்பீரச் சிரிப்போடு.
அதன் பின், அவள் சமையல் அறைக்கு வந்தவுடன், சுவைமிக்க சாம்பார் வாசனை வீசிவிட்டது. “சுவைதான் வாழ்க்கையின் களிப்பு,” என்றது தன்னடக்கமாக பதிந்த தட்டு.
மூச்சின் அனுபவத்தில் வீடு, வளவு, மரங்கள், செடிகள் அனைத்தும் மைமூனாவின் நட்பாகவே இருக்கின்றன. அவள் ஒவ்வொரு சுவையிலும், ஒவ்வொரு இலைத் துகளிலும், ஒவ்வொரு வீட்டுப் பொருளிலும் அவளுடைய அன்பையும் அதே சமயம் அவளுக்கு அவை அளிக்கும் அழகையும் உணர்ந்தாள்.
மைமூனா ஒரு பெண்ணாக மட்டும் அல்லாமல், வீடு, வளவு, மரம், செடி ஆகியவற்றின் தாய்.
அன்று மைமூனா அக்கறையுடன் பராமரித்த பூங்கனை எட்டிப் பார்த்து, அவளது மனம் ஒவ்வொரு செடியின் வளம், ஒவ்வொரு பூவின் நிறம், ஒவ்வொரு இலைக்கொடியின் பசுமையையும் நுகர்ந்தது. அவள் கைகளால் தழுவிய பூந்தொட்டிகள், ஒவ்வொரு நாளும் அவளுடன் பேசுவது போலவே இருந்தன.
“நீங்க பேசற மாதிரி இருக்கிறீங்க,” என்று மெல்லிசையாகக் கூறினாள் மைமூனா சிரித்துக்கொண்டே. அவளது உலகம் இப்போதெல்லாம் ஏதோ ஒரு வெளிப்படுத்த முடியாத ஆன்ம சுதந்திரம் பெற்றது போல உணரப்பட்டது.
அந்த நேரத்தில், வீட்டின் சுவர் அவளைக் கவனித்தது போலத் தோன்றியது. “நீ எங்களைக் காதலிக்கிறே,” என்று வீடு மெதுவாக அதிர்ந்தது. மைமூனா திகைத்தபடி சுவர்களைத் தொடுவதாக இருந்தாலும், அவள் இதுவரை உணராத ஒரு இன்பத்தைப் பெறுகிறாள்.
“நான் உங்களைப் போலவே வாழ்க்கையை வாழ்கிறேன்,” என்றாள் அவள். “வீடானாலும், மரமானாலும், இலைகளானாலும், வாழ்க்கை ஒரே அலைபாயும் துடிப்பில் இருக்கிறது.”
அந்த நாளில் மைமூனா தன்னுடைய கைகளை மண்புழுவோடும் மண்ணில் மறைத்தபடி, அந்த சூழலில் ஒரு சிறு பகுதி போலவே உணர்ந்தாள். வீட்டில் சமையலையோ, வேலைகளையோ செய்யும் போது அவள் காணும் அனைத்தும் உயிரோடிருந்தது.
அந்த பச்சை வளமும், மரங்களும் மைமூனாவின் கனவுகளையும் நினைவுகளையும் காய்ச்சியபடி அவளிடம் நெருங்கி நின்றது. “நீ எங்களுக்கு தாய் மாதிரி,” என்ற குரல் ஒலித்தது.
அந்த ஓசையை கேட்டு மைமூனா இதயத்தில் இன்பம் உணர்ந்தாள்.
மைமூனா அந்தக் குரலைக் கேட்டபோது, கண்களில் பசுமையான சந்தோஷம் பளிச்சென்றது. அவள் தன்னை மட்டும் அசரடிக்காமல், வீட்டையும் அதில் வளர்த்த மரங்களையும் செடிகளையும் தாயாகவே நினைத்தாள். வீட்டிற்குள்ளே அவள் சமைக்கும் சமையலின் வாசனையால் மட்டுமல்ல, அவள் பராமரித்த வாழ்விலிருந்து தோன்றிய பாசமும் அன்பும் வீடு முழுக்க அனுபவமாகப் பரவியிருந்தது.
அன்று மாலையில், மைமூனா தனது வளவின் நடுவே அமர்ந்திருந்தபோது, அவளுக்கு தெரிந்தது. இந்த மரங்கள், செடிகள், பூக்கள் எல்லாம் அவள் வாழ்வின் ஓர் அங்கமாகிப் போய்விட்டன. அவள் வளர்த்த ஒவ்வொரு செடியும், கொடியும், அவளைப் போலவே விரும்பவும் துடிக்கின்றன. அவள் வாழும் வீடு மட்டும் அல்ல, இந்த பூமியும் அவள் ஆத்மாவுடன் ஒன்றாயிருக்கின்றன.
“நான் உங்களை வளர்த்தேன், ஆனால் நீங்கள் என்னைக் காப்பாற்றுகிறீர்கள்,” என்றாள் மைமூனா, மரங்களின் கீழ் இருந்து தூய காற்றை மூச்சுக்குள் இழுத்து.
அந்தக் காற்று அவளுக்கு புதிய கருத்தினை ஏற்படுத்தியது. இவ்வுலகில் ஒவ்வொரு பொருளும், ஒரு கதையைக் கூறும். மரங்களின் இலைகளின் நடுவில் காற்றின் மெல்லிய ஒலி, பூக்களின் சிரிப்புகளில் ஒளிந்திருக்கும் ஒரு ரகசியம்—இவை அனைத்தும் அவளுக்குப் புரிந்தது.
வாழ்கையின் கூற்று: மைமூனா எனும் பெண்ணின் அன்பு கொண்டு தழுவி வளர்க்கப்படும் இந்த உலகம், அவளால் மட்டுமல்ல, அவள் கதைகளாலும் வாழ்கிறது.
அந்த மாலையில் மைமூனா அவள் வளர்த்த மரங்களின் நடுவே நின்று நீண்ட மூச்சு விட்டாள். அந்த மூச்சு, காற்றில் கலந்து மரக்கிளைகளைத் தழுவியது. மரங்களின் ஒவ்வொரு இலைக்கும் மைமூனாவின் அன்பு கனிந்து கிடந்தது. அவளுக்கு தெரியாமல், அவள் கடமையாக எடுத்துக் கொண்ட வேலைகள், சமையல், தண்ணீர் பாய்ச்சல் — இவை அனைத்தும் அவள் வாழ்வின் நிணம்பாகி, அவளுடைய அன்பின் வெளிப்பாடாய் மாறியிருந்தது.
வழக்கமான நாளின் கடைசி வேலைகளை முடித்தபோது, மைமூனா தன்னுடைய சமையலறையில் இருந்த அழகிய தொட்டியை பார்த்தாள். அது வழக்கம்போல மெதுவாக அவளிடம் பேசுவதை அவள் உணர்ந்தாள்.
“நீ எப்போவுமே எங்களை அன்பாக நடத்துறியா?” என்று அந்தப் பாத்திரம் கேட்டது.
“நிச்சயம்,” என்று அவள் இளமையான சிரிப்புடன் பதிலளித்தாள். “நான் உங்களைப் போல் இதயம் கொண்டிருப்பவர்களை எப்படி விட்டு விட முடியும்?”
அந்த சமயத்தில், அவள் அறை முழுவதும் ஒளியால் நிரம்பியது. அப்படிச் சமைக்கும் சமையலறையின் கண்ணாடி ஜன்னல்கள், சுவர்கள், தொட்டிகள் — எல்லாமே உயிர் பெற்றது போல மைமூனாவுடன் உரையாடின.
வீட்டில் வளர்க்கப்படும் செடிகளும் மைமூனாவின் அன்பின் மொழியையே பேசின. அவள் தண்ணீரை ஊற்றும் போது, அவை இலைகளைக் குலுங்கி, மெல்லிசையாக “நன்றி” என்று சொன்னது போலத் தோன்றியது. அவளுடைய அன்பான அகவாழ்வு அவள் சார்ந்ததை மட்டுமின்றி, அவளின் சுற்றத்தையும் அழகாக மாற்றிவிட்டது.
மைமூனா வீட்டின், வளவின், மரங்களின் தாயாகவே அவளது வாழ்வின் கதையைத் தழுவிக்கொண்டிருந்தாள்.
மைமூனா அந்த இரவு முழுக்க விடியாமல் தன் வளவின் மேல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒவ்வொரு செடியும், பூவுமாக அவள் உருவாக்கிய பசுமையான உலகம் இப்போது அவர்களுக்கே குரல் கொடுக்கின்றது போல உணர்ந்தாள்.
அவளுக்கு நன்றியுடன் கூடிய ஓர் உணர்வு வந்தது. வீடும் வளவுமென்ற இந்தச் சிறு புள்ளியில் அவள் பொறுப்புக்கு இலக்கணமாக இருந்து விட்டாள். அவளுடைய அன்பு இங்கே வளர்ந்திருக்கும் ஒவ்வொரு செடியிலும், மண் துகளிலும் பாசமாக மாறியது.
“நீங்கள் எல்லாரும் எனக்கு ஒரு குடும்பம் மாதிரி,” என்றாள் அவள் மெதுவாக.
அதன் பின், மைமூனா தன் தலையை கொஞ்சம் பக்கமாக வைத்துவிட்டு தண்ணீரைப் பாய்ச்சியபடி, மரங்களின் அடியில் கிடந்த மண்ணை எடுத்து, அவளுடைய கைகளால் மிதமான முறையில் பூண்டாள். அந்த மண்ணில் இருந்து ஒரு புதிய நெடிய கனவொன்று காற்றில் மிதந்தது. அது மைமூனாவின் அன்பினால் பிறந்தது.
மைமூனா ஒவ்வொரு நாளும் வழக்கமாகச் செய்யும் வேலைகள், அவளுக்கு இயல்பான காட்சிகளாக இருந்தாலும், அவை அனைவருக்கும் மென்மையான அழகையும் அனுபவங்களையும் உண்டாக்குவதைத் தெளிவாக உணர்ந்தாள்.
அடுத்த நாள் காலை, மைமூனா வழக்கம்போல எழுந்ததும், முதலில் பார்த்தது அவளது வளவின் பசுமைதான். வெறும் மரங்களும் செடிகளுமல்ல; அவைகளின் மீது விழுந்திருந்த பனி துளிகளும் ஒளியில் ஜொலிக்க, அவளது மனதில் ஒரு நெகிழ்ச்சியை எழுப்பின.
“இன்று உங்களுக்கு புது இசை ஒன்று தேவை,” என்று செடிகளை நோக்கி சொல்லினாள். அது காதுக்கு பட்டதுபோல், பச்சை இலைகள் குலுங்கின. ஒரு சிறிய இசைக்கருவி போல மெல்லிசை தோன்றியது.
அவள் அதன் பின், ஒரு புதிய முயற்சியில் இறங்கினாள். தனக்குள் தோன்றிய கனவுகளை எழுதத் தொடங்கினாள். பசுமையோடு அவளது வாழ்க்கை எப்படி பின்னிப் பிணைந்திருக்கிறது என்பதைப் பற்றிய கவிதைகள், சிறுகதைகள், குறிப்புகள்
“அனைத்தும் ஒரு சுருண்டு போன பழைய நோட்டுப் புத்தகத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தன.”
“இந்த உலகம் சொல்லப்படாத கதைகள் நிறைந்தது,” என்று அவள் எழுதியது முதல் வரியாக இருந்தது.
அந்த வாசலில் அவளுக்கே தெரியாமல் ஒரு மாற்றம் நிகழ்ந்தது. ஏற்கனவே உயிருடன் இருந்த மரங்களும் தொட்டிகளும், இப்போது அவளது எழுத்துக்களால் கூடுதல் உயிர் பெற்றன. பூக்கள் மெல்ல திறந்தபடி இருந்தன, சில நேரங்களில் அவளது வாக்கியங்களை ஒலிப்பது போல்.
அவள் எழுதிய ஒன்று:
“ஒரு இலை விழும்போது அது ஒரு சப்தம் மட்டும் அல்ல, அது ஒரு நிமிடத்திற்குள் முடிந்த கதை.”
அந்த வரிகளை வாசித்தவுடன், அவளது வீட்டின் சுவர் மெதுவாக நடுங்கியது. அதில் ஒரு பச்சை பட்டம் விழுந்தது, அதில் சிறிய எழுத்துக்களில் எழுதியிருந்தது: “முன்னேறு, மைமூனா.”
அவள் அதைப் பார்த்தபடி சிரித்தாள். இப்போது அந்த வீட்டின் சுவர்கள், கதவுகள், மரங்கள்—இவை எல்லாம் அவளது சொந்த எழுத்துக்களில் உயிர் பெற்ற கதாநாயகர்கள்.
அவள் வாழும் வளமும் அவளின் எழுதும் கனவும் ஒன்றாய் கலந்து, வீட்டின் ஒவ்வொரு மூலையும் கலைப்பணியாக மாறியது.
இப்போது மைமூனா தினசரி வேலைகளை மட்டும் செய்யவில்லை. அவள் எழுதி வைத்த ஒவ்வொரு கதையும், அந்த வளவின் மரங்களைச் சுற்றி வட்டமாக ஓடி செல்லும் காற்றாய் இருந்தது.
அவள் கனவுகளின் பசுமை, மற்றவர்களுக்கும் பயனாக வேண்டும் என்று எண்ணிய மைமூனா, அருகிலிருந்த சிறு பள்ளிக்கு சென்று, குழந்தைகளுக்கு தாவரங்கள் வளர்க்கும் பயிற்சி நடத்தத் தொடங்கினாள்.
அந்த பள்ளியின் வளரும் மரங்களில், அவள் சொல்லிய கதைகள் பூக்கள் போல் மிதந்தன.
அந்த பசுமை கனவு இப்போது அவளது வீடு மட்டும் அல்ல, கிராமத்தின் ஒரு பக்கம் முழுவதும் பரந்தது.
“நான் உங்களை வளர்த்தேன், நீங்களும் உலகத்தை வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்,” என்றாள் மைமூனா, அடுத்த கட்ட கனவுகளுக்கு இடம் தரும் மண் விரல்களில் தடம் பதிக்கையில்.
•••
கதை பற்றிய சிறு குறிப்பு:
‘மைமூனாவின் பசுமைக் கனவு’ ஒரு பின்நவீன சிறுகதை. இதில் மரங்கள், சுவர்கள், பாத்திரங்கள் உள்ளிட்ட உயிரற்றவை பேசுகின்றன. மைமூனா அவற்றுடன் தொடர்பு கொண்டு வாழ்கிறாள். இயற்கையுடன் மனித உறவை அனிமிசம் வழியாகக் காட்டும் இக்கதை, பசுமை வாழ்வியலை அழகிய புனைவாகப் பேசுகிறது. வழக்கமான நிகழ்வுகளைக் கவிதைபோல சித்தரிக்கும் இக்கதை, பின்நவீன நடைமுறையில் எழுதப்பட்டுள்ளது.
•••
டீன் கபூர்
ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்.
