றபீயூ தனது சிறுவயதிலிருந்து வீட்டு வாசலில் வளரும் குரோட்டன் செடிகளைப் பார்த்து வளர்ந்தவன். அவனுக்கு மனைவியின் குரல்நிறைந்த குரோட்டன் மரங்கள் வெறுமனே ஒரு அழகு அல்ல. அது அவனது வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக மாறியது. ஆனால், நவீன உலகத்தின் வேகத்தில் அவன் கிராமம் மாற்றமடைந்து கொண்டிருந்தது.
குரோட்டன் செடிகள் இருந்த இடம் கடற்கரை மணலாய் மாறிய போது றபீயூவின் மனதிலே ஓர் இழப்பு உணர்வு பிறந்தது.
அவனது “குரோட்டன் அழகி” என்ற கவிதை நூலின் மூலம் தனது கிராமத்தின் வரலாற்றை அதன் பின்னணி, வாசல் கதவுகள், வளைந்த தெருக்கள், ஒல்லிக்கேணி, காட்டு வட்டை, மேட்டு வட்டை என்று பலதையும் கவிதைகளாக வடித்தான். இன்றைய குழந்தைகள் அந்த வரலாற்றை அறியாமலேயே வளர்கின்றன. இவை றபீயூவின் கவலை.
ஏற்கனவே இருந்துவந்த குளங்கள், மரங்கள், அவன் சுவாசித்த காற்று இப்போது மாற்றமடைந்து விட்டன. றபீயூ தனது ஊரின் ஒவ்வொரு மாற்றத்தையும் கவிதையாய் வடித்தாலும் அந்த கவிதைகள் மீண்டும் கிராமத்தின் பழைய வரலாற்றை உயிர்த்துவிப்பதாக இல்லை.
ஒரு நாள் றபீயூ தனது வீட்டின் வாசலில் நடந்து கொண்டு இருந்த போது குரோட்டன் செடிகள் இல்லாமலே இருந்ததைக் கண்டு மனம் உடைந்தான். அவன் எழுதிய கவிதைகள் அடுத்த தலைமுறைக்கு ஒரு நூலாகவே இருந்தாலும் அவற்றின் இழப்புகளை நிரப்ப முடியாது என்பதை றபீயூ புரிந்து வைத்தான்.
தன் கவிதை நூல் மூலம் றபீயூ அதன் ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் குரோட்டன் செடிகளை நினைவுகூர்ந்தாலும் அவன் அவற்றை மீண்டும் வாழ வைக்க முடியாமல் துடிக்கின்றான். வாசல் மண்ணில் மறைந்த குரோட்டன் செடிகள் அவனின் கவிதைகளில் மட்டும் தான் வாழ்க்கையைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறது.
இது ஒரு காலகட்டத்தில் வாழ்ந்த கிராமத்தின் மரணத்தைக் குறிக்கும், அதே நேரத்தில், றபீயூவின் கவிதைகள் அந்த மரணத்தை மறக்க முடியாததாயும் அது நிகழ்ந்தவுடன் தொலைந்து போனதாயும் கூறுகின்றன.
றபீயூ தனது கவிதை நூலின் வெற்றியைக் கொண்டாடும் வகையில் கிராமத்தின் வாசல்களையும் தெருக்களையும் மீண்டும் அடைந்த ஒரு சாதாரண கனவின் வழியில் நடக்கின்றான். ஆனால், அவனுக்குத் தெரியும் அவனின் கனவுகளின் வாசலில் குரோட்டன் செடிகள் இல்லை. அவன் நிழல் போல் அவற்றைத் தேடிக்கொண்டே இருக்கின்றான்.
காலப்போக்கில் றபீயூ தனது கவிதைகளைத் திரும்பிப் பார்க்க ஆரம்பிக்கின்றான். அவன் எழுதிய ஒவ்வொரு வரியையும் தாண்டி ஒரு முகம் தெரிகின்றது அது குரோட்டன் அழகியின் முகமல்ல; அது காலத்தில் மறைந்த கிராமத்தின் ஒருவகை மறக்க முடியாத பிம்பம்.
றபீயூவின் கவிதைகள் கிராமத்தின் காலச்சுவடுகளை மட்டுமல்ல, அவன் தனிப்பட்ட இழப்புகளையும் புனைவாகக் காட்டுகின்றன. அவன் எழுதிய ஒவ்வொரு வரியும் ஒரு முறை வாசலிலிருந்த குரோட்டன் செடிகளின் நினைவுகளைப் போலவே காலத்திற்கு அப்பாற்பட்டு இருக்கின்றது. அவன் இதனை அறிவித்தும், அவன் மண்ணில் தோன்றிய இழப்புகளை நிரப்ப முயன்றும், அந்த வாய்ப்பு அவனுக்கு இல்லாமல் போய்விட்டது.
ஏன் இந்தக் கவிதைகள் இருக்கின்றன என்ற கேள்வி றபீயூவின் மனதுக்குள் பதிந்து கொள்கின்றது. அவன் எழுதிய வார்த்தைகள், குரோட்டன் செடிகளுக்கான மரண தசையை விடுதலை செய்ததாகவே தோன்றுகின்றன. அதன் அழகில் புது விதமான உயிரோடு அவை தொடர்ந்து இருக்கும். ஆனால், குரோட்டன் செடிகளின் உண்மையான நினைவுகளைத் தாங்கி நிற்க முடியாமல் அவை மெல்ல அழிந்து கொண்டே போகின்றன.
இவ்வாறு றபீயூ தனது கவிதை நூல் மூலம் கிராமத்தின் வரலாற்றையும், அதன் அழிவையும், அதே நேரத்தில் அவன் உற்ற அடிப்படை உண்மைகளையும் தனது வார்த்தைகளின் வழியாக வெளிப்படுத்தும் ஓர் இடைநிலைதான் மிஞ்சுகிறது. குரோட்டன் செடிகள் அவன் வாழும் மண்ணின் நினைவுகளில் உயிர் கொள்ளாது காத்துக் கொண்டிருக்கின்றன; றபீயூ, அவற்றின் குரலில் தொடர்ந்து கவிதைகளை எழுதிக்கொண்டே இருக்கின்றான்.
றபீயூ தன் வசிப்பிடத்து வாசலில் வெறுமனே அமர்ந்து குரோட்டன் செடிகளை மறந்துகொள்வதைப் போலத் தனது கிராமத்தின் சுவடுகளை மறப்பதற்கு முயல்கின்றான். ஆனால், குரோட்டன் அழகியின் மூச்சும், அதனுடன் இருந்த வேதனையும் அவனை விட்டு அகல மறுக்கின்றது.
றபீயூ தனது வீட்டின் வாசலில் ஒவ்வொரு முறை அமரும்போதும் குரோட்டன் செடிகளை நினைவில் கொண்டு தனது கண்களில் சில ஏக்கத்தை வைத்துக்கொள்கிறான். அவன் அந்த செடிகளின் இலைகளை மிதித்து விளையாடிய தன்னையும் அவற்றின் பழைய வேர்களை கைகளால் தொட்டுப் பார்த்த நாட்களையும் மீண்டும் மிதிக்கும் அவன் கற்பனைப் பூமியில் குரோட்டன் செடிகள் திரும்பி வளர்ந்து கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றினாலும் அவனின் கண்ணியமுள்ள சுவாசம் அவற்றை மீண்டும் உண்மையாக மாற்றுவதற்கு போதாது.
வீட்டின் திண்ணையில் அமர்ந்துள்ள றபீயூ தன் கவிதைகளைத் திரும்பிப் பார்த்து அவற்றில் மெல்ல அவ்வப்போது கவலைகொள்வது தெரிகின்றது. அவன் எழுதும் ஒவ்வொரு வரியிலும் குரோட்டன் செடிகளின் விழிகள் புது பொருளைப் பெற்றுக் கொண்டு விடுகின்றன. அவற்றின் அழகிய முகம், அவன் எழுதும் வார்த்தைகளில் மறைந்து கிடக்கின்றது.
ஒரு நாள் றபீயூ தன்னுடைய கவிதை நூலை மீண்டும் கைப்பற்றியபோது அவன் கவிதை வரிகளின் இடைவெளிகளில் மரணமடைந்த குரோட்டன் செடிகளின் நிழல்கள் இருப்பதை உணர்ந்தான். அவன் எழுதிய கவிதைகளின் ஒவ்வொரு வரிக்கும் கீழே, அவன் மனசாட்சியின் நிழல்களில் மறைந்துவிட்ட கிராமத்தின் சிதைந்த நினைவுகள் புழங்குகின்றன.
அந்த வார்த்தைகளின் மெல்லிய இசையில் குரோட்டன் செடிகள் மீண்டும் வளர்ந்துகொண்டிருப்பது போலத் தெரிகின்றது. ஆனால், அவற்றின் எளிய முளைகள் மண்ணில் நிலைநின்று பசுமையை விரிவாக்குவதற்கு வழிவகுத்தாலும், அவன் கற்பனையின் மண் அவற்றை மீண்டும் உயிரோடு காண முடியாமல் குரோட்டன் அழகியின் மரணத்தை மட்டும் உணர்த்துகின்றது.
றபீயூ தன் கவிதைகளின் பக்கங்களில் குரோட்டன் செடிகளின் நிழல்களைத் தேடி அவற்றின் வீழ்ச்சியை மறந்துவிடும் என்று நினைத்தால் கூட அவன் வார்த்தைகள் அவற்றை உயிரோடு வைத்துக் கொண்டிருக்கும். அவன் முயற்சி செய்வதைத் தவிர அவன் சொந்தமாகக் கொண்ட குரோட்டன் அழகி நவீன உலகில் மறைந்து ஒரு தொலைந்த கதையாகவே வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும்.
றபீயூ தன் புத்தகத்தை மூடி குரோட்டன் செடிகள் மீண்டும் ஒருநாள் வளர்வதற்காகக் காத்திருக்கின்றான். ஆனால் அவனது காத்திருப்பில் அவன் எழுதும் வார்த்தைகள் குரோட்டன் செடிகளின் எச்சங்களின் கீழ் மறைந்து கிடக்கின்றன. அவன் வாசலில் அமர்ந்து தனது கிராமத்தின் சுவடுகளை மீண்டும் காண முயல்கின்ற போது, குரோட்டன் செடிகள் இல்லாமை அவனைத் துரத்திக்கொண்டிருக்கின்றது.
அந்த நிழல்கள் றபீயூவின் கவிதைகளில் மட்டுமல்ல, அவனின் உள்ளத்தில் ஆடிக்கொண்டு உள்ளமடைத்து கொண்டிருக்கும் என்று அவன் உணர்ந்து தனது வாழ்நாளின் ஏதோ ஒரு பகுதியைக் கழித்து விட்டு அந்தச் செடிகளில் மறைந்த அழகியை நினைவுகூர்ந்து மெல்ல எழுந்து புறப்படுகின்றான்.
றபீயூ எழுந்து புறப்படும் போது அவன் மனதில் ஒரு திருப்தி பொங்கி வருகிறது. அவன் மண்ணின் அடர்ந்த பாரம்பரியத்தை தன் கவிதைகளில் உயிர்ப்பித்து வைத்திருப்பதற்கான எண்ணம் அவனுக்கு மட்டும் தெரியும் சுகமாக மாறுகிறது. அவன் அறிவுக்குள் ஒரு வேதனை இருக்கிறதையும் அது மட்டும் விட்டு அகலாமல் தானே படைத்த குரோட்டன் அழகியின் நிழல்களை அவனது கவிதைகளின் வார்த்தைகள் மீண்டும் சித்தரிக்கின்றன.
கிராமத்தின் சிதைந்த புகழையும், அதனுடைய உயிர் மூச்சையும் இழந்திருந்தாலும் றபீயூ அவனது வார்த்தைகளில் தன்னை வாழவைத்துக்கொள்கிறான். அவன் வழியில் நடந்து கொண்டே சென்றபோது அந்த வழியில் காணக்கிடைத்த குரோட்டன் செடிகள் இப்போது ஒரு மாய நிழலாக அவனின் மனசாட்சியில் மட்டுமே வாழ்கின்றன.
காலங்கள் செல்வதுடன், றபீயூவின் கவிதைகள் மெல்ல குரோட்டன் அழகியின் குரல்களை உறுதியாய் அழைத்து வந்தாலும் அந்த குரல்கள் இப்போது முற்றிலும் மௌனமாகிப் போய்விட்டன. அவன் தன் கதையின் இறுதிப் பக்கங்களை எழுதும்போது ஒரு விதமான மனக்காயத்தை அவன் எண்ணங்களில் பொறிக்கிறான்.
அது அவனது கிராமத்தின் அழிவை மட்டுமல்ல, அதற்கான உணர்வுகளையும் சொல்வதாக ஆகின்றது. றபீயூ தனது பக்கங்களை முடித்து தனக்குள் ஒரு அமைதியை நுகர்ந்தபடியே அவன் அனுபவித்த குரோட்டன் செடிகளின் மகிழ்ச்சியுடன், அவற்றின் நிழல்களை அனுபவித்தது போல அவன் அவற்றை மறைத்துக் கொள்கின்றான்.
••••
டீன் கபூர்
ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்.
