மழையில்லாக் கோடைகாலம். ஊர் கடும் வெப்பத்தில் வெந்து கொண்டிருந்தது. தூண்களின் நிழலுக்கும் ஒருவேளை இடமில்லை. அந்த வெப்பத்தில் ஒரு காகம், கருப்பும் சாம்பலுமாகக் கலந்த அதன் இறக்கைகள் வாடிய வண்ணம், தண்ணீருக்காக மயங்கிப் பறந்தது. வீடுகள் பலவற்றைச் சுற்றி வந்தது. ஒவ்வொன்றிலும் இருந்தது பூட்டிய கதவுகள். தண்ணீர் இல்லாத தொட்டிகள், வெற்றிடமான கரணிகள்.
அதற்குள் அது ஒரு குடத்தைப் பார்த்தது. பழைய மண் குடம். உள்ளே சிறிதளவு நீர். ஆனால் அதன் அலகு எட்டாமல் தூரத்தில். பழமையான காகம் அது. ‘கற்ற காகம்’ என்பதற்குச் சான்று.
அது வழக்கம்போல் கற்களைத் தேடவில்லை. அதை விட்டுவிட்டது. ஏனெனில் அது ஒரு மாறுபட்ட காகம். சின்ன வளைவுகள் நிறைந்த அதன் அலகில் வார்த்தைகள் இருந்தன. அது ஒரு கவிஞர்!
வீதிக்குத் தரையில் வீசியிருந்த ஒரு பழைய புத்தகத்திலிருந்து அதற்குத் தெரிந்திருந்தது “கவிதைகள் நம்மை உயிர்ப்பிக்க முடியும்.”
அதனால், தன்னிடம் இருந்த கவிதைகளைக் கொண்டு வந்து அந்த குடத்தில் போட்டுக் கொண்டது.
முதல் கவிதை:
“தூரத்து நீர் போலே நீ,
நெருக்கத்தில் குறைபடும் உன் நினைவுகள்…”
அது குடத்தில் விழுந்ததும், நீர் ஓரளவு உயர்ந்தது.
இரண்டாவது கவிதை:
“கண்களில் பசுமை வளர்க்கும் கனவுகள்,
கற்றைகளை மழையாக மாற்றும்…”
அப்படியே தொடர்ந்து காகம் தன்னுடைய எழுதிய ஏழு கவிதைகளை குடத்தில் போட்டது. ஒவ்வொன்றும் நீரை உயர்த்தியது. கடைசியில் நீர் அதன் அலகைத் தொட்டது. அது குடித்தது. அப்படியே உறிஞ்சிய கவிதைகள் தண்ணீருடன் கலந்து அதனுள் வந்தன. ஒவ்வொரு சொல்லும் அதன் இரத்தமாக மாறியது.
பின்னர் காகம் பறந்து சென்றது. ஆனால் அதுவே பழைய காகம் இல்லை. ஒரு புதிய பறவை. அதனுடைய இறக்கைகள் நூல்களால் பின்னப்பட்டிருந்தன. அது முகநூல் என்ற பறவைக் கூடத்தில் தங்கியது. அதன் ஒவ்வொரு சின்னமான பதிவும், அந்த குடத்தில் நீராக்கப்பட்ட கவிதைகளின் பிழிந்த சொற்கள்.
முகநூல் பக்கத்தில் தங்கிய பறவை, புதிய காகம் இல்லை. அது “நிகழ்காலக் கவிதை” என்ற ஒரு பக்கத்தின் நிர்வாகியாகத் தன்னை மாற்றிக்கொண்டது. அதன் முதல் பதிவில் எழுந்தது:
“நீர் இல்லா குடத்தில், நான் என் சொற்களைச் சிந்தினேன். நீர்த்துளிகள் கவிதையாய் பிறந்தன.”
வாசகர்கள் அதனை ‘பறவை?’ என்ற வியப்போடு எதிர்கொண்டார்கள். சிலர் ‘இது யாருடைய உருவகப்படுத்தல்?’ எனச் சந்தேகித்தனர். ஆனால் பக்கத்திற்கு ஒரு உணர்ச்சி ஏற்பட்டது. ஒவ்வொரு பதிவும், புதிய ஓர் உணர்வுப் பிழிந்து வாசகர்களிடம் வந்தது.
ஒரு பையன், அந்தக் கவிதைகளை படித்தவுடன் தனது வாடகை வீட்டுப் பாதியில் உட்கார்ந்து, தனது தந்தையின் நினைவுகளை எழுதத் தொடங்கினான்.
ஒரு பெண் கட்டிலில் படுத்தபடியே, அந்தக் கவிதைகளை சுடச்சுட மனதுள் படித்தபடி, கண்களில் சிறு நீர்த் துளிகள் போல கவிதையை உணர்ந்தாள்.
அந்தக் கவிதைகளைக் குடித்த வண்ணம், பலர் தங்களுக்குள்ளேயே ஒரு மொழியில்லாத தாகம் இருந்ததை உணர்ந்தனர்.
ஆனால், அந்தக் கவிதைகளை எழுதிய காகம், ஒரு வினாவுடன் தன்னை நோக்கி ஒவ்வொரு பதிவின் பின்னணியிலும் பார்த்தது.
“நான் எழுதியவை எனது தாகத்தைத் தீர்த்தனவா? அல்லது என் தாகம் மற்றவர்களின் விருப்பங்களில் கரைந்ததா?”
இந்நிலையில், ஒரு நாள் ஒரு காகம் மாதிரியான பறவை அந்த பக்கத்திற்கு உரையாடல் போக்கில் ஒரு மெசேஜ் அனுப்பியது:
“நீ குடத்தில் போட்டது உண்மையில் உன் கவிதைகளா?
உன் வாழ்வின் தடங்களா?”
அந்த வார்த்தைகள் சுருண்ட பனிப் போலக் கவிதைக் காகத்தின் உள்ளத்தில் விழுந்தன.
முகநூல் பக்கத்தில் வந்த அந்த ஒரு மின்னறிக்கேடு போன்ற மெசேஜ், காகத்தின் உள்ளத்தில் குந்தியிருந்த பசி தாகங்களை மீண்டும் எழச் செய்தது. “நீ குடத்தில் போட்டது உண்மையில் உன் கவிதைகளா? உன் வாழ்வின் தடங்களா?” என்ற கேள்வி, அவனது சொற்களில் இல்லாத வார்த்தைகளைத் தேடச் செய்தது.
அது திரும்பிப் பார்த்தது. தான் எழுதிய ஒவ்வொரு கவிதையிலும் யாரோ ஒருவர் இருந்தார்.
முதலாம் கவிதையில் மரணித்த தந்தை,
இரண்டாம் கவிதையில் ஒரு மெளனமான ஆசான்,
மூன்றாம் கவிதையில் தாயின் குரல்…
அந்தக் கவிதைகள் உண்மையில் “கவிதைகள்” இல்லை. அவனது நினைவுகளை மறைத்த பனி. குடத்தில் போடும்போது, அது ஒவ்வொன்றையும் பிழிந்து, வாசகர்கள் அனுபவிக்கக் கூடிய மொழிகளாக்கியிருந்தது.
“நான் கவிஞனாகி விட்டேன் என நினைத்தபோது, நான் என் வாழ்க்கையை மறைமுகமாகக் கூறிக் கொண்டே இருந்தேன்.”
அதோடு ஒரு புதிய புரிதல் பிறந்தது. கவிதை என்பது தாகத்தைத் தீர்க்கும் துளி மட்டும் அல்ல; தன் தனிமையின் உணர்வை மற்றவர்களிடம் பரிமாறும் ஊசி. வலியை கவிதை மூலம் புதிய வலிகளாக பிறப்பிக்கும் தன்மை.
அந்த நேரத்தில், அந்த முகநூல் பக்கத்திலிருந்து ஒரு வாசகன் பதிலளித்தார்:
“உங்கள் கவிதையைப் படிக்கும்போது என் சிறுவயதுப் பள்ளி நினைவுக்கு வந்தது. எங்கள் ஆசானும் ஏறாத பாடங்களும்… நன்றி.”
அந்தப் பதில் அந்தக் காகத்தின் தாகத்தைக் கொஞ்சம் குறைத்தது. தன்னுடைய சொற்கள் மற்றவர்களது நினைவுகளை ஊட்டுவதை உணர்ந்தது.
மறுநாளில், காகம் ஒரு புதிய முயற்சி செய்தது. அது ஒரு குடம் வைத்தது. வெறும் மண் குடம். அருகில் ஒரு சிறிய கல்லும் ஒரு பேனா போல நுனியும் வைத்தது. “நீயும் நீர் தேடிக்கொண்டிருப்பவனே! இதோ உன் சொற்களைக் குடத்தில் போடு. நீ உன் தாகத்திற்கான கவிதைகளை நீயே எழுதுக.”
இதுவே ஒரு கவிதை வேலைநிறுத்தம். வாசகர் பங்கேற்கும் மொழிவெழும் மேடை.
அந்த முகநூல் பக்கத்தில் அன்றிலிருந்து தினமும் ஒரு குடம் வைக்கப்படத் தொடங்கியது. ஒவ்வொரு குடமும் நீர் இல்லாது, ஆனால் வாசகர்களின் சொற்கள் நிரப்பும் வெறுமைக் குடங்கள்.
ஒருவர் ஒரு சின்னக் கதையைப் போட்டார்.
“தண்ணீரை இழந்த என் பாட்டி பூந்தொட்டியை, நான் என் கண்ணீரால் உயிர்ப்பித்த நாள்.”
மற்றொருவர் எழுதினார்.
“பள்ளிக்கூட விலக்கு நாளில் சோர்ந்த குடம் போல நான் வீணானேன்.”
அந்தக் கவிதைகள், அந்தக் கதைகள், அந்தச் சிறு புன்னகைகள் எல்லாம் ஒரே கண்ணாடிக்குப் பின்னால் ஒளிவைக்கும் போல… காகம் அவற்றைக் கவனித்தது.
அவைகளில் அவன் தான் இருந்தான். அவன் வாழ்ந்த நாட்கள், அவன் மீறிய மெளனங்கள், அவன் மழைக்காக் காத்திருக்க நேர்ந்த தாகங்கள்.
அதன் பக்கத்தின் பெயர் மாறியது.
“நீர் இல்லாத குடம் – வாசகர்கள் நிரப்பும் கவிதைமேடை”
அங்கே எல்லாம் வட்டமாய் அமர்ந்திருந்தனர். குடங்களும் வாசகர்களும். எதிலும் தொடக்கமில்லை. முடிவில்லை. ஒருவரின் வரி மற்றொருவரின் வரலாற்றைத் தொடும். வார்த்தைகள் குடத்தை நிரப்புவதில்லை; குடங்களைத் தாண்டி, ஒரு பெரும் களமாக விரிவடைகின்றன.
பின் ஒரு நாள், ஒரு சிறிய காகம், இன்னொரு பக்கத்திலிருந்து மெசேஜ் அனுப்பியது:
“நான் எழுதத் தொடங்கலாம் என்ற எண்ணம் உன் குடத்தில் பிறந்தது.
என் முதல் வரி:
‘என் காதலியின் சுவாசத்தை, நான் ஒரு காகத்தின் நிழலில் கேட்டேன்.'”
காகம் அதைப் படித்தபோது, ஒரு புதிதாக ஏறிக்கொண்ட வெப்பத்தில், தானும் ஒரு குடமாய் மாறிக்கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தது. தான் எழுதவில்லை. வாசிக்கத்தான் வந்தது.
தான் குடமாக இல்லாமல் இருக்க முடியாது.
அந்தக் காகத்தின் பயணம் ஒரே ஒரு கவிதையில் முடியவில்லை. அது ஒரு அளவில்லா மேடையை உருவாக்கியது. நீரில்லாத நாட்களில் சொற்கள் மட்டுமே தாகத்தைத் தீர்க்கும்.
முகநூல் மேடையில் ஒரு நாள் முழு அமைதி. எதுவும் பதிவாகவில்லை. குடங்களும் வெறுமையாக இருந்தன. வாசகர்கள் காத்திருந்தார்கள்.
“இன்று யாராவது எழுதவில்லையா?”
“இன்று ஏதாவது சொற்கள் சோர்வடைந்துவிட்டதா?”
அப்போது, பக்கத்தின் நிர்வாகியாக இருந்த காகம், கடைசி ஒரு பதிவை இட்டது.
இது கவிதையல்ல. கதை அல்ல. ஒரு அஞ்சல் தாள் போல:
நான் எழுதியவை பிறரின் நிழல்களாக மாறின. எனது தாகம் தீர்ந்தது அல்ல.
ஆனால் அது மொழியாக பரிணமித்தது.
இப்போது, நான் ஒரு குடம் அல்ல, நான் ஒரு மேடை. எழுதி விட்டு விடுகிறேன்.
என் நிழலில் நீங்களும் எழுதுங்கள்.”
அந்தக் கதையின் பிறகு, பக்கம் மூடப்படவில்லை. ஆனால் நிர்வாகியின் பெயர் “கவிதைகள் குடித்த காகம்” என்பதிலிருந்து “மழை விழும் நிழல்” என்று மாறியது. புதிய நிர்வாகிகள் யாரென்று யாருக்கும் தெரியாது.
ஆனால் வட்டமேடையில் எழுதி விட்ட வாசகர்கள், தங்களது தாகங்களை எழுத்தில் மாற்றும் வழியைத் தெரிந்து கொண்டுவிட்டார்கள்.
அவர்கள் சொற்களில் இருந்த காகங்கள்,
வேறு வேறு முகநூல் பக்கங்களில் பறந்து கொண்டு சென்றன.
•••
டீன் கபூர்
ஓய்வு நிலை ஆசிரியர். இலங்கை கிழக்கு மாகாணம் மருதமுனை எனும் ஊரில் 1963 இல் பிறந்தேன். 1987 களில் இருந்து பத்திரிகை, சஞ்சிகைகள் மற்றும் இணைய சஞ்சிகைகளிலும் எழுதி வருகிறேன். இதுவரை நான்கு கவிதை நூல்களை வெளியிட்டிருக்கிறேன். குரோட்டான் அழகி (1994), திண்ணைக் கவிதைகள் (2007), சொற்களில் சுழலும் பிரபஞ்சம் (2019), வேரினிடை (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதை நூல் 2023). அத்துடன் எண்ணிம ஓவியங்களையும் வரைந்து வருகிறேன்.
